Durf jij helemaal jezelf te zijn?

Mijn thuis was veilig.
Ik groeide op met mijn ouders en broertje in de Achterhoek.
Mijn ouders zagen al vroeg dat ik introvert was.
Ik had de behoefte om veel op mijn kamer te lezen, te schrijven en te tekenen.
Met verjaardagen zat de kamer vol met visite.
Via de achterdeur kwam er altijd wel iemand op bezoek.
Maar ik hoefde nooit op te zitten.
Mijn vader zei: ‘geef die mensen een hand en als je daarna naar boven wilt, ga maar’.
Voor mij de gewoonste zaak van de wereld.

Nu zie ik hoe essentieel dit is geweest.
Ik mocht zijn wie ik was.

Ik was die introvert die het nodig had in de beslotenheid van haar eigen kamer te zijn.
En dat was OK. Ik was goed zoals ik was.
De buitenwereld bleek echter een onveilige plek.
Ik trof er afwijzing, jaloezie en lelijkheid.
Hoezo introvert?
Een saai, stil, serieus en verlegen meisje. Dat was wat ze zagen.
Daar was weinig lol aan te beleven. Ze lieten me links liggen. Totdat ik me aanpaste.
Want ook ik wilde graag bij ze horen.

Thuis stond voor veiligheid en geborgenheid.
Ik voelde me geliefd. Ik mocht er onderduiken, opladen, bijkomen van alle energievreters in de buitenwereld. En ja, bij ruzies kon het keihard knetteren, maar de basis stond niet ter discussie. Er werd onvoorwaardelijk van me gehouden.
Dat heeft me veel zelfvertrouwen gegeven. Daar waar de buitenwereld voor mij een plek was waar ik me moest aanpassen, was de binnenwereld, een veilige haven waar ik mocht afwijken en laten zien wie en wat ik was. Ik werd gezien. Thuis.

Nu, ouder, wijzer en volwassen, zie en weet ik dat dit voor veel mensen anders is.
Wat voor mij thuis de normaalste zaak van de wereld was, bleek voor anderen niet het geval. Niet iedereen is thuis gezien.
Er zijn moeders die hun onvrede afwentelen op hun kinderen.
Vaders die er nooit zijn of zich niet interesseren voor wat je doet.
Broers en zussen die elkaar de baas proberen te spelen.
Families en gezinnen die in kampen verdeeld zijn.
Onveiligheid. Manipulatie en ellende.
Je mag niet zijn wie je bent. Je moet je mond houden. Je mening onderdrukken.
Voor hen was juist de binnenwereld geen een fijne plek.

Van al het aanpassen in de buitenwereld werd ik uiteindelijk doodmoe.
Ik besloot dat niet langer te doen.
Juist door de basis die ik heb meegekregen, durf ik dat.
Ik ben op een aantal punten anders dan anderen.
Waarom zou ik dat in de buitenwereld dan ook niet laten zien?

Misschien herken jij dit verlangen ook?
Gewoon laten zien zoals je bent. Misschien een beetje anders. Of totaal anders.
Who cares?

Ik wil me in ieder geval niet meer bewijzen of aanpassen.
Lange tijd dacht ik dat dat moest om er bij te horen.
Ik leerde daardoor: de buitenwereld is gevaarlijk. Je kunt er nooit helemaal jezelf zijn.
De buitenwereld slacht je af, kotst je uit als je ‘anders’ bent.
Maar nu denk ik: ach, wat is anders?

Lang ging ik op zoek naar rolmodellen.
Voorbeelden van vrouwen die zichzelf én anders durfden zijn in die grote boze buitenwereld. Ik zocht bijvoorbeeld naar vrouwen die ook geen kinderen wilden. En kwam er achter hoe ze uitgekotst werden en betiteld als geen echte vrouwen, kenaus of heksen die altijd iets hadden uit te leggen.
Ik zocht naar mensen die net als ik introvert waren en die het liefst alleen nadachten over de wereld en niet alleen maar in groepen willen functioneren.
En ik zocht naar de niet-standaardvrouw die haar eigen plek in de wereld claimde.
Durfde te claimen. En er voor durfde te staan.

Dus bij deze: ja, ik ben een introvert. Ja, ik maak eigen keuzes.
Ja, ik was ooit een trouwe ambtenaar en nu ben ik een succesvol ondernemer.
Nee, ik wil geen kinderen.
Ja, ik heb ogenschijnlijk onverenigbare interesses.
Ja, ik kijk met liefde naar voetbal in de Champions League en zing Bach in een Bachkoor. Ja, ik weet inderdaad goed wat ik wil.
En ik wil niet meer onder die waterlijn zitten, mezelf verbergen omdat iemand daar niet tegen kan. Of omdat het niet veilig voelt.

Ik voel me veilig bij mezelf.
Doe het er maar mee.

We willen graag voldoen. Aan allerlei wensen. Vaak van anderen in de buitenwereld.
Of we maken onszelf wijs dat dit de wensen van anderen zijn.
Terwijl we zelf op de rem trappen.
Niet durven uitkomen voor wat onze verlangens zijn.
In je werk, je leven, thuis.

Durf af te wijken. Durf alleen te staan.
Je aanpassen voelt nl. vele malen eenzamer.
Alles mag en is OK.

Ik moedig je graag aan: geef jezelf toestemming, alles mag.
Durf hardop te zeggen wat je vindt. Wees niet bescheiden.
Het is jouw leven, jouw verlangen. Durf je eigen keuzes te maken. Pak je keuzevrijheid.
En als thuis voor jou ooit geen fijne plek was, zorg dan vanaf vandaag voor veiligheid bij jezelf. Want weet je? Vroeger is allang voorbij. Kom het huis uit. Voorgoed.

Meer lezen over eigen keuzes maken, leiderschap, trouw zijn aan jezelf, leven en werken op je eigen manier? Meld je aan en ontvang voortaan de blogs, podcasts en video’s in je inbox. Met hierin volop inzichten, nadenkvragen en af en toe een linkse directe zodat jij werk maakt van je verlangen en keuzes.

dit veld niet invullen s.v.p.

22 Reacties

  1. Bianca

    Jeetje Nicole. Wat mooi! Goed geschreven. Ik heb van boven tot onder in 1x doorgelezen, en dat doe ik echt niet vaak.
    Treffend hoe je verwoord dat je ‘anders’ bent. En toch niet.
    En wat bevrijdend om te lezen dat ik niet de enige ben. Dat wist ik natuurlijk al, ook van jou, maar om het nu zo in de buitenwereld te lezen is weer wat anders.
    Het is ook nu de tijd om op te staan. Als introvert. Als (hoog)sensitieve. En om de wereld een beetje beter en mooier te maken.

    Dank je wel.
    Bianca

    • Nicole Offenberg

      Dank je wel voor je fijne reactie, Bianca. Ja, sta maar op, laat jezelf maar zien. Ik volg je graag!

  2. Karin Keur

    Wat had ik dit even nodig! Ik worstel al te lang met aanpassen. Hoog tijd voor wat wijzigingen.
    Dankjewel !

    • Nicole Offenberg

      Graag gedaan, Karin, fijn dat dit blog je helpt. Succes!

  3. Kaat

    mooi geschreven.
    Ik hoop net zo’n thuis aan mijn kinders te bieden.. Zoals jij dat had. Inspirerende blog!

    • Nicole Offenberg

      Wat mooi om te lezen, Kaat!

  4. Helmi van Bergen

    Nicole,

    Voor mij komt dit artikel op het juiste moment. Ik ben al tijden bezig om uit te zoeken wat me tegen houdt en waarom. Ik dacht altijd dat als maar goed liet zien wie ik was dat de waardering vanzelf kwam. Alleen ik heb nooit mogen laten zien wie ik was en nog steeds willen bepaalde personen hun eigen plaatje zien over mij.
    Nu ik tot de verbijsterende conclusie kom dat ik mezelf mag zijn en ook wil zijn, maar nooit heb mogen zijn – vroeger dan – en besef dat ik me door die overtuigingen heb laten tegenhouden, weet ik dat ik op de goede weg zit. Bedankt voor dit artikel.

    • Nicole Offenberg

      Dag Helmi, wat een mooie ontdekking. Fijn dat dit blog je daarbij helpt. Dank je wel voor het delen! En ik wens je alle goeds, laat je niet tegenhouden.

  5. Ilse van Donkelaar

    Herkenbaar, Nicole. Toen een paar jaar geleden bij mij zowel in het werk als privé zaken totaal vast liepen en ik allerlei verwachtingen los moest laten en ook mijn maatschappelijke status, bleek dat ik nog steeds overeind bleef staan. Van twee kanten werd ik aangevallen. Ja, zo voelde dat. Tegelijkertijd stonden belangrijke steunpilaren om mij heen: mensen die van mij houden, precies zoals ik ben. En in mijzelf werd ik stap voor stap sterker, durfde ik mijn kwetsbare kant te tonen en besloot ik echt om geen compromissen meer te sluiten die slecht voor mij waren. Nu voel ik mij sterker en kwetsbaarder dan ooit eerder. Ik ben meer ontspannen in allerlei situaties.. zowel in de buitenwereld als in de binnenwereld. Je hebt gelijk, aanpassen kost veel meer energie, dan gewoon jezelf zijn. En dat is een heerlijke ontdekking!

    • Nicole Offenberg

      Wat fijn om te lezen, Ilse. Ja ook zonder allerlei status en franje, ben je nog steeds iemand 🙂 Dank je wel voor het delen! Je doet mooie dingen.

  6. Karlijn

    Goed stuk, en zo herkenbaar. Leuk om te lezen, dank daarvoor!

    Gelukkig had ik ook ouders waar ik mezelf mocht zijn. Een kado waar ik nog steeds blij mee ben.
    En ook ik moet uitleggen waarom ik geen kinderen wil.
    Werkend in de IT ben ik gelukkig niet de enige introvert die er voor uit komt en af en toe vlucht voor de drukte van de kantoortuin :-).

    Ik ben er trots op dat ik mijn eigen weg kies. Soms is dat lastig, vinden mensen me raar. Dan denk ik altijd aan de volgende quote van Jessica Hagy: To fit inside the cookie cutter, you have to lob off a part of yourself. It hurts less to just be authentic.

    • Nicole Offenberg

      Dank je wel, Karlijn. Wat een mooie quote ook! O ja, kantoortuinen… die vond ik ook heel erg. En wat fijn om te lezen dat je ouders je ook begrepen, is inderdaad een groot geschenk.

  7. Sonja van Vuren

    Tof, Nicole, weer een blog over introversie van jou!

    Mijn ervaring en die van mensen om me heen is dat je simpelweg wat ouder moet worden om ’tot jezelf’ te komen. Als tiener en twintiger heb je zelf ook nog niet zo’n goed zicht op wie je bent en wat je wilt. Dat ontwikkelt zich deels in interactie met de omgeving en door het opdoen van levenservaring.

    Misschien speelt ook een rol dat je je als ouder mens realiseert dat je niet meer alle tijd hebt en dat je het nu toch maar beter wat aangenamer kunt maken voor jezelf ipv anderen. Toen ik de veertig naderde en m’n hoofd voor de zoveelste keer aan dezelfde gedragssteen stootte, dacht ik: “Ben ik hier nou bijna 40 voor geworden?! Na al die jaren moet ik toch beter weten!”

    En je energie wordt in de loop der jaren onvermijdelijk minder. Gelukkig heb ik daardoor die ‘jeugdige’ stijfkoppigheid niet meer, die vaak voor aanpassen en pleasen ging. Ik heb er de puf niet meer voor. En daar ben ik maar wat blij mee! 🙂

    • Nicole Offenberg

      Ja, Sonja, dat is helemaal het voordeel van ouder worden: je wordt wijzer 🙂 (dat hopen we tenminste!).

  8. Stephanie

    Onwijs mooie blog 🙂 fijn dat je zo jezelf mocht zijn!
    Dat is ook iets waar ik op trots op ben: dat ik altijd mijzelf ben gebleven en mij niet snel aan anderen zal aanpassen.

    • Nicole Offenberg

      Wat een fijne reactie, Stephanie. Ja, daar kun je trots op zijn.

  9. Nathalie

    Nicole, heel mooi beschreven. Zo puur en oprecht
    vanuit jezelf gezien. Zo krachtig en gevoelig. Inspirerend!

    Dank je voor het delen, Nathalie

    • Nicole Offenberg

      Dank je wel, Nathalie!

  10. Bianca

    Beste Nicole,
    Wat een fijn stuk om te lezen!
    Ook ik ben introvert en loop al jaren tegen mezelf aan. Probeerde me in het verleden aan veel situaties aan te passen, terwijl dat niet altijd even goed voelde. Maar omdat dit zo in mijn systeem zit is het moeilijk om dat los te laten. De laatste tijd wordt dit geleidelijk wel minder. Ik lees veel over introvert zijn en probeer steeds meer naar mijn gevoel te luisteren in een bepaalde situatie. Ik hoop hier de komende tijd nog meer stappen in te zetten. Ik heb het idee ontwikkeld om dit proces te gaan beschrijven in een blog voor mensen die zich hier in herkennen. Mijn uiteindelijke doel is dat mensen die net als ik, als introvert, tegen allerlei zaken aanlopen meer gaan luisteren naar hun gevoel en niet te doen wat de buitenwereld van je verwacht……
    Groet,
    Bianca

    • Nicole Offenberg

      Fijn om te horen, Bianca. En mooi dat je er iets mee wilt doen. Er zijn veel meer introverten die hier tegenaan lopen. En gelukkig ook steeds meer introverten die de dingen op hun manier doen in plaats zich maar aan te passen. Misschien ken je de http://www.desuccesvolleintrovert.nl Zij is een voorloper op dit gebied en publiceert ook goeie stukken hierover. Succes met je blog!

  11. Margot

    Dank je wel Nicole! Wat een fijne inspiratie is deze blog. Op het kruispunt tussen haalbaar en wensen geeft dit weer een zetje om goed na te denken wáár ik mijn volgende baan ga zoeken en om goed te bepalen wat ík belangrijk vind. Dank!

    • Nicole Offenberg

      Wat goed om te horen! Zo’n zetje geef ik je graag. Succes met de zoektocht, Margot.

Reageer