Hoe ga jij om met De Kloof?

Ineens begrijpen ze je niet meer.
Je vrienden van vroeger. Je studiegenoten van toen.

Ooit zat je samen in dezelfde fase.
Studeren. Nachten over het leven praten.
Met wijn en wereld verbeterende conclusies.
Je had een eeuwigdurend verbond.
Zo leek het.

En nu?
Nu verstaan jullie elkaar niet meer.
Je doet compleet andere dingen dan zij.
Je verkeert dagelijks met mensen die zij niet kennen.
Je bent druk bezig met dingen die ver van hen af staan.
Er begint iets te knagen.
Zie daar de kiem van De Kloof.
De kloof die op de loer ligt op het moment dat je ingrijpende keuzes maakt.
De kloof die zichtbaar wordt als er meer verschillen zijn dan er ooit overeenkomsten waren. De kloof die ontstaat als je je eigen pad bewandelt.

Een pad dat niet meer herkenbaar is voor de ander.
Een pad dat de ander misschien zélf had willen lopen.
Een pad dat mysteries lijkt te kennen die de ander niet wil of kan volgen.
Maar het is wel jouw wereld.
Het zijn jouw keuzes. Jouw leven.
En ineens verkeer je niet meer in elkaars wereld.
Wat doe je? Blijf je proberen een plek te houden in elkaars wereld of haak je af?

Veel ondernemers en leiders komen dit tegen.
Jij slaat linksaf. Je vrienden gaan naar rechts.
Eerst merk je nog niets. Je spreekt nog steeds met elkaar af.
Jouw nieuwe leven is interessant voor de ander.
En jij vindt ’t nog altijd leuk om te horen hoe het met de ander gaat.
Maar tijdens gesprekken valt er steeds vaker een stilte.
Sommige onderwerpen die jou aan het hart gaan, worden niet meer besproken of vermeden.

Jouw wereld is veranderd maar die van de ander ook.

Op het moment dat je dat ontdekt, ga je eerst nog in de aanpasstand.
Het is OK. Het hoeft ook niet altijd te gaan over wat jij belangrijk vindt.
En als het met die ander niet zo goed gaat, ga je nog een stapje verder.
Je gaat jezelf kleiner maken dan je bent.
Want ja, die ander heeft het nu even moeilijk.
Dan kun jij nu niet over je succes gaan zitten praten, denk je.
Dus maak je dat wat je doet kleiner, onbelangrijker, oninteressanter.
Er zijn ineens meer verschillen dan overeenkomsten.
En die overeenkomsten zijn mager geworden.
OK, je kunt nog altijd lachen om dat ene voorval uit de tijd dat jullie nog in elkaars wereld woonden. Maar het is te weinig.
Gesprekken worden stroef als het met de een niet goed gaat en met jou wel.
Gesprekken vallen stil als de vraag valt: wat doe je tegenwoordig?
Ja, leg dat maar eens uit.

Hoe ziet jouw wereld er uit?
Wat speelt er echt bij jou?
Zet je dan de deur open?

Je merkt dat je steeds vaker mensen opzoekt waar je wel weerklank vindt.
Contacten waar je vol energie een avond mee doorbrengt en opnieuw afspreekt.
Mensen die in jouw wereld duiken, er zelf in verkeren én ‘m begrijpen.

Wanneer je een eigen pad inslaat dat niet veel mensen in jouw omgeving in gaan, kan er een kloof ontstaan. Zeker daar waar je afwijkt van keuzes die anderen maken. Of dat nu om familie, vrienden of oude bekenden gaat.
Bij elke ingrijpende keuze verandert je verhouding met de buitenwereld.
Soms blijft het contact hecht en kun je nog altijd thuiskomen in die oude wereld.
Een geschenk, omdat je met elkaar bent meegegroeid.
Maar vaak herken je elkaar op den duur niet meer.
Veel mensen houden vast aan oude relaties, vriendschappen of netwerken.
We verzamelen contacten alsof het postzegels zijn.
We houden contacten in stand die niet goed voelen, soms in de stiekeme hoop dat ze vanzelf verwateren. Of als vanzelf weer een nieuwe impuls krijgen.

Het is de nostalgievalkuil die dat in stand houdt.

Wat doe je dan?
Het benoemen en waarderen van verschillen is een optie.
Het aanvaarden dat contacten soms eb zijn en dan weer vloed, helpt.
Het bespreekbaar maken hoe belangrijk de ander voor je is en wat je van elkaar verwacht, is er ook één die kan helpen. En als je zeker weet dat je de ander niet wilt verliezen, kun je kijken hoe je die kloof kunt overbruggen. Geloof me, dat levert hele interessante gesprekken op.

Maar soms moet je constateren: het is op.
Dat kan gebeuren.
Nieuwe mensen doen hun intrede in jouw wereld.
Je zoekt nieuwe netwerken op. Mensen die jouw wereld snappen.
Oude, ooit vertrouwde contacten vertrekken. Naar een eigen wereld.
En dat is helemaal OK.
Aan alles en iedereen vasthouden werkt niet.
Je weet het zelf wel.
Alles en iedereen achterna lopen omdat het ooit leuk was, heeft geen enkele zin.
Hoe leuk is het nog echt met die ander?
Hoe boeiend zijn de gesprekken nog?
Hoeveel energie zit er nog in jullie contact?

Wat is er in het contact geslopen dat als een grote olifant in de kamer staat?

Wees eerlijk naar jezelf en naar de ander.
Maak een keuze. Neem een besluit.
Trap niet in de nostalgievalkuil. Wees trouw aan jezelf.
Koester de herinneringen. Wees dankbaar voor wat er ooit was.
En ga verder.

Hoe zit het bij jou?
Heb jij mensen in je omgeving waarbij jij je compleet thuis voelt?
Mensen die jouw wereld snappen en willen volgen?
En wat doe je als je merkt dat er een kloof ontstaat?
Ik ben benieuwd naar je ervaringen.
Deel ze gerust.

Meer lezen over eigen keuzes maken, leiderschap, trouw zijn aan jezelf, leven en werken op je eigen manier? Meld je aan en ontvang voortaan de blogs, podcasts en video’s in je inbox. Met hierin volop inzichten, nadenkvragen en af en toe een linkse directe zodat jij werk maakt van je verlangen en keuzes.

dit veld niet invullen s.v.p.

9 Reacties

  1. Latifa

    Herkenbare struggle Nicole.
    Je blog vertelt precies hoe ik de afgelopen jaren heb ervaren, wat een herkenning zeg!

    Van familie die goedbedoelde adviezen geeft maar compleet de plank mis slaan omdat ze vanuit ‘werknemers’ mindset reageren. Tot vrienden die niet snappen dat je serieus bent over je bedrijf, professionaliteit hoog in het vaandel hebt staan en daarom zoveel tijd en geld in je bedrijf investeert .

    “Ja dit is serieus, nee dit is geen hobby en ja ik wil hier mijn vaste inkomen van maken”.

    Zo ook de stap om in mijn eentje van NL naar Antwerpen te verhuizen. Nooit geen dag spijt van gehad. Ik groeide in mijn persoonlijke ontwikkeling maar de omgeving groeide niet altijd mee.
    Alleen de echte vrienden blijven over, de mensen die onvoorwaardelijk in je geloven en er nu nog altijd zijn. We maken bewust tijd voor elkaar en blijven goed in contact over elkaars leven, ook al ligt dat soms (letterlijk) mijlenver uit elkaar.
    Ik heb afscheid genomen van sommige vriendschappen, van een aantal kennissen en heb zelfs wat meer afstand genomen van mijn familie.
    Niet altijd even leuk, maar wel noodzakelijk om zelf te kunnen groeien.

    Toegegeven, zij hebben de ‘nieuwe’ Latifa opnieuw moeten leren kennen, maar de echte vrienden zijn zoals jij omschreef wel meegegroeid.

    Het was een hele stap, verhuizen naar een ander land en m’n bedrijf opstarten maar nog geen dag spijt van gehad. Zelfs niet van de offers of de kloof die daardoor met sommigen is ontstaan. Tnx voor je mooie blog Nicole!

    • Nicole Offenberg

      Dank je wel dat je je verhaal hier deelt, Latifa. Dappere stappen heb je gezet. In je eentje naar een ander land verhuizen! En nu verder je bedrijf uitbouwen, helemaal op de Latifamanier 🙂 mooi!

  2. jan-kees

    Wat een treffende blogs schrijf je toch altijd. Fijn om te lezen!

    Ik als 21-jarige ervaar dit zelfs al. Een vriendin die ik al ken vanaf mijn kleuterschool is altijd als een soort soulmate geweest. Dat is ze nog steeds, maar op één of andere manier maken we beide totaal verschillende keuzes. Zij baseert haar keuze op zekerheid en ik op passie en roekeloos ontwikkelen. We voelen elkaar aan, maar toch is het de laatste tijd zo’n gesprek van: Ja maar jij durft dat gewoon, jij kan dat. En dan kleineer ik mezelf inderdaad en dan zeg ik: Ja maar het gaat ook niet altijd goed hoor. Terwijl ik er eigenlijk trots op ben dat ik keuzes durf te maken voor mijn eigen ontwikkeling.

    Ondanks dat ik best een sociaal dier ben, is het zoeken naar gelijkgestemden soms bijna hopeloos. Laatst had ik echt twee dagen vol boosheid omdat zoveel vrienden me hadden laten zitten, vrienden waarvan ik voel dat we gelijkgestemd zijn. Ik voelde heel erg sterk: Oke, doei! Maar ik wil ook niet alleen overblijven. Dus het is voorlopig een kwestie van bruggetjes bouwen en met lianen heen en weer slingeren tussen in de kloof.

    • Nicole Offenberg

      Mooie metafoor: heen en weer slingeren met lianen 🙂 En wees maar trots op je eigen keuzes. Dank je wel voor het delen van je verhaal, Jan-Kees (en voor het compliment!)

  3. Carla Ketelaar

    Wat een mooi herkenbaar verhaal Nicole.
    Zelf maak ik dit proces al jaren redelijk bewust mee en neem ik ook bewust afscheid van mensen door er een gesprek over te hebben en dan afscheid te nemen. Dit is ontstaan na mijn tweede burn out en ik heel bewust keuzes moest gaan maken in “hoe en aan wie wil ik mijn kostbare tijd besteden”? Ik houd geen vriendschapscontacten meer in stand die geen energie geven. Het werkwoord “ontvrienden” gebruikte ik al voor het uitgevonden werd. Het geeft veel helderheid en ruimte in mijn leven en wat ik er eigenlijk het allermooiste aan vind is dat er weer ruimte is voor nieuwe vriendschappen. Mijn oudste vriendin ken ik al 36 jaar en de nieuwste 2 maanden.
    Zoals jij het beschrijft als een kloof die langzaam steeds meer ontstaat zo gaat het precies. Dank voor het delen ervan.

    Hartelijke groet
    Carla Ketelaar

    • Nicole Offenberg

      Energie is inderdaad het sleutelwoord in contacten. Dank je wel voor het hier delen van je verhaal, Carla.

  4. Marcel Lahaije

    Wat ’toevallig’, daar gaat mijn filmpje van vandaag ook over 😉
    Het heerst overal!

  5. Jojanneke van den Bosch

    Hai Nicole,

    Goed onderwerp. Heb net afgelopen maand zo’n periode meegemaakt. Was bijna vier weken offline (heerlijk joh), en toen ook dat soort processen doorvoeld en doordacht. En dan is opeens alles helder en okay. Ook als iets niet meer okay was. 🙂

    X Jojanneke

    • Nicole Offenberg

      Hi Jojanneke, wow, 4 weken offline, wat heerlijk. Goed om af en toe te herijken waar je staat en wie of wat belangrijk voor je is. Mooi dat je dat doet 🙂

Reageer