Stop jij wel eens een vierkantje in een rondje?

Ik dacht dat ik een ambtenaar was.
Een echte. Een trotse. Een moderne.
Zo eentje die het verschil kon maken.
Eentje die de wereld ging veranderen.

Als ik vroeger over het Binnenhof liep, fantaseerde ik stiekem over macht.
Heel veel macht.
Ik waande me in één van die donkere kamers. Zo’n kamer waar de gordijnen dicht zaten en belangrijke mannen en vrouwen belangrijke besluiten namen.

Daar gebeurde het.
Wat? Ik had geen idee.
Maar ík wilde die mensen graag slimme dingen in hun oren fluisteren.
Ik nam me voor dat ik ooit in Den Haag zou belanden.

Maar zoals zoveel voornemens, liep het anders.
OK, ik begon nog aardig in de richting: in Breda.
Vervolgens ging ik een stukje noordwaarts naar Dordrecht.
Maar toen nam ik een zijweg naar Nijmegen.
En eenmaal uit de richting liet ik de weg naar Den Haag voor wat ‘ie was.
Ik voelde me verdwaald.

Eén ambtenarenbaan later besloot ik dat ‘t mooi was geweest.
En het was ook mooi. Maar het was ook klaar. Het was goed zo.
Geen Den Haag. Geen donkere kamers. Geen macht.
Voor mij hoefde dat niet meer.
Ik hield steeds minder van het spel dat er gespeeld werd.
Ik was nieuwsgierig geworden naar de wereld buiten.
Naar wat er nog meer mogelijk was.
Naar wie ik was zonder de schil van een grote organisatie.
Dat was het moment waarop ik ontslag nam.
Ik liet los.
Ik verruilde macro-invloed voor micro-invloed.

Ik startte voor mezelf.
Wat een geweldige stap, maar het voelde ook vreemd.
Het voelde alsof ik een warme jas had uitgedaan.
En er was nog geen nieuwe voor in de plaats gekomen.
Althans, niet eentje die meteen paste.
Ik moest er wel ingroeien. Met vallen, opstaan en uitproberen.
Nu, alweer tien jaar later, heb ik er een die als gegoten zit.

In ons leven doen we verschillende keren een jas uit.
We wisselen van rol omdat we dat willen of omdat de omstandigheden dat vragen.
Soms moet je helemaal loslaten wie je dacht dat je was.
Soms moet je het plaatje loslaten dat je voor jezelf had bedacht.

De kern van loslaten zit hem niet in het loslaten zelf.
De kern zit in het aanvaarden van wat er is en wie jij bent.
Aanvaarden dat het oude niet meer past en het nieuwe nog niet als gegoten zit.
Van A naar B is niet meteen Beter en gaat vaak langs de weg van Behelpen.
Maar als je goed kijkt, blijft er veel over als je loslaat.
Loslaten gaat niet over verliezen.
Loslaten gaat over wat er overblijft.
En dat is soms veel meer dan je in de gaten had.

Integendeel, door echt los te laten ga je zien wat er is.
Je ontdekt wat er nog meer mogelijk is.
En dat het gaat om hoe jij wilt leven en hoe jij wilt werken.

En toch.
Wel eens een kleuter een groot vierkant in een klein rondje zien stoppen?
In zo’n blokkendoos?
Wij zijn soms die kleuter.
Tegen beter weten in blijven we doorgaan.
Steeds weer opnieuw.
Met werk dat niet meer past.
Met een bedrijf dat niet loopt.
Met een vriendschap die giftig is.
Met doorgaan terwijl je lijf zegt: stop!
Je duwt. Je forceert. Je trekt.
Het is een dood paard.
Veel mensen vinden het maar wat lastig om los te laten wat niet werkt.

We beheersen allemaal het vierkantje-in-een-rondje-duw-techniek.
Ga maar ‘ns na.
En diep van binnen weet je dit, terwijl je dit leest, dat er ook nu dingen zijn die je beter kunt loslaten: mensen, activiteiten, gewoontes.
Maar je bent als de dood om los te laten.
Omdat je bang bent dat er niets voor in de plaats komt.
Omdat je bang bent dat je niet met de gevolgen van het loslaten om kunt gaan.
Of omdat je opziet tegen alle vragen die de buitenwereld heeft over wat er aan de hand is. Je doet allerlei aannames over wat er ná het loslaten gebeurt.

De moeilijkste vorm van radical selfcare is stoppen.
Radicaal stoppen. Radicaal loslaten.
Maar het is het beste dat je jezelf cadeau kunt doen.
Een nieuw perspectief. Een andere kijk. Mogelijkheden die je niet eerder zag.

Dus: wat is het dat je tot nu toe niet hebt kunnen loslaten?
Wie of wat dient jou niet meer?
Wat is het waarvan je weet: hier moet ik echt mee stoppen.
Wat hoort er op jouw stop-doing-list?
Opschrijven is de eerste stap.
Fluisteren de tweede.
Hardop zeggen de derde.
Het hieronder in de comments schrijven de vierde.
De knoop doorhakken en loslaten de vijfde.
Durf je?

Meer lezen over verlangen, kiezen, durven, doen en radical selfcare?
En nog geen lid? Ontvang als eerste de artikelen én extra’s die je alleen als special gueststar ontvangt.
Je kunt je hier opgeven. En vind je er niks meer aan, dan meld je je gewoon weer af.

 

Meer lezen over eigen keuzes maken, leiderschap, trouw zijn aan jezelf, leven en werken op je eigen manier? Meld je aan en ontvang voortaan de blogs, podcasts en video’s in je inbox. Met hierin volop inzichten, nadenkvragen en af en toe een linkse directe zodat jij werk maakt van je verlangen en keuzes.

dit veld niet invullen s.v.p.

18 Reacties

  1. Andrea

    ik stop met onzichtbaar zijn.
    ik kijk naar mezelf met mijn eigen ogen.
    Ik laat anderen naar mij kijken met hun ogen.

    • Nicole Offenberg

      Ik zie je, Andrea!

  2. Angela

    Lieve Nicole,

    Sinds een tijdje lees ik je blogs en heb ik me aangemeld voor je nieuwsbrieven. Zojuist bovenstaand blog gelezen, die op het juiste moment komt. Ik zou bijna zeggen ‘uiteraard!’.. want dit is zoals het ‘werkt’.
    Al een poosje worstel ik met het beëindigen/ los laten van een activiteit in mijn leven. Keer op keer begin ik er positief aan, maar loop ik er weer in vast. De eerste stappen zijn gezet. Het besluit om er mee te stoppen is genomen. Inmiddels heb ik het kenbaar gemaakt bij de betreffende personen. Nu doorpakken en afronden. Vanmorgen mezelf deadlines gesteld door (eindelijk) die afspraken te maken met de mensen die nodig zijn om de streep er definitief onder te zetten.
    Blijft eng, maar anderzijds geeft het me nu al een enorm vrij gevoel! Heb het gevoel dat ik op de goede weg zit. Bedankt voor je bevestiging! Warme groet Angela

    • Nicole Offenberg

      Hi Angela, dank je wel voor je mooie reactie! Ja, loslaten en daadwerkelijk stoppen is spannend. Het hoort erbij, maar hoeft geen belemmering te zijn als je maar ziet waarvoor je het uiteindelijk doet. Loslaten en stoppen getuigt van moed; een moedig besluit dus, Angela! En fijn dat dat nu al een gevoel van bevrijding geeft. Hartelijke groeten, Nicole ps. en leuk dat je me volgt!

  3. Wendela

    Nicole,
    Je blog raakt me. Radical Selfcare is iets wat ik te lang niet heb gedaan. Nu heb ik me afgelopen maandag ziekgemeld op mijn werk. Het ging niet meer, werk en thuis. Balans totaal verdwenen. En ik kan alleen maar huilen, trillen, slapen (of niet)… En precies zoals je schrijft, ik ben bang voor wat komt. Maar voel ook heel erg dat ik hier door heen moet. Dat ik mij ditzelf moet gunnen. Ik praat, schrijf, huil, lach en nog veel meer. En ik gun mezelf dit proces en hoop dat ik krachtig genoeg blijf om bij mezelf te blijven en te weten welke keuzes bij mij passen. En niet van mij verwacht worden. Of dat ik denk dat ze van mij verwacht worden. Radical Selfcare is voor mij een nieuwe notitie in mijn ‘dagboek’ met uitroepteken. Bedankt voor dit kadootje. Wendela

    • Nicole Offenberg

      Dank je wel voor je reactie, Wendela. Tjonge, loslaten kan heftig zijn. Ik wens je veel sterkte! En vanaf nu: radical selfcare!

  4. Aike

    Hoi Nicole,

    Je blog raakt precies het proces waar ik in zit. Ik was tot voor kort ook ambtenaar en voelde dat dat niet meer paste. En ik heb ontslag genomen om voor mezelf te beginnen. Door door je blog besef ik me ook dat mijn wat ‘verloren’ gevoel van vandaag klopt.
    De jas van het ondernemerschap voelt nog wat ruim en dat is spannend en nieuw.

    En in mijn ondernemerschap echt kiezen voor wat ik daarin het liefste wil doen en waar ik de meeste waarde toe kan voegen daar mag ik nu gaan ingroeien…Met vallen en opstaan…Dank je wel! Hartelijke groet, Aike

    • Nicole Offenberg

      Hi Aike, heel herkenbaar. Al weet je precies waarom je ontslag hebt genomen, ‘het nieuwe’ is niet meteen vanzelfsprekend. Neem de tijd om te verkennen wat wel en niet past. Heel veel succes!

      • Aike

        Voel vertrouwen dat dat gaat komen. Wat mooi was om te ervaren: na mijn reactie op jouw blog en mezelf toestaan het even niet te weten mezelf een liefdevolle schop onder m’n kont gegeven…en ineens stroomt het weer en worden dingen helder. Zo fijn! En gun ik het mezelf ook ook even om van de ruimte en de lucht in de jas te genieten na jarenlang hard werken…

        • Nicole Offenberg

          Wat goed om te lezen! Soms is het twee stappen vooruit, eentje achteruit of even opzij. Jouw woord ‘gunnen’ is helemaal op z’n plaats. Gun jezelf de tijd en de ruimte om uit te zoeken wat echt bij je past en hoe jij het wilt hebben. Helemaal! Op jouw voorwaarden. Dit is het moment 🙂 geniet er van!

    • Tabitha

      Aike – ik had het kunnen schrijven! Heb ook die nieuwe jas aangetrokken en op zoek naar de juiste pasvorm. Helemaal lekker zit ie nog niet, maar tegelijk: zo heerlijk, iets nieuws beginnen, de knoop doorgehakt hebben om te stoppen met iets dat niet meer werkte! Veel plezier met groeien en succes met opstaan na het vallen!

      • Nicole Offenberg

        Tabitha, jij ook heel veel succes en plezier bij het vinden van de juiste pasvorm!

  5. Laura

    Mooi geschreven Nicole, dankjewel <3
    Vannacht vond ik woorden voor het radicale besluit dat ik drie weken geleden nam…

    Staying true to my heart

    I thought I was
    Until I realised I wasn't
    I knew I had to change
    Let go of love
    Let go of certainties

    Embracing my fears
    Embracing my light
    Crushing my boyfriends heart
    By leaving him behind

    Despite the bruises
    My energy flows
    Feeding my creativity

    Tough, rough, bumpy,
    That is what it is

    To stay true to my heart

    Lieve groet Laura

    • Nicole Offenberg

      Wow, dank je wel dat je dit hier deelt… Dapper besluit! Stay true to yourself. Always! x Nicole

  6. Linda

    Hoi Nicole, heel mooi en vanuit het hart geschreven. En voor vele mensen herkenbaar. En er is niet alleen de angst voor het nieuwe, denk ik. Ook de angst om veroordeeld te worden voor de keuzes die je maakt zal vaak aanwezig zijn.

    Mensen staan altijd klaar met een mening. En als je je daar door laat leiden wordt het een echt lijdensweg. Ik heb van jongs af aan intuitief gekozen om andere richtingen in te slagen als iets niet meer goed voelde. Maar ik heb lang geleefd met de gedachte ‘dat ik iemand ben die nooit wat afwerkt’. En dat heb ik van me moeten afzetten. Voor mij gaat het om de rijkdom en de ervaring die elk van de projecten met zich mee hebben gebracht.

    Mooie tekst, Nicole, stemt tot nadenken.

    • Nicole Offenberg

      Fijne reactie, Linda, dank je wel. Jammer genoeg zijn we vaak bang voor wat ‘anderen’ (wie dat dan ook zijn) van onze keuzes vinden. Dat loslaten is niet voor iedereen gemakkelijk. En vaak zitten er allerlei aannames over wat er zou kunnen gebeuren in ons hoofd.
      Mooi om te lezen dat jij je eigen keuzes maakt en gaat voor de ervaring die dat met zich meebrengt.

  7. Katty Katty

    ik zit plots aan stap 5, heerlijk

  8. Cristina

    Loslaten is heel bevrijdend en hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt.
    Ik héb het al zo vaak gedaan, dat ik me zelfs niet meer de vraag stel of ik er wel goed aan doe. Ik weet nu dat, als mijn buik zegt dat ik nood heb aan verandering, doe ik het.

Reageer