Hamsterkampioen

De zolder lag er onverstoorbaar bij. 

Maar ja. Verhuizen betekent dat je de boel gaat verstoren. Papieren. Puzzels. Playmobil. 

Er lag een heel leven op de vliering te wachten. Hoe moest ik dat aanpakken als hamsterkampioen?

Maar ik had een paar maanden de tijd. Met de rust van een huis in het vooruitzicht begon ik dapper aan de klus. 

“Kom bij ons eten met kerst.” zeiden vrienden. “Nee,” zei ik beslist. “met kerst ga ik stof happen op zolder.”

Samen met mijn herinneringen voelde ik me immers niet alleen. Elk voorwerp, elke foto en elk papiertje vertelde een verhaal. Het maakte nostalgisch en melancholisch. “The way we were” (yes, Barbra Streisand all over the place!) 

Alles liet ik door mijn handen gaan. Ik haalde herinneringen op met diploma’s, kaartjes voor concerten, foto’s waarbij ik nog jong en fris uit m’n ogen keek en brieven van mensen die ik allang uit het oog verloren was. 

Hoe kijk je naar je verleden? Wat houd je vast? En kan dat eigenlijk wel? Of bestaat er alleen het nu? Eckhart Tolle vragen drongen zich op. Maar mijn gedachten renden alle kanten uit. Niks niet hier en nu. Ondanks de lockdown reisde ik een heel verleden door. 

Bij de kringloopwinkel begonnen ze me al te herkennen. Met elke rit voelde ik me lichter. Want soms is het leven net een luchtballon. Hoe meer je overboord gooit, hoe lichter je wordt. 

Vasthouden aan iets wat was, maakt zwaar. Daarbij heb je iets fantastisch in huis waarin je al je spullen en herinneringen kunt bewaren.

Die ene la in je hoofd die je geheugen heet. 

Mijn hart voelde nog wat leeg maar die la in mijn hoofd vulde zich met goede dingen. 

Heel soms, zoals vandaag, trek ik hem open. Om te zien wat er ooit was. 

En wat ooit was, gaat nooit verloren.