De eerste week van de coronacrisis dacht ik: wat stelt het nou voor wat ik doe? Dit kwam bij me op toen ik naar de frontberichten keek van al die mensen in de zorg die snoeihard werken. Wat doe ik nou de hele dag? Duh! ⠀⠀
Maar dit is natuurlijk onzin. Vanuit elk vak kun je bijdragen. Op je eigen manier. Ik sta dan wel niet aan het bed en red geen levens. Maar ik kan op een andere manier bijdragen. Mensen helpen te geloven in hun eigen kunnen. Zelfvertrouwen. Veerkracht. Keuzes. Vrijheid. Leiderschap. Levenslust. Dat zijn de thema’s waar ik bij help. Zodat die ander weet wat haar te doen staat en in beweging komt. ⠀
Dus dat gepiep over mijn eigen vak… ik heb het losgelaten. Ik geloof zelfs meer dan ooit dat mijn vak belangrijk is. Want ook vóór corona was de wereld in beweging en dat zal ze straks ook zijn. We zullen opnieuw keuzes moeten maken. Ook op individueel niveau. Hoe wil je leven? Hoe ga je verder? ⠀
En daar is geen pasklaar antwoord op en al helemaal geen zeven stappen plan. Dit is de tijd van de nuance. Geen of-of. Maar en-en. Niet alleen maar die buitenkant op orde maar juist ook die binnenkant. ⠀
Het terrein waar je het misschien voorheen liet liggen of laks in was, komt nu genadeloos aan het licht. En dan gaat het niet alleen om die financiële buffer die bij jou misschien ontbreekt, maar ook je mentale, fysieke en relationele buffer. Dus de cowboy coaches met hun eendimensionale zevenstappen plannen naar een perfecte business of je beste leven…. Dit is de tijd voor en-en. Niet meer één dimensionaal denken, op geen enkel terrein. Deze tijd vraagt nuance waar ik als coach aan bij wil dragen. Niet vanuit één heilige methode. Want die is er niet.
En nee, ik heb geen vitaal beroep maar wel een waardevol beroep. En dit zeg ik niet alleen tegen die mensen die smalend zeiden dat de markt nu wel weer overspoeld zou worden met coronacoaches met hun natte dweil adviezen.
Ben jij een coach? Wees trots op wat je doet en draag bij daar waar jij dat kunt vanuit jouw talent. Je bent meer nodig dan ooit. ⠀
En heb je een heel ander vak en geen vitaal beroep? Ook jouw werk doet er toe. Ga maar na: wat stelt het voor wat jij doet, waarom doe je wat je doet en wat is de betekenis van jouw werk voor een ander? Wie help jij met je werk? Je staat er niet altijd bij stil maar doe het maar; je zult zien dat je van meer betekenis bent dan je wellicht dacht.
Ps. Uiteraard bedoel ik in dit blog coaches met een goede track record en gedegen achtergrond. Je weet inmiddels wel hoe ik hierover denk 🙂
Ik heb wel gedeeltelijk een vitaal beroep: ik werk in de zorg als kunstenaar.
En ik heb de laatste 2 weken gewerkt als zuster: nachten, dagen zuurstof in het bloed opmeten, ademhalingen tellen per minuut , koorts opnemen, medicatie toedienen …. aan het bed van mijn partner, die met een corona longontsteking na een dag spoedopname in het ziekenhuis thuis gebracht werd , ontslagen uit het ziekenhuis. Geen protocol hoe ik hem in de gaten moet houden, nee alleen hygiëne en isolatie maatregelen op 3 A tjes … het leek, alsof ik met een pasgeborene baby zonder kraamverzorgster thuis werd gestuurd….Het gaat nu beter met hem, gelukkig !…. en ik ben buiten adem … en de schrik nog in mijn lijf!
Vergeet niet: elk moment kan van iedere van ons een beroep gedaan worden om te zorgen! Dus we werken allemaal mee in de vitale zorg, door te zorgen voor elkaar.
Dus zeg ik: blijf thuis als je kunt en als iemand ziek wordt in je kring: wees voorbereid op je inzet !
Wat fijn dat het weer beter gaat met je partner, Andrea. En ik snap wat je bedoelt. Op een aantal van ons zal zeker een beroep worden gedaan als mantelzorger. Dat weet ik helaas ook uit ervaring en daar zijn we niet altijd op voorbereid. Dus ja: blijf thuis.