Opeens heb je het: je wordt coach!
huh? zomaar? hoe dan?
‘En toen dacht ik: dus ik word coach.’
Mijn haren gaan recht overeind staan als ik dit soort berichten lees of hoor.
O ja, je zat in de ICT en je werd coach.
Je werkte in een groot bedrijf, vond er niks meer aan, dus werd je coach.
Je vond je eigen coach zo fijn en goed, dus werd je coach.
Huh? Zomaar? Hoe dan?
Ik vind reizen met de trein leuk, dus ik ben machinist. Ik vind rechtvaardigheid belangrijk, dus ik ben advocaat. Ik vind het haar knippen van m’n kind leuk, dus ik ben kapper. Eeh…. zonder opleiding en ervaring? Natuurlijk niet.
Want dit lees of hoor ik wel eens: ‘Maar ik bén gewoon een coach. Want dat zit in me. Mensen zeggen dat ik zo goed luisteren kan.’ Goed. Mooi. En nu? ‘Jij hebt dan toch zo’n opleiding helemaal niet nodig?’. O nee?
Machinist, advocaat of kapper zitten misschien ook wel in je, maar dat ontslaat je ook niet van het blijven vergaren van vakkennis, het blijven aanscherpen van je vaardigheden, snappen hoe menselijk gedrag werkt, het bijhouden en kritisch onder de loep nemen van je vak én jouzelf en het blijvend aandacht besteden aan het leveren van topkwaliteit.
‘Ja maar, ik heb dit zelf meegemaakt en nu wil ik mensen hier op coachen’. Oké. Even dit: iets hebben meegemaakt maakt je tot een ervaringsdeskundige. Meer niet. Dat je weet hoe je een brood moet bakken, maakt je nog geen bakker.
Als iemand je dit verhaal vertelt in het voorbeeld van de piloot, bakker, advocaat of kapper, denk je: die is gek. Ooit in een vliegtuig gestapt met een piloot zonder opleiding en ervaring, die net gestopt is met z’n werk als landschapsarchitect? Maar wel het in-zeven-stappen-leren-vliegen-als-een-topper verkorte programma heeft gevolgd Waarom zou dat bij een coach dan anders zijn?
Ik geef het toe: ik vind dit gek. Ik vind de coachingsbranche oppervlakkig geworden, veel te veel gericht op snel succes en korte termijn denken. En misschien denk jij daar anders over, prima. En ja, ik ben een coach of misschien wat scherper: ik werk als coach want ik zie het als een vak. Coach is een woord dat ik heel lang niet hardop uitsprak vanwege al die ongediplomeerde, onervaren, quick-win, stappenplan coaches die zichzelf loslaten op vragen van klanten.
Maar die tijd is voorbij.
‘Ja, maar een diploma zegt toch niks over of een coach goed is?’ Ik snap je. Een opleiding is zeker geen garantie dat iemand een goede coach is, daar is veel meer voor nodig. Je hebt vlieguren en ervaring nodig. Je hebt kritische feedback en zelfreflectie nodig en zult blijvend moeten werken aan het bijhouden van je vakgebied en daarbij volop aandacht moeten blijven schenken aan je eigen persoonlijke ontwikkeling, je leiderschap, je vaardigheden, je visie, je kennis, je manier van werken en niet in de laatste plaats: je kwaliteit. Een (goede!) opleiding laat je in ieder geval wel zien wat het vak inhoudt. En dan heb ik het niet over een tweedaags seminar over coaching. Nee, een goede opleiding vraagt van je dat je oefent, voor het oog van ervaren coaches en dat je daar feedback op krijgt en bevraagd wordt op de keuzes die je maakt tijdens een gesprek. Een goede opleiding laat de diepte van het vak zien en dat gaat voorbij het even goed luisteren, samenvatten, doorvragen. Een goede opleiding geeft je aan alle kanten inzicht in jezelf, in menselijk gedrag, hoe ons brein werkt en laat je alle hoeken van de kamer zien.
Maar los van een opleiding; ik ben het beu het woord coach te fluisteren of erom heen te kletsen. Ik ben een coach. Degelijk opgeleid volgens de eisen van de ICF. En ik hecht aan kwaliteit. Ik werk nu dertien jaar als coach en ja, volgens de marketingwetten moet ik daar nu bij zeggen dat ik honderden mensen gecoacht heb. Ik investeer veel in het aanscherpen van mijzelf en de kwaliteit van het vak, elk jaar weer. Want mensen: het is een vak. Waarom er zo licht over denken? Want wat krijg je dan?
Juist: coaching light.
Een beetje roeren aan de oppervlakte. Korte termijn gerichte tips en trucs. Enkel gericht op het vergaren van inzichten zonder te werken aan duurzame transformatie. Het hanteren van kant en klare stappenplannen die misschien voor de coach zelf werken maar volledig voorbij gaan aan het eigenzinnige en kronkelige pad dat persoonlijke ontwikkeling en het halen van doelen ook kan zijn. Laat staan rekening te houden met het vertrekpunt: de mens die gecoacht wordt en die is toch elke keer anders. En van dat soort oppervlakkige coaching puilt de markt op dit moment over. En ja, ik weet dat ook die klanten best tevreden kunnen zijn want ja, aandacht krijgen in een gesprek waarbij iemand naar je luistert is nu eenmaal fijn, maar dat is geen coaching. Echte verandering, duurzame transformatie, iets waar goede coaches je bij kunnen helpen, is de kern en dat is geen coaching light.
Daarbij zijn er allerlei verschillen en varianten: een burnoutcoach is niet een businesscoach. Een leiderschapscoach is geen huiswerkcoach of loopbaancoach. Coach zijn en coachen zijn twee verschillende dingen: het is een vak EN een vaardigheid, een manier van werken. Zo kan een kapper je coachend helpen aan een nieuw kapsel en kan een leidinggevende je coachend een opdracht geven. Dat maakt je in beide gevallen overigens nog niet tot een coach, het vak dus. Sterker nog, je leidinggevende kan nooit je coach zijn, want het speelveld is niet gelijk. En dat is een van de voorwaarden voor een gezonde coachrelatie. Een coach zegt ook niet wat je moet doen en praat je ook niet naar de mond. En er zijn ook nog eens grote verschillen tussen coaching, advisering, therapie, trainen of doceren.
En dan nog zo’n verschijnsel: sommige coaches vinden het bijhouden van hun glossy instagramprofiel belangrijker dan het investeren in coachvaardigheden. Alsof een mooie foto jou tot een goede coach maakt. En niks tegen glossy marketing of mooie foto’s. Integendeel (ik vind ze prachtig). Maar investeer je net zoveel tijd, geld en energie in het aanscherpen van je vak, aan het opkrikken van je kwaliteit?
Je merkt het: dit gaat me aan het hart. Ik wil me de komende jaren hard maken voor de kwaliteit van het vak. Hoe? Dat weet ik nog niet precies. Door in ieder geval mijn eigen werk nog beter te doen, kritisch te zijn op elk gesprek dat ik voer, de kwaliteit die ik lever en mezelf te blijven scholen en te laten spiegelen. In ieder geval hoop ik meer eerlijke beloftes te zien (nee, inderdaad: gouden bergen bestaan niet en coaching is ook niet alleen maar leuk en soms zelfs ronduit frustrerend voor klanten omdat je tegen allerlei hobbels aanloopt, maar een goede coach helpt je daarbij én kan daar mee omgaan). Transparantie (hoe werk je, wat bied je, wat kun je wel en niet, voor wie ben je er wel en niet). Vakkennis, wijsheid, ervaring, duurzame resultaten en kwaliteit centraal (wat werkt en wat niet en wie ben jij als coach, wat zijn de resultaten).
Als jij dat ook belangrijk vindt, laat dan alsjeblieft een reactie achter.
Ps. Ik schreef dit voor die geweldige coaches waarvan ik weet dat ze er zijn (ik ken ze!), de vakmensen die coaching geen vrijgevochten hobby vinden, de mensen die zichzelf serieus nemen en zich net als ik storen aan al die borden in de tuin want de hele wereld kan coach worden. Dat is een degradatie van een vak dat een van de mooiste vakken, ja, ambachten, van de wereld is. Voor jou, topcoach, schreef ik dit. Als aanmoediging en ondersteuning, want ik weet dat jij dit ook vindt. Alleen de meesten van ons zijn zo genuanceerd of bescheiden dat ze hier (nog) geen stelling in (durven) te nemen of ze laten zich teveel intimideren door de schreeuwende beloftes van coaches die suggereren dat ze alle mensen kunnen redden als in een head en shoulders reclame, ‘van al je problemen ben je na drie wasbeurten voorgoed af!’. Dus, alsjeblieft, als jij dit ook vindt: maak jezelf zichtbaar. O, en doe me wel één plezier: stop met die kreet dat je mensen ‘in hun kracht zet’ want dat is zo’n loze zin die niets zegt. Ik weet dat je meer doet én meer kunt dan deze vage belofte.
En ik schreef dit ook voor jou, die zich ook coach noemt en misschien ook dat bord in de tuin heeft gezet, misschien vanuit de ervaring zelf eens gecoacht te zijn, waarna je dacht: dat kan ik ook, al kwam je vanuit een totaal ander vakgebied. Misschien denk je er wel heel anders over dan ik. Dat is prima. Voor de duidelijkheid: ik ben niet tegen jou, ik ben vóór een kwalitatief betere coachingsbranche. Ik hoop dat ik je heb uitgedaagd na te denken over de kwaliteit van het vak, het verder professionaliseren van jezelf en gemotiveerd heb in het maken van vlieguren en het streven om gewoon heel goed te worden. Geen schande als je dat vanaf dag één nog niet bent. Wees eerlijk naar jezelf waarom je jezelf coach noemt en of dat echt is wat jij te bieden hebt, waar je staat, wat je echt wilt en wat je echt kunt. Doe jezelf en je klanten dit plezier.
Want het wordt tijd.
Tijd om als coach trots te zijn op wat je doet en betekent.
Trots op wat je neerzet en investeert.
Trots op wat je doet om het vak op een integere, authentieke manier uit te oefenen en daar ook een gezond bedrijf in te runnen.
Laat de echte coach opstaan. Want we hebben je nodig. Meer dan ooit.
Time’s up.
Zin in meer frisse verhalen met nadenkvragen over verlangen, kiezen, durven, doen? Zodat jij leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en ontvang voortaan mijn blogs, podcasts en video’s. Door je aan te melden geef je toestemming je gegevens te verwerken zoals beschreven in het privacy statement.
Zo! We delen dezelfde irritatie. Iedereen is maar coach tegenwoordig. Het maakt ook dat ik het woord coach niet meer durf uit te spreken. Kindercoach al helemaal niet. Dat lijkt dan een soort veredelde kleuterjuf die het onderwijs niet meer trok. Aan de andere kant…..als iemand om mijn diploma’s vraagt, trek ik ook een wenkbrauw op. Een diploma maakt je nog geen goede coach. Hoe dan wel?Ik blijf investeren, leren en coachen. Ik vertrouw er maar op dat de klant weet waarvoor die kiest. X
Vanaf nu wel het C-woord uitspreken hoor! X
Ja ja ja natuurlijk ben ik het eens. Zo ontzettend eens. Coachen kan op vele manieren maar inderdaad alleen met een degelijk fundament aan vakkennis via erkende scholing. Blijven scholen en als coach ook gecoacht worden. En tuurlijk helpt de ervaring on persoonlijke groei maar het is een onderdeel van de coachrugzak. Ik ben nog iedere dag blij dat ik via jou de kracht van coaching mocht ervaren. En dat je me wegwijs maakte hoe een goede coach te worden. Dit blog moet overal gepubliceerd en daar zal ik mijn bijdrage aan leveren. Dank voor je krachtige echte stevige taal Nicole.
Dank je wel voor je support!! x En laten we inderdaad fijn die rugzak blijven vullen (is ook veel te leuk om niet te doen)
Zo, die staat! En ik sta met jou op. Hoog tijd dat deze blog er kwam. Dank! Wat mij betreft ook een uitnodiging aan alle echte coaches in de dop die dénken dat ze stappenplannen, tuinborden en in-je-kracht-kreten moeten hebben omdat dat de weg naar succes zou zijn. Niet doen, loslaten, je eigen weg naar Rome gaan! Enne, op die ‘in-je-kracht-zet’ opmerking zeg ik altijd ‘nee, ik ben meer een meer-uit-het-vat-haal-coach, ken je die?’ 😉
‘Meer-uit-het-vat-haal-coach’ kende ik nog niet. Veel beter dan die andere kreet 😉 En dank je wel voor je aanmoediging!
Jaaaa, ja ja ja. Het is een vak. En ja, de markt puilt uit van mensen die zichzelf coach noemen maar dat gewoon niet zijn – ze zijn trainer of docent of ervaringsdeskundige met als het meezit een paar inzichten in mindset, en als het tegenzit geen enkel benul hoe verandering – laat staan diepe en blijvende transformatie – nou eigenlijk precies werkt.
Ze reutelen door wat stappenplannen heen en als die voor jou niet werken? Dan is het je eigen schuld: dan heb je de stappen niet precies of goed genoeg gevolgd.
Aan de ene kant is dat OK: er zijn genoeg mensen die daar toch baat bij hebben.
En de echt goeie coaches komen vanzelf wel bovendrijven.
Ik maak me er persoonlijk niet meer druk over sinds ik ooit mijn eigen fuck-the-fluff-and-get-some-quality-back-in-the-coaching-industry blog over schreef. Daarin schreef ik al mijn irritaties hierover van me af, en toen was ik er letterlijk en figuurlijk klaar mee 🙂
Maar dat komt vooral OOK omdat ik andere dingen te doen heb. Ik ben en voel me niet geroepen hier iets mee te doen.
In tegenstelling tot jou, Nicole….ben dus heeeeeel benieuwd naar je verdere plannen en ontwikkelingen op dit gebied!
Wat je er ook precies mee gaat doen: dat wordt helemaal top!!
Mooie aanvulling, dank je wel! En ja, de goede coaches komen wel bovendrijven, dat gaat de komende jaren gebeuren, daar geloof ik in. En voor de rest: fuck-the-fluff 🙂 En wie weet wat ik hier nog allemaal mee ga doen, ik ben ook benieuwd!
Scherp, helder en superduidelijk statement. Ik ben daar in de kindercoach-wereld al een tijd de boel in aan het opstoken. HET IS EEN VAK! Het verschil zit ‘m in de oppervlakkige top-van-de ijsberg- aanpak, of het duiken onder de waterspiegel. En of je bereid bent te investeren in de wereld onder de oppervlakte. Moeite doen! Daar schieten de coachklanten echt iets mee op. Waar ik coaches regelmatig aan help herinneren is dat ze COACH zijn. Geen therapeut, moeder Theresa of emotie-dweiler. Dat heeft inderdaad mede te maken met het imago van het (kinder)coachvak. (leuke dingen doen……!?) Dat doe ik van harte. Dank voor je verhaal Nicole.
‘Emotie-dweiler’, je weet, ik ben gek op taal 🙂 En fijn dat jij ook het vuur opstookt op jouw terrein! Dank je wel voor je aanmoediging.
Wat een fantastische blog Nicole! Dankjewel dat je hier hoor gaat staan. Ik sta naast je. Zojuist gedeeld via LinkedIn.
Dank je wel, Claudia! Ook voor je support!! Fijn hier niet alleen in te staan.
Heel herkenbare blog! En wat toevallig dat het in de lucht hangt, ik schreef zelf gisteren net op LinkedIn dat ik geen coach wil worden. Niet zo’n coach op persoonlijke ontwikkeling, zoals jullie hier zijn. Juist met alle respect voor jou en degene die hierboven(onder) hun reactie geven: ik zou dat zonder gedegen opleiding toch echt niet kunnen!
Maar wel met de worsteling: hoe noem je dat dan, wat ik doe? Ik denk mee met organisaties hoe ze duurzaamheid in hun bedrijfsvoering en hun gebouwen kunnen inbedden. Als een voetbalcoach langs de zijlijn die vertelt hoe het spel gespeeld moet worden, en in de rust tips en aanwijzingen geeft, zo vertel ik mijn klanten waarom ze moeten verduurzamen en hoe ze dat kunnen doen. Op hun manier, die past bij hun manier van werken. Dan ben ik ze toch aan het coachen? Maar ben ik dan toch ook een coach?
Persoonlijk zou ik ook niet willen coachen zonder opleiding. Ik denk dat het nodig is om het talent dat je hebt verder te verdiepen, al weet ik dat er ook wel goede coaches zijn die nooit een opleiding hebben gevolgd. Maar een opleiding garandeert weer niet dat je een goede coach bent, uiteindelijk word je dat pas als je ook echt vlieguren maakt. Naast dat het leuk en superleerzaam is, krijg je bij een (goede) opleiding echt de diepte van het vak in beeld, dus dat ben ik met je eens. Zeggen wat mensen moeten doen langs de lijn vanuit inhoudelijke kennis kun je op een coachende, interactieve manier doen, maar dan zou ik mezelf dan toch eerder een trainer noemen. Je hebt verstand van de inhoud en brengt die expertise, jouw specifieke kennis interactief over. Je vertelt wat de ander moet doen. Met een coach gaat het veeleer om verwerven van nieuwe inzichten waarbij je ook kijkt naar de achterliggende belemmeringen waarom je bepaalde doelen niet haalt. Dit even zoals ik er naar kijk.
Boeiend thema. In de therapiewereld loop ik tegen precies hetzelfde aan. Iedereen mag zich relatietherapeut, relatiecoach, systeemcoach of systeemtherapeut noemen (geen beschermde titels). En dat is jammer, maar zoals hierboven ook genoemd wordt geloof ik erin dat de goeie coaches en therapeuten vanzelf boven komen drijven. Ik weet dat ik bijv. jou als coach zou opzoeken omdat je idd veel werkervaring hebt. Maar als je zelf 22 bent en je hebt een vraag over je studiekeuze dan kan dat wellicht ook wel met een light-coach met een oppervlakkig stappenplannetje 😜.
Ik vind het boeiend dat er tegenwoordig een explosie lijkt te zijn in het aantal coaches en therapeuten. Sommige coaches hebben barweinig werkervaring of scholing, maar desondanks kunnen cliënten er toch bij gebaat zijn. Ik denk dat we steeds meer vereenzamen en dat we daardoor het menselijke contact opzoeken bij een coach. Het is inderdaad jammer dat die koffiepartner ook een coach heet, maar misschien is jouw splitsing met bijv. coaching-Light, medium en heavy niet zo’n slecht idee. In therapieland heb je immers ook Basis GGZ en Specialistische GGZ. En in de basis GGZ heb je de smaken: kort, middel, lang, chronisch en umami. Ook lijkt me een keurmerk geen slecht idee. Of is dat juist de ICF waar je het in je blog over hebt? Moet het keurmerk misschien meer eisen stellen zoals verplichte bijscholing net als bij therapeuten/ zorgverleners. Ik denk graag met je mee als je wilt brainstormen. Boeiend thema nogmaals :-). Gr Karin Rensen
Hi Karen, dank je wel voor je uitgebreide reactie. Ik geloof eerlijk gezegd niet zo in keurmerken of regulering of verplichte scholing, al is dat bv. in de advocatuur wel zo. Vind het vreemd dat coaches dit zelf niet altijd opzoeken. De ICF (international coach federation) is geen keurmerk, wel dat je een opleiding hebt gedaan die geaccrediteerd is en werkt aan de hand van de internationale eisen van de ICF, dit ook omdat ik met internationale bedrijven werk die dit soms als eis stellen.
Ik snap je punt over de 22-jarige. Toch vind ik iets meer levens-en werkervaring wel een vereiste voor een coach. Uiteindelijk start het bij talent dat je kunt scholen en ontwikkelen, ervaring opdoen en jezelf afvragen wat voor coach je kunt en wilt zijn. En ja, misschien is een onderscheid tussen light en medium wel een leuke, alleen, en dat is mijn punt, wees dan ook eerlijk over de beloftes die je doet. Er komen wel eens mensen bij mij die het liefst in twee maanden enorme veranderingen willen. Dat beloof ik niet. En er zijn coaches die dat dus wel beloven. Dus als elke coach nu eens goed naar zichzelf kijk in wat hij of zij kan, wil, waar echt je talent zit en of je talent hebt (geloof me, ik kan niet alles als coach en ik kan ook niet met iedereen werken), plus de eerlijke beloftes die je afgeeft, dan is dat al een mooi startpunt, lijkt me.
Tot slot over het vereenzamen. Ja, klopt. Maar een koffiegesprek en vragen stellen is geen coaching. Dat is warme aandacht. Ik snap dat mensen daar behoefte aan hebben. Maar coaching is op sommige momenten helemaal geen warme aandacht. Sterker nog, coaching kan schuren en ook heel frustrerend zijn omdat je behoorlijk tegen je eigen belemmeringen aan kunt lopen 😉
Mijn aversie ook! Ik noem het lekker oneerbiedig (ja ik weet het); de huisvrouwenpraktijk. Ook haat ik; ik heb iets overwonnen en nu help ik jou ermee-coaches. Of de ‘kijk mij eens even in het buitenland zitten-business coaches’. Of wat ik in mijn vakgebied veel zie, na 1 opleiding systemisch werken meteen zelf een cursus gaan geven of opstellingsdagen organiseren. Bekwaamheid, professie, hoge kwaliteit daar wil ik zef ook voor staan. Soms denk ik wel eens dat ik met al mijn opleidingen en supervisie blijven volgen ook niet spoor… maar dan glimlach ik weer om mijn leergierigheid en stort me in de volgende opleiding. Ik wil dat mijn klanten topkwaliteit krijgen.
Leergierig zijn en nieuwsgierig zijn, mooie vertrekpunten! Daarbij is het leuk om te blijven leren. Enne… ik zit binnenkort ook in het ‘kijk mij even in het buitenland’. Gelukkig verdwijnt kwaliteit niet als je even over de grens gaat 😉
Chapeau Nicole. Love your blog ❤️
Ik heb drie hele lieve vriendinnen die ik oprecht goede coaches durf te noemen met elk hun expertises en die heeeeeel hard werken om zichtbaarder te worden en hun kwaliteiten te kunnen laten zien, echter is het voor hen op dit moment steeds lastiger om hun kop boven het maaiveld uit te krijgen door de schreeuwers die zich coach noemen en het echt niet zijn, kan ik helaas als ervaringsdeskundige zeggen.
Veel geschreeuw, weinig wol, het heeft deze “nep” coaches, helaas voor mij, een flinke duit opgeleverd en Mij? Tja voor mij is het een hele goede les geweest die ik niet meer vergeet en me ook huiverig maakt voor vervolgstappen in deze.
Wel heeft het me deze lieve vriendinnen opgeleverd die me desgevraagd advies geven of met me sparren zonder me kaal te plukken en dat geheel wederzijds. Ik ben geen coach maar
kan hen wel op andere manieren adviseren of
behulpzaam zijn, zomaar, omdat ik daar blij van wordt. Daarvoor zijn we toch ook hier op aarde #doeslief.
Ik ben fan van jou, Keet. Jij doet mooie dingen, tastbaar, echt, stijlvol. Daar kan ik als coach bewonderend ‘jaloers’ op zijn. Ook echt een vak! En het spijt me te horen dat je geen goede ervaringen had met coaches. Ja, er zijn zoveel coaches dat je door de bomen het bos niet meer ziet, maar ik hoop en geloof dat de komende jaren het toch echt weer meer om kwaliteit gaat. Dank je wel voor je reactie!
ohh Nicole, SPOT ON! En dat zeg ik niet alleen omdat jij mijn topcoach bent. Alhoewel dat natuurlijk absoluut een grote rol speelt in mijn mening. Ik heb gezien, ervaren & heb er nog steeds profijt van dat jij mij op jouw professionele wijze geholpen hebt, zelf keuzes te maken. Tot beslissingen te komen. Niet meepraten, maar scherpe voor mij soms frustrerende vragen stelde. Maar die zo nodig waren. En die mij in mijn kracht gezet hebben. GEINTJE. haha. Ik krijg ook jeuk van die uitspraken. En dat ik in het licht zou moeten gaan staan. Ook zo’n gruewel. Je pikt ze er toch wel zo uit. Maar fantastisch dat jij dit blog schrijft en zo duidelijk een statement neerzet. Hear hear is het enige wat ik kan zeggen!
Dank je wel, Revlie en wat sta je weer lekker in je kracht! 💪
Mensen die anderen coachen of adviseren of begeleiden noemen zichzelf inderdaad ook coach. Daar is de verwatering door gekomen.
Wellicht een andere term introduceren voor de mensen die wel coachen, maar geen coach zijn?
Klopt het als ik zeg dat jij met het woord coach vooral doelt op persoonlijke coaching? En dus niet de businesscoach of leiderschapscoach? Misschien moeten we dus vooral tot goede definities zien te komen.
En opleidingen: daar zijn er zoveel van. Hoe zou je als leek weten of een opleiding goed is? En dan heb je weer coaches die coachingsopleidingen aanbieden…
Lastig wel.
Je voorbeeld van advocaten vind ik trouwens wel grappig. Je wil niet weten hoe erg mensen juridisch advies (en boekhoudadvies ook) aannemen van niet-juristen. Gebaseerd op Google-kennis of persoonlijke ervaring, maar nooit gehinderd door echte kennis.
Ja, die termen… daar zat ik ook aan te denken, ik ben daar ook niet uit. Het woord coach is een vergaarbak, ik heb daar ook niet echt een nieuwe term voor (professioneel opschudder raadde ik ooit iemand aan). Ik noem mijzelf leiderschapscoach omdat ik met ondernemers en eindbeslissers werk aan hun leiderschap en het maken van keuzes voor zichzelf en hun bedrijf. Maar dat is voor meer dan de helft een persoonlijke coaching en ontwikkeling bij.
Wat betreft de opleidingen. Ondanks dat het niet alles zegt, zou ik als leek altijd gaan voor een opleiding die geaccrediteerd is en een programma aanbiedt dat (internationaal) erkend wordt en dat geldt lang niet voor alle opleidingen op de NL-markt. En als klant op zoek naar een coach zou ik daar op letten, gecombineerd met een flinke dosis ervaring van de coach, zelfkennis, zelfreflectie en goede resultaten.
En ja, ik weet dat er mensen denken dat ze wel even wat juridisch advies van niet-juristen of google kunnen krijgen. Wat dat betreft zit jij in hetzelfde schuitje 🙂 dank je wel voor je reactie.
Zo RAAK, Nicole! Het is precies de reden waarom ik me als logopedist stem- en spraaktrainer noem. Officieel ben ik paramedisch therapeut, maar die term klinkt zwaar. En in het woud aan stemcoaches wilde ik niet een boom zijn.
Ik snap het helemaal! Dank je wel voor je reactie, Monique!
Amen! Fijn om eens duidelijk terug te lezen wat ik ook denk en voel. Laten wij ervoor zorgen dat kwaliteit altijd blijft bovendrijven.
Ja, dat: samen zorgen voor kwaliteit. Dank je wel, Cindy!
Ik kan me voorstellen dat als je jarenlang investeert (in tijd, geld en moeite) om beter te worden als coach en je klanten een hoog kwaliteitsniveau te bieden dat het enorm frustrerend is dat iedereen zich maar coach noemt. Toegegeven, ik heb mijn eerste geld als ondernemer en als coach ook verdient zonder coachopleiding maar als je jezelf en je klanten serieus neemt, komt er een moment dat je een coachopleiding wilt doen om een hoog kwaliteitsniveau te (blijven) bieden. Ik voel me dan ook absoluut niet in mijn wiek geschoten en vind dat je een uitstekend punt hebt. Ik heb al die holle marketing met quick-fixes al een tijdje gezien. Het inspireert voor geen meter laat staan dat ik er geld aan uit wil geven.
Helder en krachtig wat je schrijft. Ja ik help graag anderen na mijn eigen ervaringen. Ja ik heb een korte opleiding gevolgd. Nu maak ik uren of meters beter gezegd. Ik houd het klein en ga met de ander op onderzoek wat een volgende stap zou kunnen zijn in het omgaan met een obstakel/probleem/belemmering. En ik wil al langer meer opleiding en verdieping. Want ik ontdek gaandeweg dat ik meer tools en ervaring wil hebben. Zelf weer gecoacht worden, juist omdat ik dat spannend vind en het zo kan schuren. En ik had mijn twijfels bij mensen die bemoedigend tegen me zeggen ‘je kunt en bent het al, je hebt geen opleiding nodig’. Je standpunt over kwaliteit raakt me. In mijn vak als tandarts vind ik dat superbelangrijk en doe ik er alles aan om kwaliteit te waarborgen en te verhogen waar nodig. Als ik het niet kan bieden, vraag ik het een ander en kijk ik waar ik kan leren. Het helpt me hierin goed om ook mijn eigen beperkingen te kennen. Dus ja ik ga me verder verdiepen in een opleiding. Een uitgebreide met veel persoonlijke aandacht en diepgang. Want ik neem het vak, mezelf en mijn toekomstige cliënten serieus.
Mooi wat je schrijft. Juist de houding die jij hebt als tandarts gaat je helpen een professioneel coach te worden. Succes met het maken van de vlieguren en het vinden van een goede opleiding!
Wat een herkenning! Ik ben geen coach en heb ook geen interesse in gecoacht worden, maar kennelijk zit ik in dat hoekje van Instagram/Facebook want ik krijg constant reclames voor allerhande coaches. En vaak zit ik met mijn ogen te rollen. Ik heb hetzelfde met veel online programma’s. Dat een ‘structuurcoach’ van zichzelf bijvoorbeeld heel gestructureerd is, betekent niet dat diegene de tools heeft om mij (een niet gestructureerd persoon) op dat gebied te coachen. Juist niet, zou ik misschien wel zeggen, omdat iemand die van zichzelf gestructureerd is geen idee heeft hoe het is om niet zo te zijn, en welke punten je dan nog moet ontwikkelen. Dat kun je opvangen als je expert wordt op dat gebied (en dus niet ‘expert’ door je eigen ervaring), maar dat gebeurt ook niet. Daarnaast is er ook nog het punt didactische vaardigheden. Ik spreek goed Nederlands, maar dat betekent toch ook nog niet dat ik leraar Nederlands kan worden? Daarnaast lijkt het soms wel een piramidespel: coaches die coaches coachen en aansporen om coach te worden, zodat zij weer mensen hebben om te coachen. En zo breidt de piramide uit met mensen die bang zijn om de boot te missen en verwatert de kwaliteit. Bedankt voor dit artikel!
Jij bedankt voor je heldere en herkenbare reactie! Hopelijk gaat er de komende jaren zeker wat veranderen in de coachbranche. Want zoals je zegt alles is nu ‘coaching’. Jammer want het is een prachtig vak.
Waar vind je dan de echte wijsheid en waarheid over het beroep van coach en de opleiding die het beste is? Ik ben nog niet zo lang bezig met Toegepaste Psychologie, vind het erg interessant, coaching lijkt mij ook interessant. Ik begrijp dat meters maken belangrijk is, maar iedereen moet ergens beginnen. Wanneer ben je er “klaar voor”? Hoeveel meters moet je vooraf hebben? Wat maakt je tot een goede coach? Ik zou wel eens met iemand van gedachten willen wisselen hierover.
Een goeie vraag. Het antwoord is hetzelfde als wanneer je een goede advocaat, bakker, kapper of piloot wilt worden. Ook zij laten zich eerst opleiden, trainen en oefenen hun vaardigheden voor ze er klaar voor zijn. Ook hebben ze vaak een opleider/mentor die hen begeleidt. Met een gedegen opleiding die een goede naam heeft en gecertificeerde coaches opleidt kom je een heel eind en je Zou eens kunnen sparren met een trainer daar. Dus kies een goede gedegen opleiding. Lees. Kijk. Leer. Oefen. Net als in ieder ander vak. En Ben je iets verder dan kun je beginnen met vlieguren. Vraag aan mensen om je heen of je hen mag coachen als je eerst wat kennis hebt opgedaan. Door te doen leer je en maak je die vlieguren.
Wat een ontzettend zuur stuk. Als je als opgeleid coach een opiniestuk schrijft om mensen te ontmoedigen, ben je dan niet contraproductief? Is het als coach niet je taak om mensen te ondersteunen, zo ook mensen die misschien misschien graag willen coachen?
Ik ben geen coach en ik werk als aanspreekpunt voor collega’s. Dat vind ik zo geweldig dat ik op zoek ben hoe ik een coach kan worden. Ik vind het jammer dat je een ‘gatekeeper’ wilt zijn. Ben je zo bang dat je je marktaandeel verliest dat je andere aspirant coaches geen kans wilt gunnen?
Excuses voor mij kritische feedback, maar zoals je merkt, dit gaat mij aan het hart.
Dank je wel voor je reactie. Ik begrijp je reactie, niet nodig om je te verontschuldigen, je geeft je feedback respectvol in tegenstelling tot sommige andere reacties die ik binnenkreeg. Ik hou ervan om soms scherp te bloggen omdat ik mensen wil laten nadenken over hun keuzes; dat formuleer ik dan scherp om aan de boom te schudden. Niet zuur bedoeld, wel als stevige stelling.
Ik vind coaching, net als andere beroepen een vak waarvoor opleiding, ervaring en oefenen nodig is; je bent niet zomaar even coach als je een leuk instagramaccount hebt en van de daken roept dat je mensen helpt. Ik ondersteun overigens zelf ook coaches die hun vak serieus nemen en daarmee zichzelf en hun klanten serieus nemen. Ik geloof ook dat kwalitatief goede coaching de komende jaren nog veel meer nodig is. Mooi ook dat jij dan ook op zoek bent naar hoe jij hiervan je werk kunt maken, dat moedig ik aan. Mooi ook dat je dit aan het hart gaat en dat dit stuk je blijkbaar raakt en aan het denken zet.
Je doet wel een aanname over marktaandeel. Ik ben daar niet mee bezig en maak me er niet druk over, ik heb een wachtlijst van mensen die met me wil werken en doe mijn werk op mijn manier. Dat spreekt mensen aan of niet en dat is OK. En ik gun iedere coach zijn of haar klanten. En ik gun die klanten ook kwalitatief goede coaching. Vandaar. Maar volgens mij spreekt mijn blog hierin voor zich.
Nicole,
Goed geschreven. Ik ben praktizerend arts, al 15 jaar opleider van arts-assistenten en heb een tweejarige opleiding tot supervisor achter de rug. Nu bezig met de opleiding tot registercoach. En ik realiseer me heel erg goed dat dit een compleet nieuw vak is waarin ik inderdaad nog veel vlieguren moet maken om echt goed te worden.
Dus nederigheid past mij en er valt nog zoveel te leren!
Ik word er juist blij van dat jij zo duidelijk een statement maakt: coaching is een serieus vak en een goede coach komt niet zomaar ‘uit de lucht vallen’.
Mooi hoe serieus en gedegen jij dit aanpakt! En er is en blijft altijd wat te leren. Succes met je opleiding!