Die ene vraag…

Wat ga jij doen als de storm is gaan liggen?

Ga je weer terug naar de zesde versnelling? Ga je weer de aloude excuses opvoeren omdat je ‘druk bent’? Ga je afspraken met vrienden maken die je deze tijd eigenlijk helemaal niet mist?

Wat is er bij jou over van wat er was? En zou je terugwillen naar hoe het was? Verandert deze hele situatie straks je prioriteiten?

Vragen die opduiken nu je misschien voorzichtig een vleugje optimisme voelt over de dalende cijfers op de intensive care van de ziekenhuizen.

Misschien voelen de excuses die jij had omdat je de afgelopen jaren iets niet durfde of uitstelde ineens als flauwe tegenspartelingen. Er is geen uitvlucht meer als je leven ineens stil is gezet en de deur weer op een kier staat.

Misschien zijn deze vragen te vroeg. Zou kunnen. En toch…

Natuurlijk, als dit alles voorbij is, rapen we de brokstukken weer op en gaan we verder. We kunnen niet anders. De grenzen gaan weer open. Je kunt weer naar de kapper. De restaurants zetten hun terrassen weer buiten en we kunnen weer flaneren over de pleinen. Ja, hoogstwaarschijnlijk op een andere afstand dan je gewend was en in een economische situatie die een zware klap krijgt.

Maar ergens is er iets gebeurd dat je niet kunt ontkennen.

Als je een situatie meemaakt die diep ingrijpt in je persoonlijk leven, kun je niet meer terug naar hoe het was. Er zal altijd een voor en een na zijn.

Want je hebt angst gehad. Paniek misschien. Wanhoop. Berusting. Overgave. Ergernis. Vertrouwen. Berusting. Onverschilligheid. Verdriet. Boosheid. Irritatie. Zorgen. Maar ook momenten van tevredenheid, dankbaarheid, plezier zelfs. En dat alles door elkaar, soms afwisselend in een tijdsbestek van één uur én in een snelkookpan. Niet als eenling. Maar als collectief; deze situatie houdt immers de hele wereld in zijn greep.

De vraag is welk spoor dit in jou achterlaat.

Een antwoord dat je nu nog niet hebt, nu we nog middenin deze situatie zitten en het einde nog niet in zicht is. En toch duikt die ene vraag zachtjes op.

Hoe wil jij leven?

Nu je leven in een soort van ‘on hold’ is gezet. (Wie weet nog wat hij in januari deed, laat staan zes weken geleden?) is dit de vraag die zich op dringt. Zachtjes fluisterend misschien. En soms al wat luider.

Hoe wil jij leven?

Wat ik van een eerdere (persoonlijke) crisis leerde die toevallig precies samenviel met de wereldwijde financiële crisis in 2008 is: het leven wacht niet. Nooit. Voor niemand niet. Er zijn geen uitzonderingen. Het leven geeft je geen enkele garantie. Nul. Je hebt geen controle. Het leven heeft z’n eigen koers en neemt je soms keihard te grazen. Het stelt z’n eigen voorwaarden en daar heb jij je aan te onderwerpen.

Leven op eigen voorwaarden zal altijd binnen de context zijn van de voorwaarden die het leven zelf stelt. Want ruzie maken met de realiteit heeft nog nooit iemand verder gebracht. Oorlog voeren met de realiteit werkt niet. Er is geen controle, hooguit invloed. En invloed vind je in je keuzes.

En na een crisis is niets meer zoals het was. En dat vraagt om nieuwe, andere keuzes.

Je hebt daarbij alleen vandaag en je keuzes van dat moment, van die dag. Afgezet tegen een gewenste toekomst die er op dat moment nog niet is en misschien ook nooit komen gaat. Meer is er niet. Je kiest zonder te weten wat exact gaat gebeuren.

Op dit moment slingeren we tussen verlangen naar een nog niet geleefde toekomst en een niet verder kunnen kijken dan deze week. Koorddansen met elke dag een ander koord en soms moet je dat koord zelf ook nog zelf in elkaar flansen. Maar straks? Wat ga jij hierna doen?

Na die vorige crisis stopte ik met uitstellen en maakte ik stevige keuzes. Als je mensen onverwacht verliest en het leven jou voor een nieuwe realiteit stelt, zijn er geen excuses meer om je eigen leven uit te stellen of terug te gaan naar ‘het oude’ want dat bestaat niet meer. De enige keuze na een crisis voor mij is levenslust. Rouw krijg je er als vanzelf bij cadeau.

En misschien is dat ook nu het enige antwoord.

Levenslust.

Ik ging destijds reizen. Er ging letterlijk een wereld voor me open. Ik ging nog scherper nee zeggen tegen franje en randzaken waarvan ik het waarom niet eens kon achterhalen. Mijn leven versmalde tot alleen die mensen, spullen, werk en activiteiten die er voor mij toe deden.

Een ongekende rijkdom, zie ik nu.

Ik stelde mensen teleur en ik verbrak vriendschappen. Ging op pad daar waar anderen wilden dat ik thuis bleef. Stopte met wat niet meer werkte en alleen nog deed uit een gevoel van nostalgie. Ik vormde mijn bedrijf om hoe ik wilde leven. En ik ging me uitspreken omdat ik de binnen- en buitenwereld samen wilde laten vallen. Geen licht meer tussen de Nicole buiten en binnen. Maar gewoon ‘puur Nicole’. Dat waren de nieuwe keuzes die ik toen maakte.

En ja, dat was spannend. Maar als het leven je ineens een andere realiteit presenteert, heeft aarzelen en twijfelen over wat je echt wilt niet zoveel zin. Binnen die nieuwe realiteit moet je die gok wagen en gaan. Je intuitie voor de volle 100% volgen. Niet blind, wél slim. Hand in hand met je ratio die je nodig hebt voor daadkracht in de uitvoering en als toets aan de feiten. Maar met je intuitie die als richtingaanwijzer fungeert. Bestemming: levenslust.

Ja, je kunt te horen krijgen dat je egoïstisch bent of alleen aan jezelf denkt. Ja, mensen kunnen boos worden. Maar uiteindelijk kun je niet anders dan je eigen keuzes maken. Want dat is een daad van zelfcompassie, soms zelfs zelfbescherming.

Uiteindelijk zijn het je eigen gedachten die je de hele dag vergezellen en niet de mening van een ander, hoezeer die soms even een haakje slaat in je zelfvertrouwen.

Nietzsche zei: ‘Word wie je bent.’. En ik voeg daar graag een citaat van Simone de Beauvoir aan toe: ‘Niemand wordt zichzelf alleen.’ Want ook dat haal ik uit periodes van crisis.

Hoe wil jij leven?

En misschien is die vraag nu nog niet zo relevant voor je. Misschien maak je je op dit moment grote zorgen over het voortbestaan van je bedrijf of de gezondheid van jezelf en de mensen die je lief zijn. Voorlopig lopen we ook nog wel even aan tegen onze zorgen, onze beperkingen en ons aanpassingsvermogen.

Nu we niet naar buiten kunnen is het naar binnen keren immers niet altijd een feest. Je wordt geconfronteerd met je eigen angsten en onhebbelijkheden die door deze situatie nog eens uitvergroot worden. Kanten van jezelf die je misschien niet zo aangenaam vindt. Voorheen werden deze zaken verstopt onder een laag van hard werken en druk zijn met andere mensen en allerlei zaken van buiten en was je veel minder met je eigen binnenkant bezig, maar hij dringt zich nu wel aan je op.

Deze hele situatie gaat uiteindelijk over leven, jouw leven. Leven. Dood. Aanpassen. Aanvaarden. Maar hoe doe je dat? En hoe ga jij dat straks doen? Uit die vorige crisis was levenslust mijn antwoord. Door na het overleven het leven bij de lurven te pakken. Voluit. Gretig. Niet door de blinde FOMO, fear of missing out. De onbeheerste drang om alles maar te pakken wat je pakken kunt. Nee, door vanuit je ‘be-ing’ keuzes te maken. Die voor jou als levenslust voelen. Het grote én het kleine.

‘You don’t know what you’ve got til it’s gone’.

Want ook nu merk je hoezeer het gewone en kleine bijzonder is, als je het mist: een omhelzing, een bezoekje, zomaar ergens naar toe gaan.

Je wordt nu uitgedaagd om te gaan met wat je verliest, mist en niet mag. Je weet nu veel scherper waarvan je echt energie krijgt. Echt. Eerlijk. Je weet nu scherper waarvoor je het allemaal doet (en van wie dat allemaal moet) en wat overbodige franje is. Je energie is alles wat je hebt.

Levenslust is kiezen voor jouw energie en selfcare. Kiezen. Voor dat wat echt belangrijk is. Voor wie echt belangrijk is. Levenslust is nieuwsgierig zijn naar wat er straks mogelijk is, je creatieve ideeën voorrang geven. Uitproberen. Vallen en opstaan. Experimenteren. Lachen om jezelf. De bodem zien en weer omhoog klimmen. Ondubbelzinnig te kiezen voor de liefde, in welke vorm dan ook (en in ieder geval voor die liefde voor jezelf).

Het leven gaat niet om of-of maar draait om en-en. Om serieuze zaken en lichte zaken. Om donker en licht. Om lachen en huilen. Om ja zeggen en nee zeggen. Leven en dood. Vallen en opstaan.

Levenslust neemt uiteindelijk dit virus te grazen.

Er komen oplossingen én uitdagingen. Praktische, technologische, beleidsmatige. Maar ook die andere vraag komt aan bod. Onvermijdelijk.

Hoe wil je leven?

En ja, op collectief niveau zal een gesprek plaatsvinden over hoe we leven en hoe we de wereld (opnieuw) gaan inrichten. Een belangrijke vraag waarbij nu al de stellingen betrokken worden met stokpaardjes die we kennen. Zie je wel, de markt, …kapitalisme, geld, economie. Zie je wel…. het milieu, dieren, privacy, globalisering, de zorg… prima, dat gesprek moeten we zeker voeren.

Maar ontloop niet die andere vraag: hoe wil jij leven in de nieuwe realiteit; leven op jouw voorwaarden binnen de voorwaarden die het leven stelt? In welke versnelling. Vanuit welke waarden, intentie, verlangens en prioriteiten?

Als er ooit een moment was om daar bij stil te staan, is het nu.

Zin in meer frisse verhalen met nadenkvragen over verlangen, kiezen, durven, doen? Zodat jij krachtige keuzes maakt en leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en ontvang voortaan mijn blogs, podcasts en video’s. Door je aan te melden geef je toestemming je gegevens te verwerken zoals beschreven in het privacy statement.

dit veld niet invullen s.v.p.

Ja, kom maar door