Wat een rommel en gedoe!
wat kun jij leren van de houtduif?
Het is lente. Het bloeit en groeit, de zon schijnt en ’s ochtends hoor je het gekwetter van de vogels.
Groei is een mooi verschijnsel. Ineens zie je de bomen groen worden. Altijd een mooie metafoor, want: als mens groei je ook. Je bedrijf kan groeien. Jij kunt groeien. Je omzet kan groeien. Alles kan groeien.
Maar er is iets met groei. Iets waarmee je jezelf toch elke keer weer voor de gek houdt.
Want je kunt nogal hardnekkige beelden hebben over groei. Vaak van buitenaf ingegeven.
Als je je even wat wiebeliger voelt dan anders, en dat kan in deze periode gemakkelijk gebeuren, dan kijk je vaak nog eens extra naar buiten: wat doet die ander?
Waarom ziet dat er zo gemakkelijk uit? Spoileralert: het is niet waar!
Ga maar eens na en wees eerlijk:
Hoe ziet groei er volgens jou uit? Denk maar even na.
Want groei verloopt meestal totaal anders dan dat jij vindt dat het hoort. Ergens heb je in je hoofd ongemerkt een beeld van hoe het zou moeten gaan. Geloof je me niet?
Check maar: loopt je groei anders dan verwacht, dan ben je teleurgesteld, gefrustreerd, soms zelfs boos. Zie daar: je had een verwachting over hoe je het wilde hebben.
Maar groei is geen ladder, geen rechte weg. Nee, jouw groei lijkt nog het meest op hoe een houtduif een nest bouwt.
Een houtduif verzamelt takjes. Overal. En bouwt vervolgens een niet al te stabiel nest. Er vallen takken op de grond en er wordt wat afgefladderd. Ja, er wordt een ei gelegd maar zodra dat er is, is het ineens ook weer verdwenen. Opgegeten. Door een ander. Of op de grond gevallen. Soms met een kuiken dat nog niet rijp is.
Maar op dat moment is er één verschil met de houtduif. Die houtduif gaat niet in een hoekje mokken dat ‘ie mislukt is. Dat ‘ie gefaald heeft. Dat z’n groei niet verloopt zoals hij verwacht had. Hij klaagt ook niet dat andere vogels beter en gemakkelijker nesten bouwen.
Welnee, hij begint gewoon weer opnieuw!
Mijn punt is: groei is rommelig. Als je groeit, maak je troep. Je moet bereid zijn vieze handen te maken. Je probeert uit. Struikelt. Laat dingen vallen en kansen liggen. Maar je maakt ook vorderingen.
Je neemt soms een verkeerde afslag, komt weer terug op het rechte pad en gaat weer door. Broedt een ei uit om erachter te komen dat dat het toch niet is om ineens een nieuw steviger ei te produceren. Om daarna nog weer eens een keer flink uit te glijden. Overweldigd door angst.
Want naar groei kun je verlangen maar groei kan je ook beangstigen. Want: kun je het wel aan? Gaat het niet te snel? Of red je het wel?
En als je daar een beetje overheen bent, ga je weer verder, dapper zet je de stappen. Dat is groei. Zie hier de kronkelige wegen als je kiest om werk te maken van jouw groei.
En dat is niet hoe groei ons vaak voorgespiegeld wordt: de lineaire, planmatige groei van A naar B, voorspoedig en netjes. Volgens een heldere ladder of trap voorgesteld. Volgens een keurig uitgelijnde routebeschrijving. Ja, dat plan moet je zeker maken, als houvast. Maar groei, het proces zelf, is rommelig.
Zolang je dát niet accepteert blijft groei voor jou gedoe en frustrerend.
Je ziet het aan verwachtingen van mensen. Groei moet gaan van goed naar beter. Van beter naar best. In een rechte lijn graag! Zonder rommel. Zonder een slapeloze nacht. Met direct een perfect afgeleverd ei en een levensvatbaar kuiken. Alstublieft. Dankuwel.
De realiteit is anders.
Soms is groei en leren als een bord spaghetti dat voor je staat en waar je zelf maar de goede sliert uit moet zien te halen die je naar de door jouw gewenste groei leidt.
Groei is rommelig.
En als iets anders loopt dan we denken dat het moet lopen, noemen we het mislukt. Dan zijn wij mislukt. Of: niet goed genoeg.
Niet geschikt. Dom. Stom. Bah.
Je ziet het ook nu in onze verwachting rond corona. We moeten van A naar B. We willen zekerheid: hoe gaat dit? Hoe doen we dit? Hoe pakken we dit aan? Geef me een stappenplan. Ook hier zie je in het groot hoe groei er echt uit ziet: rommelig. Twee stappen vooruit, eentje terug. Een opzij. Uitproberen wat werkt. Dan weer stil staan. Een fout maken. Een verkeerde inschatting. Twijfel. Onduidelijkheid. Vooruitgang.
Je eist bijna dat de ander het zeker weet.
Terwijl: weet je het zelf wel? Ken jij je eigen groei? Zeker als je je op iets nieuws stort? Een nieuw project, een volgende spannende fase.
Accepteer jij hoe je eigen groei verloopt?
Kun je accepteren dat groei bol staat van twijfel en vallen en opstaan?
Dat je nu eenmaal vieze handen maakt als je wilt groeien?
Wat nu als je accepteert dat groei rommelig is. Dat dat erbij hoort? Inclusief de twijfel, slapeloze nachten, stappen terug, het vallen en opstaan?
En wat nou als dát groei is?
Niet perfect maar een route waarin altijd vooruitgang besloten ligt? Want je leert.
Want daar zit het verschil tussen jou en die houtduif.
Wat jij van de houtduif kunt leren is: wees niet zo streng naar jezelf. Zet dat vastgezette beeld over jouw groei uit je hoofd en accepteer de rommel en grilligheden. Ga door. Speel als een onbevangen een kind, maak het speelser. Bouw gestaag aan je groei. Op jouw voorwaarden.
Wat de houtduif van jou kan leren: leer van vorige groeistappen. Zie je eigen groeipatroon. Wat kun je anders doen? Slimmer, beter? Zodat elke groeistap net weer wat gemakkelijker wordt en je kunt lachen om je eigen rommel.
Zin in meer frisse verhalen met nadenkvragen over verlangen, kiezen, durven, doen? Zodat jij krachtige keuzes maakt en leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en ontvang voortaan mijn blogs, podcasts en video’s. Door je aan te melden geef je toestemming je gegevens te verwerken zoals beschreven in het privacy statement.