Jij hamstert toch niet?
Of wel?
Hamsteren.
Dat woord kreeg dit jaar wel een hele nieuwe lading toen doventolk Irma bij de persconferentie over de coronamaatregelen dit zo helder had uitgebeeld.
Net als ik lachte je er waarschijnlijk om. Natuurlijk. Jij bent geen hamsteraar die pakken wc-rollen kocht vanwege de coronadreiging. Toch?
Hoewel.
Jij mag dan geen wc-rollen hamsteren. Toch hamster je heel wat af.
Niet?
Ik zou zeggen: kijk om je heen. In je kast. Naar je spullen. Je huis. Maar ook naar de mensen waarmee je allemaal contacten onderhoudt. De ideeën die je allemaal hebt, al dan niet op briefjes, digitaal of in je hoofd. De plannen die je nog wilt uitvoeren, dit jaar, volgend jaar, dit leven. Je aanbod. De samenwerkingen. De apps op je telefoon (werden die ooit minder?). Ik noem maar een paar voorbeelden. We stapelen alles op. We hamsteren. Elke dag weer.
En nee, in loslaten, wegdoen of opschonen zijn de meesten van ons niet goed.
Toch zijn er twee waardevolle vragen die je jezelf kunt stellen. Over alles wat je hebt gehamsterd: de mensen, vrienden, relaties, klanten, kennissen, spullen, appgroepen, ideeën, contacten, noem maar op. Zelfs op de steeds terugkerende gedachten die je hebt over jezelf kun je deze twee vragen toepassen.
Waar was het jou om begonnen met al deze zaken?
En kloppen ze nog voor jou met waar je NU staat.
Twee gewetensvragen die confronterend kunnen zijn. Want als je deze vragen bloedeerlijk beantwoordt dan kan het zijn dat je diep van binnen wel weet wat je moet loslaten, waar je moet opschonen en van wat of wie je afscheid moet nemen.
Ja, je kunt nu sputteren. Maar hoe eerlijk ben je naar jezelf (en anderen) als je vasthoudt aan alles? Aan alles en iedereen die je gehamsterd hebt? Wie leefde jou dat eigenlijk voor? Wie vertelde jou dat je niet zomaar afscheid kunt nemen, vast moet houden aan de status die je nu bereikt hebt (want hey, je bent toch een doorzetter?), wie zei dat je mensen, plannen, ideeën niet zomaar los mag laten, laat staan echt afscheid van nemen (je zou eens iemand teleurstellen!).
Toen ik mijn ouders vertelde dat ik voor mezelf wilde beginnen zei mijn vader: ‘Maar waarom? Je hebt een vaste aanstelling! En een goed salaris. Dat ga je toch niet opgeven?’. Mijn ouders waren echte hamsteraars. Het opruimen van het ouderlijk huis na hun dood leverde mijn broer en mij een schat aan gehamsterde shampoo’s op die ooit in de aanbieding waren, weckpotten vol sperziebonen en alle kindertekeningen die ik maakte voor vader- en moederdag. En geloof me, dit was nog maar een fractie van wat we tegenkwamen bij het opruimen.
Wegdoen. Loslaten. Opgeven.
Taal kan je hypnotiseren en doen geloven dat je iets verschrikkelijks gaat doen als je iets opgeeft en loslaat.
Maar wat krijg je ervoor terug? En hoe mooi kan het ook zijn om te constateren: ‘Dit klopte ooit voor mij, het heeft me gediend, ik ben er dankbaar voor, maar ik kan en mag dit loslaten want het past niet meer bij wat NU klopt voor mij’.
Geef jezelf toestemming dat te voelen, te denken en ernaar te handelen.
En ja, ik vertel je ook geen sprookjesverhaal hier: loslaten doet pijn en vraagt altijd een prijs. Maar je betaalt evengoed een prijs wanneer je vasthoudt aan iets dat er niet meer echt is, aan waarde en betekenis.
Dat is ook de nostalgievalkuil waar je in kunt trappen. Want ooit was het handig, ooit was het een fijn, ooit was het een mooi idee. Ja, ooit dacht je dat al die wc-rollen je zouden dienen.
Maar NU?
Durf jezelf deze vragen te stellen en durf die krachtige keuzes te maken.
Je weet dat het nodig is.
Het is er de tijd voor.
Zin in meer frisse verhalen met nadenkvragen over verlangen, kiezen, durven, doen? Zodat jij krachtige keuzes maakt en leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en ontvang voortaan mijn blogs, podcasts en video’s. Door je aan te melden geef je toestemming je gegevens te verwerken zoals beschreven in het privacy statement.