De lessen die IKEA je leert over keuzes maken

Je hebt eindelijk vakantie. Je droomt al weken van je favoriete tijdschrift en een loungebank. Maar wat doe je?

Je gaat op één van de drukste dagen van het jaar naar Ikea. Net als 657 andere gezinnen die denken dat ze uitgerekend op die datum een Ludde of een Platsa moeten kopen.

Met die veel te grote kar start je de slalom om de gezinnen. Gezinnen die de eigenschap hebben ineens spontaan te stoppen bij een Kivik of Landskrona waar het hele gezin dan op ploft. Nee, niet om die banken uit te proberen. Welnee, even pauze, mensen, want ja, winkelen is topsport. Zeker bij Ikea. Dus is het bijna onvermijdelijk dat jij op een zeker moment ook op de Landskrona ploft.

Ja en daar zit je dan. Op de Landskrona.

Kijk eens goed. En zie je zitten. Wat doe je hier? Waarom doe je jezelf dit aan?

Ja, ja, ja, ik hoor je denken: dit moet toch ook gebeuren? Ik kan toch niet altijd doen wat ik wil. En we zouden met de kinderen gezellig naar Ikea. Want we hadden ze de ballenbak beloofd.

Eh, gezellig? Ik zie het niet aan je gezicht af. Dus. En je kinderen? Blij? Of al tegen de jengelstaat aan? En je bent nog maar bij de meubels…

Waarom doe je dit?

Het punt is dit: we denken veel te weinig na over onze dagelijkse keuzes en al helemaal niet over hoe je echt wilt leven, werken of ondernemen. Ja, natuurlijk, een gesprek hierover op een rustig moment zorgt ervoor dat je denkt dat jij niet en nooit zo zult worden. Jij kiest voor vrijheid, voor avontuur. Natuurlijk, mooi concept: vrijheid. En toegegeven: slalommen om kleine kinderen die ongecontroleerd door Ikea rennen, is zeker een avontuur. Maar hoe staat het met je dagelijkse vrijheid en dagelijkse keuzes. Weerspiegelen die de vrijheid die je bedoelt?

We nemen de dagelijkse dingen klakkeloos aan. ‘Het is nu eenmaal zo’. ‘Ik moet nu eenmaal…’ en ‘Druk is het altijd’ (Toch even: alles dat in jouw agenda staat, alles wat op je bord ligt is een keuze, jouw keuze). En nee, ouders die mantelzorg nodig hebben, een ziek kind of gedoe in je team, zijn dat niet. Ik weet het. Het leven zadelt je soms op met zaken waar je niet om gevraagd had. Maar meestal is druk zijn een keuze. Want als die ongevraagde zaken al op je bord liggen, waarom zou je er dan vrijwillig nog een paar bij stapelen? En als die ongevraagde zaken níet op je bord liggen, waarom dan tóch stapelen?

En ik weet ook wel dat je het leven niet kunt reduceren tot een OF met je favoriete tijdschrift op de bank OF op spitstijd binnen een half uur de Ikea uit zijn, ja, inclusief parkeren en wegwezen. Ps. Iedereen die dit kan, laat het me weten, je verdient op z’n minst een vermelding in de Ikea-familie-foto-gallerij.

Juist omdat je weet dat het leven niet zwart-wit is en het dingen op je bord legt, is het extra zinvol en belangrijk eens echt stil te staan bij wat het betekent: leven en werken op jouw voorwaarden. Hoe ziet dat er uit? Voor jou? Echt? Welke keuzes maak je dan? En hoe kijk je eigenlijk naar je dagelijkse keuzes? Welke aannames doe je, welke zaken neem je voor waar aan: de ‘dat is nu eenmaal zo’s’. Welke patronen zijn er ingeslopen? Zijn je keuzes nog in lijn met wat klopt voor jou? Wat vertel je jezelf eigenlijk over die dagelijkse keuzes?

Leven en werken op jouw voorwaarden gaat over de toestemming die je jezelf geeft iets wel of niet te doen. En de dingen te doen helemaal op een manier die bij jou past. Durf je de dingen anders te doen? En fris te kijken naar je dagelijkse patronen en keuzes? En durf je daarmee volledig af te wijken van de keuzes die je om je heen ziet? Want leven, werken en ondernemen gaat in de kern hierover: keuzes maken die voor jou goed voelen, niet om de keuzes die al die anderen maken. Want hallo, door wie of wat laat je je eigenlijk leiden?

En ja, ook als je iets ‘moet’ doen wat nu eenmaal minder leuk is, komt het er op aan. Hoe maak je een dagelijkse keuze wel leuk? Onder welke voorwaarden worden zelfs rotklussen aangenaam of op z’n minst minder erg? Daar zit een mooie creatieve uitdaging. Daar zit de puzzel. Daar zit het spel. Stoppen met zwart-wit denken omdat dat het leven eenvoudigweg niet is. Het leven is EN-EN. Dus ga maar na wanneer een klus wel en niet leuk is. En dat begint overigens altijd met de vraag: ben ik degene die dit hoort te doen? Kleeft dit onlosmakelijk aan mij? Vaak komt die gedachte niet eens in je op. Je neemt aan, ja, je doet de aanname dat JIJ degene bent die iets hoort op te knappen. Zoek naar de kieren in je mogelijkheden. Je denkt dat iets misschien niet kan, maar is dat waar? Kan het ook anders?

Goed en als ’t dan toch zo is: pak die klus dan heel-hartig aan, niet half-hartig, niet met stil verzet en ondergronds gemopper. Nee, pak die uitdaging. Voluit. In stijl. Kijk creatief hoe je die klus leuker maakt. Ja, ook en juist die dingen die je nu eenmaal minder leuk vindt en er voor jou soms toch bijhoren.

Terug naar Ikea, als je besluit dat je daar dan toch moet zijn. Tip 1: heb nooit haast. Neem er de hele dag voor. Tip 2: Neem iemand mee met wie je kunt lachen en bijpraten. Tip 3: Ga daarna echt iets leuks doen. En slottip: maak nooit ruzie over een parkeerplek. Sterker nog: laat eens iemand voor gaan. De glimlach en verbazing maken soms al je hele bezoek goed.

Ikea leert je de lessen wel.

Zin in meer frisse verhalen met nadenkvragen over verlangen, kiezen, durven, doen? Zodat jij leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en ontvang voortaan mijn blogs, podcasts en video’s. Door je aan te melden geef je toestemming je gegevens te verwerken zoals beschreven in het privacy statement.

dit veld niet invullen s.v.p.

Ja, kom maar door