Zo. Word. Ik. Nooit.

Ooit besloot je: Zo. Word. Ik. Nooit.

Je zag oma haar kinderen manipuleren. Je hoorde de buurvrouw alleen maar klagen. Je zag een vrouwelijke ondernemer zichzelf op een manier zichtbaar maken dat jij er plaatsvervangende schaamte van kreeg.

Je keek, observeerde en dacht: zó word ik nooit.

Manipulatief. Een klager. Een diva.

Ook bleef je, voor zover mogelijk, ver weg van deze types. Je maakte bewust andere keuzes. Niemand zou jou betrappen op manipulatie, klagen of divagedrag. En ongemerkt schoof je steeds vaker de andere kant op.

Niet de kant van de manipulator, maar die van het toegeeflijke type. Jij hoefde niet zo nodig je zin te krijgen, toch? Dat leek nl. al snel op manipuleren. En dat? Juist: dat dus nooit.

Niet die van de klager, maar van iemand die aan de buitenkant alleen haar sterke, blije gezicht liet zien. Want klagers, brrr, daar moest jij niets van hebben.

Niet van die überzichtbare ondernemer die heel het internet volschrijft over haarzelf met selfies in alle soorten en maten. Nee, jij koos ervoor om netjes op de vlakte te blijven, want té zichtbaar… tja, dat staat voor jou gelijk aan schreeuwerig, overdreven en aanstellerij.

En voor je het weet, ben je ongemerkt in het andere uiterste van het spectrum beland. Te toegeeflijk. Mensen gebruiken je als een 1000-dingendoekje of deurmat. Ze gaan over je grenzen en jij vindt het maar wat lastig die grenzen te stellen. 

Of je laat veel te veel dat sterke ‘met mij is alles goed’ gezicht zien, want ‘ze’ zullen jou niet betrappen op klagen. Sterker nog: je hebt een gruwelijke hekel aan vrouwen die klagen. Get a life. Maar het gevolg is dat niemand ziet hoe jij je echt voelt als je even niet lekker in je vel zit.

Of je kiest heel af en toe voor een bescheiden verhaal op internet, want je bent bang dat anderen zeggen; tjonge, moet dat nou allemaal maar online? Wat een overdreven gedoe! Maar ondertussen kwijnen jij en je bedrijf weg, want niemand kent je. Je bent vrijwel onzichtbaar of komt kleurloos over.

Of misschien herken je deze wel: je hebt ooit besloten niet te worden zoals je moeder. Ze was niet jouw rolmodel, je typeerde haar misschien stilletjes zelfs als ‘zwak’. Dus ‘koos’ jij voor de sterke, harde werker die altijd maar doorgaat. Want even stilzitten, dat is lui en staat gelijk aan ernstig spijbelen en ja, ook zwak. Dat is wel het laatste waarop ze jou kunnen betrappen.  

Ondertussen groeit echter van binnen jouw opstand en ergernis… want ergens klopt er iets niet meer voor je. Maar wat?

Wat je over het hoofd ziet is ‘het gezonde midden’.

Die van de duidelijke. Die van de gezonde klager. (Ja, die bestaat zeker). Die van de relaxte die bewust kiest voor ontspanning en snapt dat dat niets te maken heeft met zwak. Die van de voluit zichtbare ondernemer, lekker op een hele eigen manier.

Het gezonde midden.

Waarom ik dit vertel? We hebben ze allemaal: schaduwkanten. Een kant die we onderdrukken én een kant die we soms in een hyperversie opvoeren. Niet iemand of iets dat je BENT maar DOET; gedrag dat je hebt aangeleerd. Je schiet in een extreme variant van jezelf omdat die andere kant je tegenstaat en op basis daarvan maak je keuzes. Op basis daarvan verstop je zelfs je verlangens. Op basis daarvan doe je niet voluit wat je eigenlijk echt wilt.

Gewoon omdat je ooit besloot iets NIET te zijn.

Ik zie ze om me heen: de vrouwen die niet willen klagen, de vrouwen die geen grenzen stellen vanwege harmonie en de vrouwen die altijd maar meer hooi op hun vork nemen en nooit even stil staan, want stel je voor dat ‘ze’ je lui vinden. En de vrouwen die overdreven stoer doen, want stel je voor dat ze denken dat het niet goed gaat of dat ze je zwak vinden? En dit zijn nog maar een paar voorbeelden.  

Mijn vraag aan jou: helpt het? 

Als je nu een ‘nee’ of ‘mwah’ in je hoofd hoort, weet dan dan er een mooi gezond midden bestaat, dat je wél helpt. Het vraagt moed en zelfreflectie te onderkennen dat je soms doorschiet. Het vraagt moed en actie om dit te veranderen. Maar het bestaat: jouw gezonde midden. En nee, die is niet saai. Verre van zelfs.

En die kant gaat over: verlangen. Over durven kiezen. Over leven, werken, ondernemen, helemaal op jouw voorwaarden. Die kant gaat over vrijheid, je vrij voelen en vrij zijn. Niet als reactie op een ander, maar als keuze vanuit jouzelf. Een keuze die gaat over wie jij wilt zijn. Over niet altijd maar naar één kant doorslaan. Gedrag dat veel effectiever is voor jezelf dan vasthouden aan die ene kant die jou niet verder helpt. En dat alles in eigen stijl en vanuit wat bij jou past. En nee, je zult nooit een klager worden, maar erkennen dat er zaken niet altijd lekker lopen is een begin. En een manipulator word je ook niet, maar duidelijk uitspreken wat jij wilt en waar je grenzen liggen is een begin. En een diva? Kom, wéés maar eens een keer die diva, schuif maar eens wat meer die kant uit, hup, naar dat gezonde midden. Ik geloof namelijk dat als jij wat van jouw ‘divastijl’ laat zien dat dit misschien wel eens een hele mooie kant van jezelf is.

Sta daar maar eens bij stil en als je ook maar iets herkent van wat ik schrijf: kom uit die schaduw en zet jezelf in het gezonde midden. Bepaal vandaag nog wie of wat jij voluit wilt zijn. Op jouw voorwaarden. Op jouw manier.

En als je je nu nog afvraagt wat het gezonde midden is tussen lui en veel te hard werken…

Op het gezonde midden bevindt zich de levensgenieter.

En wie wil dat nou niet zijn?

Zin in meer frisse verhalen met nadenkvragen over verlangen, kiezen, durven, doen? Zodat jij leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en ontvang voortaan mijn blogs, podcasts en video’s. Door je aan te melden geef je toestemming je gegevens te verwerken zoals beschreven in het privacy statement.

dit veld niet invullen s.v.p.

Ja, kom maar door