Ja, zij kan het beter dan jij. Nou èn?

Wees geen krab maar een zeemeermin

Interessant om te zien hoe trots een vrouw is als een kind een prijs wint. Bij een sportwedstrijd. Of op school. Of als het gewoon iets moois heeft gedaan. Dan is er die aanmoediging: Goed zeg. Knap gedaan. Mensen feliciteren je. Ze zijn blij voor jou en je kind.

Echter, als je als volwassene iets doet dat succes heeft of waar je blij van wordt, gebeurt er iets. Sommige vrouwen die hun kinderen zo graag aanmoedigen, reageren ineens anders als jij iets zegt over je eigen succes of laat zien hoe jij geniet van de goede dingen van het leven. Ze reageren niet. Punt. Radiostilte. Je wordt genegeerd. OK, niet door iedereen natuurlijk. Gelukkig zijn er ook oprechte, mooie reacties. Maar het gebeurt: na alle applaus voor je kind, is het ineens een stuk stiller geworden. En terwijl het stil blijft, reageren deze vrouwen soms naar elkaar.

Heb je het gezien? Overdreven he?
Alsof er alleen maar de buitenkant is.
Het leven is toch niet alleen maar leuk?
Waarom moet ze dat zo nodig laten zien?

Of: ze reageren in stilte. In zichzelf. Met een heel dramaverhaal over zichzelf en het succes van de ander.

En wat dacht je van deze: Waar doet ze het van? Zeker een rijke vent!
Alsof een vrouw niet haar eigen geld zou kunnen verdienen?!

Urgh.

Wat is dat toch? Waarom kunnen we niet oprecht blij zijn als een andere vrouw succes heeft?

Of de top heeft bereikt (ja, zij wel, maar ze is dan ook net een man).
Of een prijs heeft gewonnen (en hoe deed ze dat dan thuis?).
Of een succesvol bedrijf heeft opgebouwd (zeker met honderd uur per week werken?).

We projecteren. We zien iemand en relateren dat aan onszelf. Zij wel. Ik niet. Blijkbaar doen we dat vooral met vrouwen omdat die, als je zelf een vrouw bent, nu eenmaal voor jou het meest herkenbaar zijn. Vertaal bovenstaande zinnen maar eens naar een man. Het zou niet in je opkomen.

Maar ik geef ’t eerlijk toe: ook ik heb wel eens vraagtekens bij wat anderen doen. Kritiek zelfs. Zaken waar ik anders over denk. Dingen die ik niet begrijp. Ja, soms vind je iets stom of raar. Jij ook? Heel menselijk. We kijken allemaal naar anderen en oordelen dan. Soms mild, maar soms ook als een krab. En daar zit ‘m volgens mij de kneep. Wat doe je ermee? Wanneer verandert een verschil van inzicht, mening, kritiek of opvatting in iets dat giftig is? Kun je iets (los)laten en voor jezelf onderzoeken wat er bij jou wordt los gemaakt of bijt je je erin vast als een krab om vervolgens giftige pijlen af te schieten naar de ander? Pijlen die vooral giftig zijn voor jezelf. Kunnen we ermee stoppen? Ik ben in ieder geval liever een zeemeermin dan een krab.

Ja, er zijn vrouwen die keuzes maken die jij niet zou maken.
Nou en?
Ja, er zijn vrouwen die genieten van iets dat jij niet of nooit nastreeft.
Prima toch?
Ja, er zijn vrouwen die zich uitspreken in taal die jij niet gebruikt.
Interessant toch?
Ja, er zijn vrouwen met een grotere auto dan jij 😉
Mooi toch?
(ik zou ze vragen: mag ik een keer met je mee? Zit jij tenminste ook een keer in zo’n auto)
Ja, er zijn vrouwen die veel meer geld verdienen dan jij?
Prachtig toch?

En ja, er zijn ook vrouwen die dingen doen die niet door de beugel kunnen. Ja, natuurlijk. Ook die zijn er. En ja, dat is stom. Zal ik je eens wat verklappen? Vrouwen zijn net mensen! (en niet ‘de betere soort’).

Ja, er zijn vrouwen die beter zijn in sommige dingen dan jij en ik. Sommigen hebben meer energie, meer tijd en meer geld. Ook dat. Nou en? Get over it en ga doen waar jij goed in bent en plezier in hebt.

Vrouwen op leidinggevende posities hebben er last van. Vrouwen die opvallen hebben er last van. Vrouwen die andere, minder gebruikelijk keuzes maken, voelen het. Vrouwen die openlijk iets vertellen over hun succes, merken het. Vrouwen die succesvol zijn, in welke vorm dan ook, zien het. Helaas, vooral van andere vrouwen. In loondienst hoorde en zag ik het ook. De blikken. De toon van de vragen. De suggestieve opmerkingen. Waarom?

Vooropgesteld: je hoeft helemaal geen onvoorwaardelijk kritiekloze applausmachine te zijn van andere vrouwen. Alsjeblieft niet. Dan worden al die aanmoedigingen een kunstje.

I like you and you like me.

Een soort van geforceerd soort sisterhood met all women united. Als een keurslijf dat collectief moet juichen als jij iets moois doet. Welnee. Hoeft niet. Daarvoor zijn we allemaal misschien wel veel te verschillend. Al is het wel ongelooflijk fijn wanneer je een fijne kring om je heen hebt die je steunt en aanmoedigt. En ja, jij mag lekker je eigen definitie van succes hanteren. Maar plak dat etiket niet op anderen die er anders over denken en andere dingen doen. Dus: je hoeft anderen niet aan te moedigen als het je niet aanspreekt. Je hoeft helemaal niet te denken dat je iemand een compliment moet geven. Welnee. Stop met doen wat zogenaamd hoort. Maar stop vooral met je eigen stille protest tegen en dramageklets over de prestaties van andere vrouwen.

Laat het. Laat haar.

En als je toch nieuwsgierig bent… stel dan eens een vraag: hoe doet zij het? Hoe krijgt zij zaken voor elkaar? Wat kun je ervan leren? Wat houdt haar bezig? Waar ligt haar plezier? Ga in gesprek. Moet je eens kijken wat er dan gebeurt. Uit ervaring kan ik je zeggen dat dat hele mooie gesprekken zijn. En als je dat gesprek niet wilt voeren: prima, kijk dan eens naar wat je nou precies zo ergert of uitdaagt. Wat zegt dat over jouw overtuigingen en aannames? Doe maar eens. Levert je hele interessante inzichten op.

Maar laten we stoppen met het afkammen en katten over. Stop je energie in andere zaken. Wees geen krab. Maar een zeemeermin. Zwem in je eigen zee van keuzegeluk en wees geen trol. Niet openlijk. Niet achter iemands rug. Niet mokkend in stilte.

Dus wees niet alleen blij als haar kind een prestatie neerzet.
Gun haar haar eigen prestatie.

Zo. En nu terug naar jezelf.

Zin in meer frisse, echte verhalen met nadenkvragen over hoe je krachtige keuzes maakt en leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en je ontvangt voortaan de blogs, podcasts en video’s over verlangen, kiezen, durven en doen in je inbox.

dit veld niet invullen s.v.p.

10 Reacties

  1. Andrea

    Vandaag mijn beste dansacademie vriendin aan de lijn gehad: ze zit nu in het parlement… ze staat vooraan ! Ik zei : ik ben trots op jou!!! Ik heb zo veel van je geleerd… waarop ze zei ik ook van jou !
    Nu ik dit lees: ja het is een vriendin maar zelfs onder dans vriendinnen heerst krabben mentaliteit…en hoe!!! dus ik mag mezelf een zeemeermin noemen. Daar ben ik dan best trots op !:)

    • Nicole Offenberg

      Fijn: meer zeemeerminnen!

  2. Hannah Moerland

    Hallo Nicole,
    wat kan je het mooi verwoorden. Zo jammer als (ver)oordelen van anderen je proberen te invalideren en het is zo herkenbaar. Het gaat over gunnen. Ik ondervind soms van mijn beste vriendinnen weinig support.
    Laatst zei iemand tegen mij dat ik een goedverdienende man heb. Nou ja! Ik heb vooral een ondersteunende man.

    Ik geniet erg (mee) van je mooie reizen, je enthousiasme, je verlangen om iets moois in de wereld te zetten. Je bent een inspirerende vrouw! Ik volg je graag op Social Media.

    Nogmaals geweldig hoe je het verwoord.

    Mijn complimenten ook voor je mooie boek!

    Fijne avond en creatieve groet, Hannah Moerland – Creative Heart

    • Nicole Offenberg

      Wow, dank je wel, Hannah!

  3. Veronique

    Heerlijk dit blog. Al 100 keer op het punt gestaan om er zelf iets over te schrijven. We hebben het vaak over het glazen plafond voor vrouwen en dat zou door mannen veroorzaakt worden. Weet je wie dit plafond creëren? Allereerst wij vaak zelf door ons onnodig klein te houden. En als je dat hebt doorbroken staat er ineens een heel leger aan vrouwen klaar om je met een bloedgang weer terug op je plek te dirigeren. Letterlijk en figuurlijk.

    Nu ik succes heb (en tuurlijk is de discussie altijd ‘wat is succes’ maar dat is niet het onderwerp dit keer 🙂 ) word ik juist door mannen aangemoedigd en door veel vrouwen ontmoedigd. Direct en indirect. Zo jammer. Laten we elkaar naar een hoger plan tillen en de ander alles gunnen wat je zelf ook zou willen hebben………..

    • Nicole Offenberg

      Hear, hear, Veronique. Dank je wel voor je reactie. Dit blog wilde ik ook al heel lang schrijven, maar ik zocht nog naar de woorden. Bij deze dus. En jij: lekker doorgaan met je succes en waar je mee bezig bent! Tot gauw! 🙂

  4. Marianne

    Goed blog!

    • Nicole Offenberg

      Dank je wel, Marianne!

  5. Jantine

    Jaaaaa, zo herkenbaar!! Om te ervaren, maar ook om toe te geven dat ik het zelf heb gedaan, dat krabben (vooral het stille protest)! Dank je wel voor je woorden Nicole en je reactie Veronique (door mannen aangemoedigd, door vrouwen ontmoedigd, hear, hear).

    • Nicole Offenberg

      Dank je wel voor je reactie, Jantine! Goed dat je je bewust bent van je eigen stille protest én het ervaren van de krabbenmand. Dat houdt ons alert op dat we hierin een keuze hebben. Niet ontmoedigen maar aanmoedigen 🙂

Reageer