Maak er een Festival der Liebe van

Je zwoegt, trekt en sleurt.
Dit. Moet. Af. Schreeuwt een stem.
Ja maar, het is nog niet goe-hoed, zeurt je hoofd.
Waarom wil het niet lukken?
Pfff. En waarom heb je het ineens zo druk?

Er zijn van die dagen dat alles als een zonnetje loopt.
En van die dagen dat het lijkt alsof je door stroop ploegt.
Traag. Sloom. Stom.

Ineens merk je in deze drukke dagen dat het genoeg is geweest.
Tijdens het tandenpoetsen ben je nog je klussen aan het opsommen.
De creatieve ideeën zijn ver te zoeken. Er komt niets nieuws uit je handen.
Het is alle hens aan dek om de zaken die nu op je bord liggen af te ronden.
En jij? Jij verlangt naar een winterslaap.
Maar je wilt verder. En je gaat verder. Ha, jou krijgen ze niet klein.
Als het niet rechtsom gaat, dan maar linksom.
Duwen, persen, drukken. Op pure wilskracht.
Projecten, klanten, afspraken, mails, bestellingen, sintcadeaus, borrels en kerstbezoekschema’s wonen in je gedachten.
En er heeft zich een deadline van ‘nog dit jaar moet ik… afmaken’ in je hoofd genesteld.
Je worstelt je dapper door je ellenlange to-dolijsten.
Die wonderlijk genoeg aan het eind van de dag niet korter zijn geworden.
Een verschijnsel net zo onverklaarbaar als je sokken die altijd in de wasmachine verdwijnen.
Maar je sleept jezelf naar je bureau en gaat heldhaftig zitten.
Alles tegen beter weten in.

En dat is het precies: tegen beter weten in.
Wat is er aan de hand?
Je hoofd wil verder en zegt dat je je niet moet aanstellen.
Je had je voorgenomen nog even klanten te bellen, je team te instrueren, een artikel te schrijven, dat ene project af te maken. En een begin te maken met je plannen voor 2017. Je doelen glashelder neer te zetten. Want hey, je kunt het nieuwe jaar toch anders niet beginnen?
Dus kom maar door.
Maar je weet het ergens best wel: het is teveel.

Waar luister jij naar?
Mag jij ontspannen van jezelf? Of moet je door?
En van wie moet dat dan?
Denk je echt dat de wereld vergaat op 1 januari? En dat er nog van alles ‘af moet’?

We moeten zoveel.
En als je niet voldoet, bekruipt je een gevoel van schaamte en tekortschieten.
We moeten altijd maar door, verder, in beweging zijn en stappen zetten.
Onder het motto dat ons allemaal voor de gek houdt: stilstand is achteruitgang.
Een tandje er bij. Druk zijn en druk doen. Presteren. Iets bereiken.
Laten zien dat je iemand bent. Ik doe dus ik ben.
Alsof dat alleen met hard werken lukt. Nog net even: yes, weer iets afgestreept.
Maar waarvoor? En van wie?
En geeft je dat dan een ‘succes-gevoel’? Is dat wat het leven inhoudt?
Wat betekent succes eigenlijk voor je?

Een tijd terug was ik op de begrafenis van een jonge vrouw.
Mijn achterbuurmeisje. De zus van mijn liefste vriendin.
We scheelden drie jaar.
We hadden ooit samen geruzied over PSV en Ajax.
Over wie beter en leuker was.
Ernie Brands vs. Ruud Krol.
We hadden samen een balletje getrapt op ons voetbalveldje.
Onze eerste liefdes zien komen en gaan.

Ze overleed in korte tijd, vlak na haar 50e verjaardag.
Wat een verdriet.
Tijdens de plechtigheid werden dia’s van haar leven getoond.
Vrolijke plaatjes. Ontspannen. Liefdevol.
Alle hoogtepunten kwamen langs.
Liefde. Geboorte. Momenten met mensen die ze liefhad.
Ze had zelf gekozen voor de muziek tijdens de plechtigheid.
Ineens schalde de Duitse Schlager Ein festival der Liebe door de ruimte.
Ondanks het verdriet moest ik grinniken.
Dit was haar knipoog naar ons.

Zij verstond levenskunst.
Muisstil keken we naar dia’s van haar leven.
Ademloos zag ik wat de kern van een mensenleven is.
Ging het over moeten? Nee.
Die dingen waar we soms zo vol van zijn en die we zo belangrijk maken, zagen we niet.
Geen rennende, haastige whatsappende vrouw. Nee.
We zagen haar met man en kinderen. Op vakantie.
Aan het strand en thuis. Samen. Met haar zus. Haar ouders.
Het liefst in de zon of in de tuin.
Gewoon.
Zoals een leven kan zijn.
Ik zag een vrouw die plezier had gehad.
Belachelijk kort had geleefd.
Maar ze had geleefd. Helemaal op haar manier.
Ik zag hoe ze oog had gehad voor zichzelf en de mensen die belangrijk voor haar waren.

Op de weg naar de begrafenis had ik me nog druk gemaakt.
Ik wilde tenslotte die week zeker nog 56 dingen afmaken.
Op de terugweg wilde ik maar één ding.
Ik wilde verbinding maken met de mensen waarvan ik hield.
Ik belde m’n lief en m’n broer.
En het was goed zo.

Met haar in het achterhoofd maakte ik dit jaar keuzes.
Niet uitstellen maar doen. Geen moeten, maar verlangen.
Ervaren. Uitproberen. Doen. Geen stemmen meer in mijn hoofd.
Wat moeten ze wel niet van me denken?
Waar zou ik bang voor moeten zijn?
Wat kan me tenslotte gebeuren?

Keuzes maken gaat over levenskunst en levenslust.
Het leven bij de lurven pakken en doen wat voor jou belangrijk is.
Wat dat is, weet jij alleen.

Voor mij werd het een bijzonder jaar.
Ik werkte met hele fijne mensen.
Ik maakte nieuwe vriendschappen en woonde weer even in Madrid.
Ik zag het Noorderlicht boven Noorwegen.
En ik maakte de reis door Amerika die ik al zo lang wilde maken.
Nu ik even stil sta in deze drukke tijd, voel ik me dankbaar voor wat er is.
En natuurlijk zijn er dingen die tussendoor moeten gebeuren.
Maar vanuit dankbaarheid voelt actie wezenlijk anders dan vanuit ‘moeten’ of ‘pushen’.

De allerbelangrijkste dingen in het leven zijn niet te meten.
Liefde. Gezelligheid. Plezier. Gezondheid. Energie.
Je kunt er niet genoeg van hebben.
Waarom kiezen we dan vaak voor zaken die hier los van staan?
Waarom maken we dingen belangrijk die, als we echt goed kijken, er niet toe doen?
Waarom maken we ons zo druk over allerlei doelen en niet over hoe we ons echt willen voelen?

Soms helpt het om even uit te zoomen.
En je eigen leven en werk vanuit een helicopter te bekijken.
Wat ben je aan het doen? En maakt dat je blij?
Hoe wil je je voelen? Gewoon: vandaag.
Waar verlang je naar?

Zorg dat je je dingen doet met plezier, met energie.
Ja, ook de dingen die moeten gebeuren. Lach erom, wees niet zo streng naar jezelf. Maak het niet zo ingewikkeld. Dus als jij merkt dat je teveel in je hoofd zit en zaken op de millimeter probeert door te drukken, of alleen maar bezig bent met: wat-zullen-ze-wel-niet-van-me-denken kies dan eens voor stilstaan.

Gewoon letterlijk stil staan.

Stop. Sta stil. En ga zitten. Kijk om je heen.
Voel waar je dankbaar voor bent en waar het leven je tot nu toe heeft gebracht.
Met alles er op en er aan. Vreugde én verdriet.
Voel maar eens goed wat belangrijk voor je is.
Alles mag er zijn.
En voel je verlangen. Je echte verlangen.
Aandacht voor jezelf. Aandacht voor de mensen waarvan je houdt.
Al die dingen die jou blij maken.
Al die dingen waar je dankbaar voor bent.

Wie zou je willen zeggen dat je van hem of haar houdt?
Bel deze persoon. Nu. Na het lezen van dit blog. Doe het vandaag nog. Op jouw manier.

Wat je expertise ook is, word een kei in levenskunst.
Net zoals zij dat was.

Maak er een Festival der Liebe van.

====================================================

Eén van de dingen die ik het afgelopen jaar heel graag wilde doen, is onlangs gelukt. Ik bundelde mijn beste blogs in een mooi vormgegeven boek. Keuzes die je leven veranderen. Verhalen over verlangen, kiezen, durven, doen. Een boek voor iedereen die wil stilstaan bij eigen verlangens en keuzes. Meer weten? Kijk dan eens hier.

Meer lezen over eigen keuzes maken, leiderschap, trouw zijn aan jezelf, leven en werken op je eigen manier? Meld je aan en ontvang voortaan de blogs, podcasts en video’s in je inbox. Met hierin volop inzichten, nadenkvragen en af en toe een linkse directe zodat jij werk maakt van je verlangen en keuzes.

dit veld niet invullen s.v.p.

12 Reacties

  1. Carolijn

    Prachtig blog weer Nicole en zo mijn thema in deze tijd. Zo waar dat hardnekkig doorzetten maar ik leer steeds weer beter naar mijn innerlijke milde stem te luisteren met altijd jouw wijze stem in mijn gedachten. Ik heb mijn lieve jeugdvriendinnen verteld hoe veel ik van ze hou en hoe blij ik met hen ben.

    • Nicole Offenberg

      Wat mooi dat je je vriendinnen dat verteld hebt! En ik denk dat zij ook heel blij zijn met jou.

  2. Madelon Neijsen

    Een lach, een traan, een hart en een zoen.

    Liefs, Madelon

    • Nicole Offenberg

      <3

  3. Ilse

    Hoe herkenbaar, Nicole! De afgelopen maanden heb ik van actie naar actie geleefd en te weinig stilgestaan en uitgezoomd. Mooie dingen neergezet. Absoluut. Maar veel van mijzelf gevraagd. Nu geveld door griep laat ik de greep op ‘dit moet echt nu gedaan worden’ langzaam los … en maak ik ruimte om te voelen, voor plezier en ontspanning. Jouw blog komt precies op het goede moment.

    • Nicole Offenberg

      Van actie naar actie is als een achtbaan die maar doorgaat… Beterschap, Ilse en op naar de ontspanning.

  4. Marieke

    Wat goed en mooi beschreven Nicole. Leuk om je op fb weer te ‘zien’. Groet Marieke Wolterink- op een Akker

    • Nicole Offenberg

      Dank je wel, Marieke. En ja, wat een vertrouwde naam!

  5. Elisabeth

    Ik stap er soms wel eens een hele maand uit. Laat de boel de boel. In het begin leek het onmogelijk. Tot ik een keer ziek werd een het gewoon bleek te kunnen. Na zo’n maand heb ik weer super veel energie om de dingen weer op te pakken, maar het is wel een keus. Er zit ook altijd een keerzijde aan.

    • Nicole Offenberg

      De boel de boel laten. Dat zouden meer mensen moeten doen 🙂 En ja, elke keuze heeft een consequentie om mee te dealen.

  6. Vera

    Keuzes maken om te leven vanuit verlangen. Kiezen voor hetgeen wat echt is. Kiezen voor mijzelf en mij niet te richten op wat ik niet heb gekozen. Bedankt voor je blog je bent een grote inspiratiebron voor mij.

    • Nicole Offenberg

      Wat mooi om te lezen, dank je wel, Vera!

Reageer