Makelaar
“Hoi, ik ben Nicole. Ik ga scheiden en zoek een huis.”
De makelaar dacht na. Ik zag de zinnen in z’n denkwolk.
Vrouw. Check.
Scheiden. Check.
Zzp’er. Check.
Conclusie: kansloos.
“Ik verwijs je door naar mijn collega.”
Ho, zo makkelijk ging dat niet. Ik had hem gekozen. Op basis van z’n profiel. Bouwkunde en psychologie.
“… en dit zijn mijn financiële mogelijkheden… aldus de Hypotheker.” voegde ik eraan toe.
De bijna-gescheiden-zzp-vrouw moest tenslotte wel met een autoriteit voor de dag komen. Uiteraard met een hij.
“Laten we een afspraak maken.” zei de makelaar. “Morgen?”
Zo ging dat dus. Het spel. De knotsgekke huizenmarkt. Cijfers. Stevigheid. Kansberekening op basis van je profiel.
Het voelde oneerlijk. En toch. Bescheidenheid is leuk maar verder dan de voordeur kom je er niet mee. Wil je het hele huis dan moet je je hele hebben en houwen op tafel leggen.
Een week later bekeek ik m’n derde huis. Op papier had ik ‘m al tot de mijne gemaakt. Eenmaal binnen dacht ik: verkocht!
“Ik wil een bod doen.” zei ik daarna tegen mijn makelaar.
“Dan moet je hier aan denken.” Hij noemde een getal ver boven de vraagprijs. Maar het was lager dan wat ik zelf in gedachten had. Dat noemde ik als bod.
“Dan doe je serieus mee.” zei hij toen hij dat bedrag hoorde. Natuurlijk deed ik serieus mee, wat dacht hij wel niet.
“Slaap er nog maar een nachtje over.”
Slapen? Hoe dan? Ik stond op het punt m’n leven compleet om te gooien en wilde in m’n eentje een idioot bedrag betalen voor een huis in een stad die ik niet kende.
De dag erna belde ik terug. “Ik heb niet geslapen maar wil wel een bod doen.” Ik noemde het maximale bedrag en voegde eraan toe:
“Close the deal!”
Teveel Suits gekeken. Het gevoel dat ik in een film zat had ik toch al weken.
Direct na sluiting belde hij: “Gefeliciteerd, het huis is van jou!”
Van gekkigheid wist ik niet wat ik moest doen. Ik had net een absurd bedrag uitgegeven en mijn toekomst een draai gegeven. Het enige waar ik toe in staat was: naar de Albert Heijn fietsen om bananen te kopen.
Verderop in de stad belde ik snikkend m’n broer.
Het was goed zo.
Ik was een bijna-gescheiden-zzp-vrouw-die-zelf-een-huis-koopt geworden.