Let op: hier volgt een mening
Yes, ik heb er een hoor. En jij ook.
Bij mij staat ie keurig opgepoetst te wachten.
Maar elke keer als ik ‘m wil laten zien denk ik: mwah… toch maar niet.
Wat heeft het voor zin? Wie zit hier nu op te wachten?
Waar ik het over heb?
Natuurlijk: een mening. Mijn mening.
Want ja, natuurlijk heb ik die. Over van alles. Want het is tegenwoordig heel belangrijk om hem in zwart-witte bewoordingen te geven. Liefst ondersteund met video’s, bronnen van belangrijke mensen en ronkende teksten.
Soms gaat het om stellingen verpakt in vragen waarvan achteraf blijkt dat het niet de bedoeling is dat je die vragen gaat beantwoorden. Welnee: de zender of schrijver stelt vragen zonder vraagteken.
Al die meningen…
Ik zie ze. Ik hoor ze. Ik lees ze. Ik overdenk ze.
Vaak denk ik: waarom? Wat wil je toevoegen? Wat is je intentie? Waarom deze mening? Waar komt ‘ie vandaan?
Vrijwel niemand gaat nog echt in gesprek met elkaar. Meestal is er een hoop steun: yes, applaus, hear hear of likes. Een andere mening leidt al vaak tot een verstoring: ‘Huh, wat doe jij hier onder mijn mening?’
Gevolg: zo drogen al die meningen een beetje uit. Ze verpieteren. Ze worden niet bijgeschaafd, niet bijgewerkt. Ze verouderen en worden sleets. Niet flets. Eerder zwart wit, als een grijsgedraaide plaat.
Eenmaal een mening, altijd dezelfde mening.
Want van mening veranderen is alsof Willem Alexander van Maxima zou scheiden met de boodschap: ‘Ik vind haar niet aantrekkelijk genoeg voor mij’.
Inderdaad: onvoorstelbaar.
De meningenberg is ondertussen bijna net zo groot als onze afvalberg.
Elke dag storten we ze weer: die berg aan meningen. Elke dag worstelen we ons er weer doorheen. En elke dag denk ik weer: waarom?
Het is pingpongen met meningen.
En dan word ik stil.
Want ik heb hem wel. Ha, zeker wel.
Maar ik bewaar hem. Ik ben er zuinig op.
Ik poets hem soms op als ik denk dat ‘ie zijn glans verliest. En dan zet ik hem terug in mijn eigen meningenkast. Daar toeft hij prima tussen alle andere meningen die ik heb.
Ik wissel hem soms uit met mijn broer. Ja, dan klettert er wel eens een mening op de grond. In duizend stukjes. Weg mening. Ruimt lekker op.
En al die andere meningen? Die zitten rustig te wachten. Te rijpen. Gewoon te zijn. Niks meer of minder.
Soms zijn ze klaar om weggegooid te worden. Want dat kan ook, al weten veel mensen dat niet. Die zitten inmiddels zo hoog op hun meningenberg dat je ze niet meer ziet. Zo hoog is hun troon. Daar komt ook de uitdrukking ‘hoog van de toren blazen vandaan’.
Want dat is het: we verkondigen geen meningen. We blazen stellingen voor ons uit. Geen mondkapje dat ze tegenhoudt. En we blazen ze op.
Tijd om de lucht er eens uit te laten. Als een ballon.
Laat eens een keer geen ballonnetje op.
Prik je eigen meningen door. Laat ze los. Laat ze gaan.
En heb er voor de verandering vandaag eens helemaal geen een…
Kies vandaag nog een mening die je laat gaan.
Gewoon. Doe eens gek en zeg: ‘Ach, ik heb hier ook eigenlijk helemaal geen verstand van’. Weg ermee. Gooi die meningenballast overboord. Bevrijd jezelf.
Dus: welke mening gaat vandaag nog je huis uit?
Welke laat jij vandaag gewoon gaan?
Het is misschien wel de krachtigste keuze die je in deze tijd kunt maken. Om af en toe te zeggen: ‘Ik weet het niet, ik heb er ook geen verstand van’. En ga dan ook niet te strooien met meningen van anderen die daar ook geen verstand van hebben.
Gewoon even niet.
En als je het dan toch niet kunt laten?
Tja…
Wees dan maar gewoon weer één van die zeventien miljoen bondscoaches.
Want daar hadden we tenslotte allemaal verstand van.
Zin in meer frisse verhalen met nadenkvragen over verlangen, kiezen, durven, doen? Zodat jij krachtige keuzes maakt en leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en ontvang voortaan mijn blogs, podcasts en video’s. Door je aan te melden geef je toestemming je gegevens te verwerken zoals beschreven in het privacy statement.