Zaaien. Oogsten. Opscheppen.

OK, mensen, we moeten het er even over hebben. De titel van dit blog gaat niet over de jaarlijkse appelpluk, hoewel… er zijn heel veel overeenkomsten. Want: je zaait, je oogst de appels, plukt ze, maakt de appeltaart en schept die op een bord.

Normale gang van zaken toch? En als je ‘m kant en klaar koopt: zo wordt ‘ie gemaakt, die appeltaart van jou. Als verwennerij doe je er dan nog wel eens een toef slagroom op.

Maar dit is hoe jij meestal te werk gaat. Je zaait, oogst, plukt en… gaat verder. Inderdaad: geen slagroom te bekennen.

Maar ook die appeltaart is er niet, dat wil zeggen, hij is er wel maar jij doet alsof die er niet is en zet hem meestal in de kelder. De vraag is: wanneer schep je die op? Vergeet je niet iets?

Wanneer schep je nu eens op?

Opscheppen heeft een negatieve klank. Helaas. Blijkbaar voelt het ongemakkelijk om hardop te vertellen wat je bereikt hebt. Maar waarom zou je niet opscheppen over wat je geplukt en geoogst hebt. Wat is daar mis mee? Nog niet zo lang geleden werd in dorpen de oogst gevierd. Met feest. Met trots. Een moment om echt even te vieren. Kijk eens wat een blozende appels.

Maar ja, misschien vind je dat overdreven, schreeuwerig en luid. Waarom zou jij nog eens hardop zeggen wat jij geoogst hebt? Waarom zou je jezelf sowieso in het zonnetje zetten?

Ja, maar zo bijzonder was het niet. Maar het is nog niet helemaal af. Ik heb toch gewoon gedaan waar ik goed in ben? Zo moeilijk is dat niet.

Of je kijkt verbaasd op, want jij was alweer fases verder: je bent ‘vergeten’ dat je iets bereikt hebt omdat je nog niet tevreden was of je bent gewoon over dat feestmoment heen gestapt. Want volgens jou kan het altijd beter. Ja, als je dit herkent: gefeliciteerd, je behoort tot de hardnekkigste gevallen.

De mensen die vinden dat je pas iets mag vieren als iets helemaal af is, vinden de term ‘vieren’ al ongemakkelijk. Ze noemen het liever: dat je ergens ‘bij stil mag staan’ <- zie je, dat klinkt al een stuk minder luidruchtig want opscheppen associeer je per definitie met roepen, schreeuwen en op de borstklopperij. Dit zegt alles over de beelden en overtuigingen die jij hebt bij de term opscheppen.

Hoe jammer is dat? Je slaat daarmee een belangrijk onderdeel van een normale cyclus over: zaaien, plukken, oogsten, vieren.

Onderzoek je overtuigingen eens over ‘opscheppen’.

Hoe kijk jij naar ‘iets vieren’ wanneer jij iets bereikt hebt? (en ik heb het hier niet over je 30-ste, 40-ste of 50-ste verjaardag).

Hoe kijk jij naar jezelf en je prestaties? Wat vind jij van je prestaties?

Wat vind je er van als anderen hun prestaties openlijk vieren? Wat roept dat bij je op?

Hoe kijk je naar je iets toe-eigenen dat jij bereikt hebt?

Vind je misschien dat je het niet alleen gedaan hebt en dus niet iets mag ‘opeisen’? Vind je dat je een ander tekort doet als jij je succes viert? Of vind je omwille van de toestand in de wereld dat je iets niet mag of kan vieren? (klopt, 95% van de wereldbevolking heeft het minder goed dan jij).

Maar: je doet niemand tekort als jij spreekt over je vetste succes. Je doet niemand pijn als je opstaat en zegt: dit heb ik geweldig gedaan en ik ben apetrots. Je bent zelfs een inspiratiebron als je laat zien dat jij ook wat te vieren hebt én dat ook doet. We hoeven niet allemaal Epke Zonderlandachtige prestaties te leveren vóór we iets mogen vieren.

Vier. Pluk de oogst. Zet die taart op tafel en zeg: kijk eens wat ik heb gebakken en schep op en deel uit. Denk maar eens terug aan een prestatie van de afgelopen tijd waar je trots op was.

Ik liep laatst voor het eerst mee in een run van 5 kilometer. Was het bijzonder? Welnee, er lopen duizenden, wat zeg ik, tienduizenden en nog wel veel meer mensen die vijf kilometer en zeker weten dat ze dat ook nog eens veel sneller doen dan ik. Maar waarom zou mijn prestatie daarom minder waard zijn?

Sterker nog, ik apetrots. Omdat het voor mij een bijzondere prestatie was. Dus liet ik met trots mijn medaille aan iedereen zien. Het voelde alsof ik de Olympische Spelen gewonnen had, terwijl het alleen maar een Singelloop van 5 kilometer was. Maar het was mijn oogst na trainen, afzien (ik ben nu eenmaal geen geboren sporter) en doorzetten. Dat wilde ik vieren en aan iedereen vertellen die het maar wilde horen. Inderdaad: opscheppen.

En daarmee wil ik het woord opscheppen een nieuwe betekenis geven: opscheppen wat je geoogst hebt, dat vieren én uitdelen. Je prestatie delen met de mensen die je hebben aangemoedigd en misschien hebben geholpen, al heb jij die prestatie uiteindelijk neergezet.

Dus.

Terug naar jou. En nu even geen sociaal gewenste verhalen over dat jouw prestatie óók mede mogelijk is gemaakt door…. je klanten, je kinderen, je partner, de rest van de wereld en god weet ik allemaal wie. Dat geloven we echt wel.

Hier. Nu. Jouw. Oogst. Graag. Schep ‘m op.

Ja ja ja, ik weet het. Uitspreken is eng want vaak is de gedachte daarna: maar de volgende keer lukt het me misschien niet meer en dan moet ik mezelf hierna overtreffen. Stop. Wie zegt dat? (Ik ga in ieder geval die 10 kilometer echt niet rennen, no way).

Kijk naar Nu.

Wat is jouw vetste succes van de afgelopen tijd. Iets dat voor JOU een succes was waar je heel erg trots op was? Vier het!

Zet die appeltaart op tafel en deel ‘m niet alleen met ons, maar ook met je familie en vrienden. Schep ‘m op.

Ik zeg alvast gefeliciteerd en dank je wel voor het delen.

Jouw succes smaakt verdomde goed.

Zin in meer frisse verhalen met prikkelende nadenkvragen over verlangen, kiezen, durven, doen? Zodat jij leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en ontvang voortaan mijn blogs, podcasts en video’s. Door je aan te melden geef je toestemming je gegevens te verwerken zoals beschreven in het privacy statement.

dit veld niet invullen s.v.p.

Ja, kom maar door