Met de pap-lepel ingegoten…

Ik ben twaalf. Het lijkt een gewone maandag.

Ik wil naar beneden voor mijn dagelijkse bord pap. Maar ik zie dat het bed van papa en mama leeg is.

Ze lijken weg. Verdwenen. Er klinkt geen geluid in huis.

In de keuken tref ik de buurvrouw. ‘Waar zijn papa en mama?’ vraag ik.

‘Papa is naar het ziekenhuis en mama is mee.’ zegt ze ernstig.

Wat dat allemaal betekent dringt tot mij nog niet door. Ik ben twaalf en registreer.

Later die dag maak ik een tekening. Dat doe ik het liefste. Die tekening mogen we naar papa brengen. ‘Wat een mooie tekening!’ zegt de zuster. Ze hangt hem op en we maken foto’s rond het bed.

Papa ziet eruit zoals altijd. Een bruine pyjama. Een warme kus. ‘Dag meid!’ zegt hij met zijn vertrouwde knipoog. Maar het ruikt naar ziekenhuis en de slangetjes rond het bed maken het allang niet meer tot een gewone maandag.

Het herstel duurt lang. Er is schaamte. Een man van 41 hoort niet als hartpatiënt tussen oude mannen in een wachtkamer te zitten. ‘Ik hoor daar niet’ zegt papa. Hij heeft gelijk maar wat is de keuze?

Jaren later zie ik het pas.

Mijn vader maakt keuzes en haalt alles uit het leven met een hart dat maar half functioneert. Hij gaat sporten, waagt zich aan rauwkost en schrapt besturen en vrijwilligerswerk. Mondjesmaat, dat wel. Maar hij geeft zijn leven een draai. Totdat het geleidelijk aan minder en minder gaat en uiteindelijk sterft als hij 72 is.

Het zou te makkelijk zijn om hiermee te verklaren waarom ik me met keuzes maken bezighoudt. En toch…

Het leven is kort. Het kan zomaar ineens voorbij zijn. Je kent het cliché.

En nee, dat is geen angst aanpraten. Het is juist het vuur aanwakkeren. Alles eruit willen halen. Levenslust die soms levenshaast wordt omdat er nog zoveel te beleven en te ervaren is.

In elk leven luidt er op een bepaald moment een bel. Een alarmbel die je met de neus op de feiten drukt. Ik hoor hem als twaalfjarige. Mijn vader is mijn voorbeeld in hoe je keuzes kunt maken binnen de gegeven mogelijkheden. Maximaal.

En juist dat, die invloed, maak je eigen keuzes, die kreeg ik met de paplepel ingegoten.

Pap-lepel, ja!

Je leven is een optelsom van de keuzes die je maakt. Kies wijs. Kies goed. Jij weet het. En dat moment?

Dat moment is nu.

Wacht niet tot de alarmbel maar kies ervoor om hem zelf vandaag nog te luiden.