Eigenlijk zijn we allemaal slome sukkels

Vraag aan een stoere vrouw onder vier ogen wat ze op dit moment het liefst wil. En ze zegt ‘rust, ruimte en even tijd voor mezelf.’

Vraag haar daarna wie of wat ze bewondert. En ze noemt voorbeelden van vrouwen die niet stil zitten. Sterker nog, ze noemt vrouwen op die tien acties op een dag uitvoeren, tussendoor kinderen opvoeden, luizen verjagen, een bedrijf runnen, vaak uit eten gaan met vriendinnen én altijd klaar staan voor anderen.

Ja, die dus. Van die vrouwen waarvan je al moe wordt als je hoort wat ze allemaal kunnen en doen. Waarna je jaloers moppert en pruilt: ‘Ik ga ook nooit ergens naar toe.’

Tja, bij zo’n vrouw voel jij je een slome sukkel. Met je behoefte aan rust, ruimte en je ‘me-time’.

Maar het kan nog ingewikkelder.

Want diezelfde vrouw van die tien acties, opgevoede kinderen, weggejaagde luizen, leuke etentjes en een succesvol bedrijf, vindt eigenlijk óók dat ze te weinig uitvoert. Want als je bewonderend zegt: ‘Tjonge, wat doe jij veel!’ kijkt ze oprecht verbaasd en antwoordt ze: ‘Vind je? Eigenlijk vind ik dat ik nog veel meer zou moeten doen.’

Zucht… Snap jij het nog?

Eigenlijk vindt iederéén zichzelf dus een slome sukkel. Wordt het niet eens tijd daarmee te stoppen en anders naar jezelf te kijken?

We willen van alles. Doen. Gaan. Hup, aan de slag. Knallen. En snel een beetje. Dus hebben we elke dag lijstjes met to-do dingen. Voor de zekerheid zet je al die dingen in je electronische agenda, op papiertjes, in hippe notebooks of gewoon op je kalender. Zodat al die hulpmiddelen jou elke dag van alle kanten met een priemende vinger kunnen aanwijzen: Hey, jij daar, niet lummelen, actie en snel een beetje!

Hoe zit dat bij jou?
Hoe hoog staat rust op jouw ladder?
Hoe hoog staat actie op diezelfde ladder?

Voelt een uur bladeren door je favoriete tijdschrift al als tijdverspilling voor jou? Geeft een vrije dag je stiekem al een schuldgevoel en verantwoord je die vrije dag met de famous words: ‘Deze dag heb ik verdiend hoor, want ik heb heel hard gewerkt.’

Duh…

Rust en ruimte delven vaak het onderspit. Wat is dat toch? Is rust soms saai? Heeft ‘tijd voor jezelf’ een duf imago? Gebruik je steeds je kinderen of partner als excuus met het ‘ik-kan-toch-niet-zomaar-even-iets-voor-mezelf-doen’-mantra, ‘want-ik-heb-verplichtingen’? Ik las laatst: ‘Na de sociale verplichtingen van vandaag eindelijk tijd voor mezelf. Heerlijk’. En laat de term ‘sociale verplichtingen’ maar eens tot je doordringen.

We hebben alle vrijheid. Maar voel je je ook vrij?

Je antwoord zegt veel over hoe je kijkt en het moordende tempo zelf in stand houdt. Actie als verslaving. Tja, we kunnen altijd nog facebook de schuld geven die elke dag vraagt: ‘wat ben je aan het doen?’. Zodat je automatisch foto’s en verhalen plaatst van wat je allemaal doet. En nooit eens vertelt: vandaag niks ondernomen, nog geen 10 stappen gezet. Alleen rust gepakt en drie uur uit het raam gekeken. Maar dat is te gemakkelijk.

Serieus. Dit zijn jouw keuzes. Jouw dag staat bol van je keuzes.

Doen omdat je vindt dat het moet.
Doen omdat je dat anderen ziet doen.
Doen omdat je je eigen ambities moet uitvoeren van jezelf.
Doen omdat je onrustig wordt van rust.

En ja, ook doen omdat doen gewoon leuk is. Natuurlijk, met acties uit verlangen is niks mis. Maar schiet je niet een beetje door? Zeker als je verlangen op dit moment vooral rust en ruimte is?

Gebruik je een beetje rust vaak als opstap naar veel actie? Om er weer tegenaan te kunnen. Rust in dienst van actie. Rust als ondergeschikte van actie. Altijd maar doen verkiezen boven zijn. Doing before being. En ondertussen liegen de cijfers over burn-out en oververmoeidheid er niet om. Wanneer wordt rust, ruimte en vrijheid voor jezelf de gelijke van actie?

Dat begint met jouw manier van kijken en bloedeerlijk worden naar jezelf.
Beantwoord maar eens de volgende vragen:

Hoe kijk jij naar rust, ruimte en vrijheid voor jezelf?
Welke aannames doe je?
Schiet je tekort als je niet iets aan het ondernemen bent?
Spiegel je jezelf onbewust aan de levens van anderen?
Vind je dat jij óók nog meer moet doen?
Hoe ziet rust er voor jou uit? Hoe ziet fijne actie er voor jou uit?
Ja, alleen voor jou. Niet van een ander.
En tot slot: waar verlang je naar?
Hoe wil je je voelen en wat heb je daar voor nodig?

Kijk maar eens wat de antwoorden jou vertellen.

Heb het lef om je eigen keuzes te maken. Durf uit te komen voor je verlangen naar rust, ruimte en tijd voor jezelf én ontspannen actie. Vanuit verlangen. Niet vanuit angst. Noem jezelf voortaan nóóit meer lui, maar prettig gemakzuchtig.

Zie actie en rust als twee kanten van dezelfde medaille, niet als tegenstelling. Zelf houd ik van het plezier van actie. En ik houd óók van het genieten van rust en ruimte. Op mijn voorwaarden, op mijn manier én in mijn tempo. Accepteren hoe dat voor jou werkt én daarin je eigen verlangen onderkennen, helpt enorm. Helemaal als je de giftige vergelijking met anderen achterwege laat. Dus mocht je nu denken: wat is die Offenberg een slome sukkel of: wat doet die Offenberg toch ontzettend veel. Wat maakt het uit? Stop daarmee. Kijk naar jezelf en neem jouw verlangen voortaan als uitgangspunt.

Dat is pas leiderschap.

Verder lezen over verlangen, kiezen, durven, doen? Meld je aan voor de nieuwsbrief en ontvang voortaan de blogs, podcasts en video’s in je inbox. Voor krachtige keuzes voor jezelf en je bedrijf zodat jij leeft en werkt op jouw manier en op jouw voorwaarden. Met plezier en vrijheid.

dit veld niet invullen s.v.p.

11 Reacties

  1. Nicole

    Heerlijk Nicole! Ik noem mijzelf af en aan een slome slak, niet als verwijt, maar als compliment. Genoeg momenten van actie en daartegenover staan de momenten van rust. Even reflectie, stapje terug, of gewoon even bijkomen. Dat anderen zo waanzinnig druk zijn, dat is hun keuze. Ik kies voor een prettig evenwicht en geniet volop van mijn leven.

    • Nicole Offenberg

      Ja, slome slak als geuzennaam! Mooi!

  2. Ellen

    Weer zo’n aansprekend blog Nicole. Sinds een paar weken pak ik mijn rust door iedere dag, overdag, een uur te lezen. En dan niet in een marketingboek of een ander nuttig boek, maar een heerlijke roman. Soms voel ik me schuldig ‘moet ik niet verder in mijn werk’, maar door het leesuurtje voel ik me ook weer opgeladen.

    • Nicole Offenberg

      O, wat herkenbaar! Ja, waarom niet? Waarom zou je dat niet overdag kunnen doen? Ik lees ook heel graag overdag een boek (romans, thrillers). Heerlijk! En dan ’s avonds aan het werk omdat dat ritme veel beter bij me past. Overigens haal ik ook wel inspiratie uit die zogenaamd ‘niet-nuttige-boeken’ 🙂

      • Ellen

        Ja ik zat in zo’n ‘overdag is werktijd’ stemming. Inderdaad doe ik nu in de avond ook weleens wat. En haal ik ook inspiratie uit dit soort boeken! Nu bezig met De Cirkel, huiveringwekkend goed boek.

  3. Ellen

    Treffend geschreven!

    Ik las, na dit stuk gelezen te hebben, de flowspreuk van morgen:
    ‘Het gevaar van gejaagdheid is dat het een gevoel van urgentie creëert, waardoor stilzitten en even rustig nadenken niet meer (instinctief) een logische keuze is.’
    Ik vond dat mooi bij je stuk passen.

    • Nicole Offenberg

      Mooie spreuk! Dank je wel voor het delen.

  4. Monique

    Mooi stuk weer! Goed om bij jouw vragen stil te staan. Mijn rustmomenten staan in Google calendar en ik heb die pop-ups echt als toestemming nodig: ‘naar buiten’, ‘lezen’. Ook probeer ik mij zoveel mogelijk aan een bepaald aantal werkuren per dag te houden. Dat zorgt ervoor dat ik effectief werk en ook dat ik een leuker mens blijf voor mijzelf en mijn omgeving. 😉 Rust is vaak ook uit het raam staren en aan niets denken. Sinds ik weet dat dat heel gezond is, voel ik me niet meer schuldig wanneer ik uit zo’n moment weer in het hier-en-nu kom, want tsja… ik heb toch vaak het gevoel dat ik de rustmomenten moet verdienen om ze mijzelf echt toe te staan. Ik ben blij met mijn huidige balans tussen actie en rust. Wel is er een verlangen om mijzelf die rust onvoorwaardelijk toe te staan en niet als beloning voor gedane arbeid.
    Wat ik daarvoor nodig heb? Een andere mindset door hypnose, eft, e.d.?

    • Nicole Offenberg

      Dank je wel, Monique. En wat je zegt, is heel herkenbaar: dat rust als een beloning geldt voor inspanning. Alsof het dan pas mag. waarbij er ook nog eens een hiërarchie is: eerst werken dan rusten. Wat nou als het ‘gewoon’ mag en er bij hoort. En wat nou als we dat eens andersom doen? Maar het begint bij het jezelf toestaan rust te nemen en te doen wat jij eronder verstaat. Op je eigen voorwaarden.

  5. Wendy

    Hoe herkenbaar en ook weer niet. Ik wil namelijk helemaal geen rust, ik wil energie om te kunnen doen wat ik wil. Maar eigenlijk schrijf je dat ook. En rust is echt heel lastig. Kon ik als kind gewoon omhoog naar de wolken staren en mijn fantasie de loop laten. Nu is tv kijken, spelletje spelen op de tablet of lezen bestempeld als rust. En het verdienmodel voelt gewoon veel beter. Rust na activiteiten voelt gerechtvaardigd. Nog niet eens voor een ander of de buitenwereld, maar voor mezelf. Ik las laatst een artikel over dat we onszelf ten onrechte beschouwen als een batterij. Iets dat leegloopt en met rust en vakantie weer wordt opgeladen. Terwijl elke activiteit ook vakantie energie kost. Dat dit beeld van een batterij een gevolg is van onze prestatiemaatschappij. Ook al weer waar! Keuzes en beslissingen zijn de enige manier, maar best lastig.

    • Nicole Offenberg

      Mooie reactie, Wendy, dank je wel. Keuzes en besluiten nemen en dan vooral die keuzes die helemaal bij je passen, is de enige manier, want niet iedereen heeft dezelfde behoefte. Interessant wat je schrijft over wat je als kind deed en hoe rust nu bestempeld wordt; hoe dat in de loop der jaren veranderd is. Ook iets om bij stil te staan (letterlijk!).

Reageer