Spaar jij ook zegels voor extra levensminuten?

Vijf reizen. Zes stedentrips.
Dat was het plan voor dit jaar.
Klinkt goed hè?
Toch is het keihard werken.
Je moet eerst bedenken waar je naar toe wilt.
De reis regelen. Je koffer pakken. Op pad gaan.
Ok. Ik overdrijf.

Waarom ik dit motto koos en waarom ik je dit vertel?

Omdat we, ja, jij ook en ik ook, vaak iets roepen.
Maar het niet doen.

Als het erop aan komt, doen we het niet.
Maken we die reis niet.
Nemen we niet die ene week vrij.
Besteden we niet méér aandacht aan vrienden en familie.
Wat je je ook voorneemt.
En je staat ook niet vaker stil zoals je jezelf na elke vakantie belooft.
Want wat op ons afkomt, voelt altijd urgenter.
En we maken het vervolgens zelf urgenter.
Je doet aannames over wat hoort en moet.

Voor die dingen die je zo graag zegt te willen, moet jij in beweging komen. En da’s toch een stuk moeilijker. Meebewegen met en reageren op wat op je afkomt, is veel gemakkelijker. Handiger ook. Je hoeft dan niet na te denken. Gemak dient de mens, denk je vrolijk. Maar het is zo reactief als de pest.

En de prijs die je betaalt, zeker op de lange termijn, is een stuk hoger. Die prijs heet spijt. Die prijs heet: dit komt nooit meer terug.

Als kind al wilde ik reizen. De wereld zien. Andere landen doorkruisen. Andere mensen ontmoeten. Ontdekken dat er andere gewoonten bestaan die je nieuwe inzichten geven. Met eigen ogen zien hoe mensen hun leven invullen onder compleet andere omstandigheden. De natuur om je heen voelen. De wind door je haren laten wapperen op een eenzaam eiland. Geuren die je neus vullen op een markt ergens in een ver land.

Maar ik koos niet voor backpacken. Ik pakte nooit spontaan mijn koffer. Het bleef bij dromen. Na de middelbare school ging ik direct studeren. En na mijn afstuderen kon ik direct aan het werk. Ik nam welgeteld één week vrij. In die week kocht ik een nette outfit en een keurige tas voor m’n werk. Niks geen rugzak. Ik ging niet op reis. Ik parkeerde het.

Voor later.

Alsof later een soort van beloning was die geduldig op mij stond te wachten. Alsof je die cheque voor later altijd kunt inwisselen. Alsof je zegeltjes kunt sparen voor extra levensminuten. Zodat je die trots in kunt leveren bij de filiaalhouder. ‘Zo mevrouw Offenberg, weer een volle spaarkaart vol hard gewerkte uren? Da’s dan goed voor vijf extra levensjaren. Alstublieft. Anders nog iets?’

Alsof er een bonuskaart bestaat voor goed gedrag.

Je denkt dat je spaart maar intussen betaal jij de prijs.

Want wat je vergeet: later is allang begonnen. Later bestaat niet. Er is alleen nu. Met het verstrijken van de tijd kun je je afvragen: Wat doe je met je tijd? Wat doe je met je levensenergie? Wat doe je met je levensminuten? Voelde ik aanvankelijk nog enige gène bij een in mijn ogen decadente wens om heel veel te reizen, na de plotselinge dood van mijn beide ouders weet ik wel beter. Ik zie mijn vader nog voor me. Ziek in bed. Hij keek me aan: ‘Ga reizen. De wereld is zo mooi. Als het kan, ga’. Ik keek hem aan en zweeg. Ik wist: hij heeft gelijk. Natuurlijk. Waarom deed ik het niet eerder? Wat haalde ik me in m’n hoofd?

Wacht niet als je iets wilt doen. Het leven is.
Punt.
Jij geeft er betekenis aan.
Voor mij was reizen een groot verlangen. Wat is dat van jou?
Het leven wacht niet tot jij er een keer klaar voor bent.
Niemand geeft je extra levensminuten omdat je zo hard hebt gewerkt.
Er is geen extra beloning in tijd of ruimte.
Voor niemand niet.

De afgelopen jaren volgde ik mijn verlangen en ging ik regelmatig op reis. Dat gaf me de mooiste ervaringen die ik voor altijd koester. Ook dit jaar. Het werden geen ‘vijf reizen of zes stedentrips’. Maar dit motto spoorde me wel aan om dit jaar opnieuw werk te maken van ervaringen waar ik nieuwsgierig naar was. Zo voelde ik hoe het was om in een ijshotel te slapen (inderdaad: koud). Ik ging op pad met huskies bij achtentwintig graden onder nul. En het was onvergetelijk. In Portugal zat ik uren te lezen onder een palmboom. Ik woonde en werkte weer een paar weken in Madrid. En ik zal niet vergeten hoe er een zwarte beer opdook langs het water op rondreis door Canada. Ik vertel dit niet om op te scheppen; dit is wat ik wil beleven en ik combineer het allemaal met m’n werk. En ook daar gaan keuzes aan vooraf.

Ik wil je laten zien dat er geen magische code of een of ander geheim is dat dit mogelijk maakt. Welnee. Je hoeft ook niet te mediteren in afwachting van een wonderlijke manifestatie. Hoewel mediteren best heel fijn is. Nee. De kern zit ‘m in keuzes maken, een besluit nemen en die keuzes uitvoeren. Doen wat je zegt te willen doen. Jezelf toestaan te verlangen en dat verlangen uit te voeren, wat anderen daar ook van vinden. Groot of klein. Verantwoordelijkheid nemen voor je besluit. Voor 100%. Aanvaarden dat ook jouw keuze gevolgen heeft en dat je er altijd een prijs voor betaalt, maar dat je met een keuze ook een verlangen kunt waarmaken. En ja, ik weet dondersgoed: het leven is niet volledig maakbaar. Maar er is geen enkele keuze zonder gevolg. Keuzes maken is een werkwoord. Met jou aan het stuur. Jij bepaalt je richting. Niemand anders.

Dus. Wat roep jij al jaren dat je wil gaan doen, maar nog steeds niet hebt gedaan? Wat is dat? En welke aannames zorgen ervoor dat je die keuze blijft uitstellen?

Doe het nu.
Parkeer je angst, niet je verlangen.
Zet het vandaag in gang.
Die reis met één van je kinderen.
Die vrije week helemaal voor jezelf.
Die ene hobby waar je al tijden van droomt.
Drummen. Cello spelen. Tango dansen. Paard rijden.
Want het gebeurt alleen als jij het in gang zet.
Neem je verantwoordelijkheid.

Toon leiderschap. Wees een levensgenieter.

Leg dit blog weg en doe. Zet die eerste stap.
Kies een motto om je te herinneren aan wat je zo graag wilt.
Op jouw verlangen.

Verder lezen over verlangen, kiezen, durven, doen? Meld je aan voor de nieuwsbrief en ontvang voortaan de blogs, podcasts en video’s in je inbox. Voor krachtige keuzes voor jezelf en je bedrijf zodat jij leeft en werkt op jouw manier en op jouw voorwaarden. Met plezier en vrijheid.

dit veld niet invullen s.v.p.

6 Reacties

  1. Monique

    Ik laat mijn zoon zijn oude gitaar voor mij stemmen en start de online cursus gitaarspelen, die ik twee jaar geleden kocht. Een half uur per dag heb ik vast nog over 😉

    • Nicole Offenberg

      Kijk, daar hou ik van! Hup, actie. En wat voor een actie. Superleuk! Niet meer die cursus laten versloffen maar nu eindelijk doen. Heel veel plezier, Monique!

  2. Marieke

    Mooie blog, goed verwoord, spijker op zijn kop. Voel me erg aangesproken. Heb ook zo’n verborgen wens, dringend geformuleerd eind vorig jaar, en nog niet uitgevoerd. Ik heb echt geen zin in spijt en ga ermee aan het werk. Dank je wel!

    • Nicole Offenberg

      Dit klinkt als een goed moment om je verborgen wens weer nieuw leven in te blazen!

  3. Yvon

    Je kietelt mij om in actie te komen. Om alle mooie ideeen om te zetten in daden en het niet te blijven perfectioneren en idealiseren in mijn hoofd. Let’s go!

    • Nicole Offenberg

      Ha mooi, altijd leuk als ik iemand in beweging krijg! Ja, ga het doen. Ideeen zijn nooit helemaal af of perfect, dus je kunt gewoon aan de slag. Veel succes en plezier!

Reageer