Zwaaide jij ook naar auto’s?

Onlangs zag ik in New York bij de personeelsingang van het MoMa (Museum of Modern Art) de concierge elke medewerker die het gebouw binnenstapte begroeten.

‘Hey, Janelle!’ (omhelzing).
‘Barrett, my man…’ (boks).
‘Charlotte, how are you today?’ (handen schudden).

En zo ging dat zeker dertig medewerkers door. Hij gaf elke medewerker persoonlijk aandacht en begroette hen op zijn eigen manier en passend bij de ander.

Je kunt het afdoen als Amerikaans. Je kunt zeggen: wat overdreven. Je kunt denken: wat mooi, die verbinding, zo’n warm welkom. Je reactie zegt iets over jouw manier van kijken naar zo’n tafereel. Het is maar net hoe je kijkt. Het is maar net hoe je dat wat je ziet benadert en vertaalt.

En je kunt daarna denken: hoe ga ik eigenlijk verbinding aan? Hoe verbind ik mij? Met de mensen waarmee ik werk, de mensen die ik leid, de mensen die ik tegenkom, met de mensen die ik lief heb of met wildvreemden?

Het leven gaat naast om wat je doet, vooral om hoe je het leven benadert. Hoe jij je leven benadert, bepaalt hoe je je dag beleeft. In het geval van de concierge van het MoMa: met welke houding start je de dag; hoe ga je om met de mensen om je heen?

Jouw benadering van je dag, van de mensen om je heen, de toon, de wel-of-geen lach, de open houding, jouw intentie, het respect dat je toont, de taal die je gebruikt, de aandacht die je schenkt, het is allemaal een keuze. Jouw keuze. En om dan toch nog wat nuchter Nederlands toe te voegen: nee, ik heb het hier niet over de cup-a-soup ‘succes-is-een-keuze’-houding 

Ik heb het over de manier waarop je denkt en kijkt en de keuze die je vervolgens maakt in hoe je de mensen om je heen benadert en hoe je je met hen verbindt; daarin heb jij een keuze.

Op twitter ging onlangs een filmpje viral van een jongetje dat iedereen die langs fietste een high-five gaf. Elke voorbijganger deed mee en de jongen kreeg negen van de tien keer een lach kado. Dat deed me denken aan wat ik als kind deed en misschien deed jij dit ook wel. Heb jij ooit, net als ik, toen je klein was op een brug of viaduct gestaan en gezwaaid naar langsrijdende automobilisten? En… hoe was het toen er werd terug gezwaaid? Precies. Dat dus.

Je werd er blij van.

Je werd gezien.

Er was verbinding. 

Al was het maar voor even.

Dus voor vandaag: kies, zwaai, begroet en verbind. Met aandacht.

Er is tenslotte al genoeg ellende, chagrijn en haat in de wereld.