Stop met de lightversie van jezelf

kies voor meer kleur, smaak, peper en pit

Alle ogen priemden mijn kant uit.
‘Wat vond jij er eigenlijk van?’
Ik had net een half uur geluisterd naar de monoloog van een zelfbenoemde expert.
Tja, wat vond ik er van?
Na 5 minuten had ik weg willen lopen.
Of om een banaan willen vragen zodat ik die in m’n oren kon stoppen.
Ik vond het vreselijk, maar dat zei ik niet.
Ik mompelde: ‘Eh, tja, zoals hij het zegt, zo kun je het ook bekijken.’
Ik liet de lightversie van mijzelf zien.
Flauw. Flets. Smakeloos.
Bah.

Bloedeerlijk zijn. Durf jij het?
En dan heb ik het niet over thuis tussen vier muren, maar in je werk.
Openlijk. Zichtbaar. In gezelschap.
Durf jij ronduit voor je mening of visie uit te komen?
Over je vak? Jouw kijk op heikele onderwerpen?
De toestand in de wereld?
Of is dat zakelijke zelfdestructie?
Ook op social media zie je dit terug.
Een digitale vriend beweert iets waarvan jij denkt: ‘Huh?’
Of in een face to face gesprek zegt iemand iets waarvan jij denkt: ‘Hoezo?’

Laat je dan het achterste van je tong zien?

Daarmee bedoel ik niet dat je met bagger moet strooien die ook op social media te vinden is onder het mom ‘ik heb een mening dus dan zul je ‘m krijgen ook.’
Nee, ik bedoel een hartstochtelijk, verwoorde mening of visie.

Glashelder en respectvol verwoord.

Niet door alleen maar te zeggen waar je tegen bent en je af te zetten.
Maar door aan te geven waar je voor bent.
Hoe jij het ziet vanuit jouw waarden en normen.
Als in een gelijkwaardige dialoog in plaats van een winnaars-verliezersdebat.

Maar ja, aangemoedigd door de inner critic, neemt de sjoemelaar in onszelf het nog wel eens over. Ja, ook in zakelijke gesprekken. In plaats onze eigen visie te geven, geven we halfhartige antwoorden. Met woorden als ‘eigenlijk’, ‘een beetje’ of ‘ook wel’ en ‘misschien’. Of erger: we zwijgen en maken onszelf monddood.

We verantwoorden het naar onszelf.
Dat we fatsoenlijk zijn. De ander niet willen kwetsen. Dat het niet zo erg is.
Terwijl de alarmbel in jou luidt:
Zeg. Het. Nou. Maar. Gewoon.
Je hebt niet de moed om op te komen voor wat jij vindt.
Je handelt niet volgens jouw waarden en normen.
Je laat je stem niet horen.
Voor je het weet ben je de lightversie van jezelf geworden.

Waar zijn we nou toch zo bang voor?
Ik weet in ieder geval dat ik bang was om af te wijken.
Alsof iedereen na een uitspraak van mij in conclaaf zou gaan:
Wat een raar mens. Weet je wat, laten we haar verbannen.
Ik was bang in een hoek te worden gezet.
Afgeschoten. Afgezeken.
Met pek en veren de deur uit. Onder luid gelach en gejoel.

Maar wat ik vergat, is dat door te zwijgen je jezelf met pek en veren afvoert.

Juist jouw visie doet er toe.
Door te zwijgen zet je je integriteit op het spel.
Jouw visie vertelt iets over je keuzes.
Over die zaken waar jij in gelooft.
Over je vak. De manier waarop je dat uitoefent.
Over de manier waarop je in het leven staat.
Je waarden en normen. Daar waar jij voor staat.
Je klanten horen die te kennen.
Op basis daarvan maken we beslissingen: willen we wel of niet bij je horen?

Juist daarin zit het onderscheidende en laat je je kleuren zien.
Doe je dat niet, dan kan het zijn dat je klanten denken dat jij ergens voor staat.
Ze gokken het. Ze doen aannames.
En geef ze eens ongelijk. Want jij vertelt het ze niet.

Dus stop met die lightversie van jezelf.
Zorg voor wat smaak, peper en pit.
Geloofwaardigheid draait om integriteit en intentie.
Zaken die je niet direct ziet, maar wel voelt.
En die je om kunt zetten in woorden én daden.
Dus geef ‘m maar: die mening die misschien schuurt voor sommige mensen.
Maar een opluchting is voor anderen.
Die visie die uitdrukt waar jij hartstochtelijk in gelooft.
Die waarden waar je tot je laatste snik voor zult strijden.
Laat ze zien. Laat ze horen.

Wanneer was jij de lightversie van jezelf?
Wanneer zweeg je, terwijl je je mond had willen open doen?
Ik ben benieuwd. Laat het me weten in de comments.
En ik beloof je: ik doe niet aan pek met veren 😉

Meer lezen over eigen keuzes maken, leiderschap, trouw zijn aan jezelf, leven en werken op je eigen manier en op jouw voorwaarden? Meld je aan en ontvang voortaan de blogs, podcasts en video’s in je inbox. Met hierin volop inzichten, nadenkvragen en af en toe een linkse directe. Voor meer vrijheid en plezier in leven en werk.

dit veld niet invullen s.v.p.

18 Reacties

  1. Fransien

    Mooie geschreven, Nicole. Maar ik vind vaak lastig om meteen mijn mening klaar te hebben. Ik moet het verwerken en kan pas in tweede instantie reageren. Ook vind ik het lastig om anderen in het openbaar “af te kraken” als ik iets heel slecht vind.

    • Nicole Offenberg

      Dank je wel, Fransien. Dat in tweede instantie reageren herken ik wel. Dan zit ik in de auto en weet ik precies wat ik wilde zeggen. En als iets heel slecht is dan hoef je het niet “af te kraken”. Dan is het hooguit jouw ervaring en mening die je nog steeds met respect kunt geven.

  2. Astrid Davidzon

    Super herkenbaar onderwerp Nicole. Ik heb voordat ik zelf ging ondernemen in allerlei banen voortdurend gedacht: “Wie ben ik om …?” Er was altijd wel een reden te verzinnen om niet mee te doen in discussies of een ‘light’ antwoord te geven. Zo’n compromis-antwoord.
    Maar ja, ik had nogal wat te ontdekken. Het voelde zo onveilig om het anders te doen, Dat kon ik met wilskracht niet overwinnen. Ik had veel last van overdreven perfectionisme, dat weerhield me mijn mond open te doen en kleur te bekennen. Als je de lat zo hoog legt voor jezelf, ga je ook eerder een terugtrekkende beweging maken. Want ja, je zou eens kunnen afgaan of een fout kunnen maken.

    Toch heeft het me ook heel veel gebracht. Ik had die onzekerheid nodig om te ontdekken dat het me heel ongelukkig maakte en ziek, om vervolgens op zoek te gaan en mezelf te ontwikkelen. En – wat een mop eigenlijk – uiteindelijk is datgene waar ik me het meest aan ergerde (die onzekerheid, dat perfectionisme) nu mijn werk geworden en heb ik er zelfs een boek over geschreven dat net uit is.

    En weet je, soms overvalt me nog wel dat gevoel hoor. Bijvoorbeeld als ik op blogs reageer en er iets over wil vertellen. Omdat ik dan voor de ander ga denken: “Sjonge, zit zij even reclame voor haar praktijk en boek te maken zeg!” Maar ja. het is wel mijn passie geworden. En ik WEET gewoon hoeveel mannen maar vooral vrouwen hiermee worstelen. Dus dan is het juist GEK als ik het niet noem toch? Het belangrijkste vind ik dat ik heb ontdekt hoe ontzettend LEUK ik het tegenwoordig vindt om mijn mening te verkondigen. Want ik heb inderdaad een hele eigen visie ontwikkeld en die deel ik supergraag. En waar ik dankbaar voor ben is dat dat me zoveel heeft gebracht en brengt.. Zoveel plezier en voldoening. Dat al zou het boek enorm floppen dan is het het allemaal waard geweest. Want – dat is mijn grootste ontdekking: Het is allemaal niet zo belangrijk, zolang je je hart volgt en doet wat je leuk vindt. En daar hoort je mond opentrekken en staan voor wat je vindt dus gewoon bij. Waarbij ik ondervind dat juist als je dat doet, de rest dan ook wel stroomt. Omdat je niet vanuit de angst en onzekerheid meer leeft en werkt. Ik kijk uit naar 8 maart! Zonnige groet, Astrid

    • Nicole Offenberg

      Mooi hoe jij van je weg, worsteling en ergernis uiteindelijk je werk hebt gemaakt, Astrid. Gefeliciteerd met je boek! En wat goed dat je dan ontdekt hoe leuk het is om je mening te geven. En het is waar wat je zegt: als je stappen wilt zetten, werk maken van wat jij belangrijk vindt, dan hoort je stem laten horen erbij. Tot 8 maart, leuk dat je er bij bent!

  3. Agnes

    Mooi blog Nicole, ook hoe je het onderscheid in hartstochtelijk en ‘er tegen/afzetten’ maakt. Ik was te vaak een lightversie en moet ik nog steeds wennen aan mijn eigen gewicht. Het is ‘een kwestie van’ je volle gewicht in durven zetten he. Het is er al wat meer maar er is nog werk aan de winkel. 😉

    • Nicole Offenberg

      Dank je wel, Agnes. Ja, dat onderscheid vind ik belangrijk. Iets niks vinden of tegen zijn is allemaal mooi, maar ik luister liever naar iemand die me vertelt waar hij/zij hartstochtelijk voor is. Ja, je volle gewicht er in zetten, niet van dat lightgedoe, da’s nog best lastig. Maar als ik jou zo volg heb je al een hele eigen visie en stempel op je winkel gezet 😉

  4. Chantal Heutink

    Prachtig verwoord Nicole en herkenbaar. Soms heb ik het lef om direct en hartstochtelijk mijn mening te geven. Op andere momenten merk ik dat ik simpelweg ook tijd nodig heb om erachter te komen wat ik echt vind en hoe ik daar het beste een stem aan kan geven. Dat vind ik in een tijd waarin zoveel mensen verwachten dat je direct ergens wat van vind, best lastig.

    • Nicole Offenberg

      Dank je wel, Chantal. Wat je schrijft is voor veel mensen herkenbaar: dat je tijd nodig hebt om na te denken wat je er echt van vindt. En ik vind ook dat je daar over na mag denken én op terug mag komen. Soms zeg ik dat ook als ik die tijd nodig heb. Claim die tijd gewoon 🙂

  5. Jedidjah Companje

    Mooie omschrijving: Light versie. Het is zo’n herkenbare valkuil. Gelukkig word ik me er steeds bewuster van wanneer ik dat doe!

    • Nicole Offenberg

      Voor heel veel mensen een valkuil, Jedidjah. Hopelijk helpt de term lightversie je er aan herinneren dat het ook anders kan.

  6. Sonja van Vuren

    Weet je wat ik nou ook enorm waardeer? Als mensen er ronduit voor uit komen dat ze het/iets NIET weten. Een verademing in de stortvloed aan meningen.

    Soms is wat we denken te weten trouwens behoorlijk light, maar uitten we het heavy, zogezegd. 😉

    En ‘in the heat of the moment’ kan light fijn zijn. Sterke (onverwachte) emoties kunnen het je behoorlijk lastig maken om iets helder te verwoorden en respectvol te blijven. Dan denk je achteraf juist “had ik m’n mond maar gehouden”. Fijngevoelig zwijgen is net zo’n kunst als adequaat spreken.

    Helemaal mee eens dat je de waarden waar je met hart en ziel in gelooft, die je voelt tot in je tenen, fier overeind houdt. En uiteindelijk spreken daden luider dan woorden. Laat zien waar je voor staat, handel naar je overtuigingen – duidelijker kan niet.

    Veel plezier en succes de 8e, Nicole!

    • Nicole Offenberg

      Interessant wat je schrijft, Sonja. Eens: het is een verademing wanneer iemand zegt dat ‘ie iets niet weet. Het gaat me om die momenten waarop je het juist wel weet (niet in de zin van gelijk hebben, als dat al bestaat, maar in de zin van ook een heldere visie of mening hebben waarover je hebt nagedacht). En dan op dat soort momenten zwijgt. Terwijl een kleurrijk palet aan meningen een gesprek zoveel rijker kan maken. Dan vind ik het een verademing dat iemand dan wel iets zegt in plaats van jezelf als lightversie neer te zetten. Of erger nog, als ja-knikker en nee-denker.
      En dank je wel voor je aanmoediging voor de 8e!

  7. Marie Pastoor

    Mooi en ja: “guilty”! De term lightversie zal me zeker helpen bij het durven uiten van mijn mening en ervaring. Ik houd mezelf ook veel te vaak op de vlakte, vaak uit respect maar ook vaak uit veiligheid. En achteraf bedenk ik dan de juiste woorden. Maak het afgelopen jaar zoveel mee, wat me vertelt dat ik zichtbaar mag zijn… het wordt tijd! 🙂

    • Nicole Offenberg

      Mooi, houd die term lightversie dan maar goed in je achterhoofd. En je bent niet de enige die achteraf weet wat ze wilde zeggen. Soms komen ook dan pas de juiste woorden in je op 🙂

  8. Monique Helfrich

    Mooi blog Nicole, met veel stof tot nadenken. Laatst kreeg ik in een schrijfgroep de vraag ‘wat doe je om aardig gevonden te worden?’ Ik moest goed over het antwoord nadenken want mijn gezinsleden en familieleden zeggen juist regelmatig dat ik wel eens wat aardiger mag zijn ; ) Mijn antwoord was dat ik helemaal niet aardig gevonden wil worden maar gerespecteerd en eerlijk; men neemt me maar zoals ik ben. Uit beleefdheid zal ik eerder zwijgen dan mij uiten in een light-versie wanneer ik voorvoel dat het een oneindige discussie wordt met een betweter, maar wordt mijn mening gevraagd dan krijgt men een eerlijke versie, niet plompverloren maar goed onderbouwd.
    Bijvoorbeeld: medio januari hield mijn invalwerk op en de directeur vroeg mij of ik weer wilde terugkomen, indien nodig. Ik gaf eerlijk aan dat ik de werkdruk te hoog vind voor de aanstelling en verdiensten, dat dit voor alle functies geldt en de sfeer binnen de school enorm negatief beïnvloedt. Dit nodigt voor mij absoluut niet uit om terug te komen. Ik gaf aan dat ik alleen terug wilde komen als dit op dinsdag kon, in een specifieke groep op een specifieke locatie, waar de sfeer het meest positief is. Dit leek me onmogelijk maar werd mogelijk gemaakt zodat ik per 1 februari weer aan de slag ging, zelfs toen ik aangaf medio juni vakantie te hebben gepland zodat ik een maand voor de zomervakantie al stop. Collega’s prijzen mijn lef maar zeggen ook dat ik makkelijk eisen kan stellen omdat ik niets te verliezen heb. Voor hen is het meer ’take it or leave it’ met hun vaste aanstelling; uit angst houden zij hun kritiek voor zich en ziet de directie slechts hun light-versie terwijl ze onderling wel hun ongezouten kritiek leveren en veel mopperen op het systeem. Waarschijnlijk is hun light-versie zelfbescherming in een afhankelijke positie en is het makkelijker hier afstand van te nemen als je sterker ‘op eigen benen staat.’ Heel veel plezier morgen!

    • Nicole Offenberg

      Mooie reactie, Monique, dank je wel! Mooi hoe je handelt vanuit eerlijk en gerespecteerd willen worden en dan niet je lightversie toont. Ja, sommige mensen laten hun lightversie zien uit angst en dat is vanuit ervaringen wel te begrijpen. Aan de andere kant: als je het niet meer probeert, wat dan? Neem jezelf dan genoegen met je lightversie? Hoe voelt het als je jaar na jaar alleen nog maar je lightversie laat zien? Mooi om te lezen hoe jij dat juist niet doet 🙂

  9. Rosine Van Hoye

    Ha, je verwoord wat ik zelf ook tegen mijn ideale klant wil zeggen. Wees jezelf! Spreek! Kom uit voor je ware ik!
    En ja, ik doe het zelf zoveel ik kan, maar ik merk dat ik het toch nog te weinig doe om die ideale klant duidelijk te maken waar ik écht voor sta en wie ik écht ben. Niet zozeer omdat ik bang ben voor die pek met veren (heerlijke beeldspraak trouwens), wel omdat ik nog te vaak denk “ze hebben het al zo vaak gehoord, waarom zou ik het nogmaals zeggen” en toch… door te herhalen gaan ze het inderdaad glashelder doorkrijgen, waar ik dan precies voor sta. Dus volhard ik in de boosheid en laat ik die gebroken grammofoonplaat maar lustig spelen. Dank je wel om mij daar nog eens aan te herinneren.

    • Nicole Offenberg

      Graag gedaan! Ja, die inner critic is als een langspeelplaat die je in je hoofd elke keer kunt afspelen. En weet je: ‘ze’ hebben het misschien al zo vaak gehoord, maar nog nooit van jou, in jouw woorden.

Reageer