Weg met het Grote Hoe-Het-Hoort-Als-Vrouw-Boek

Steek jij wel eens met je kop boven het maaiveld uit? Of kom je daar pas achter als je kop er ineens wordt afgehakt door het wie denk jij wel niet dat je bent-kamp?

Veel mensen, vooral vrouwen, zijn bang dat ze te luid, te veel of te afwijkend zijn. Je kunt je soms een misfit voelen. Omdat je eigen binnenkant zo afwijkend voelt ten opzichte van de buitenkant van een ander. Ook omdat jij er zelf voor kiest om aan de buitenkant iets anders te laten zien. 

Een acceptabele zelf. 

Vriendelijk. Voorkomend. Correct. Begrijpend. Niet aanstootgevend.

Althans ‘een zelf’ waarvan we denken dat ‘ie acceptabel is.

Een vrouw volgens het Grote Hoe-Het-Hoort-Als-Vrouw Boek.

Je wilt niet TE zijn. Te luid. Te aanwezig. Te stil. Te slim. Te groot. Te mooi. Te opvallend. Te van alles. 

Omdat je denkt dat dat niet kan, niet bevalt of afgewezen wordt. Want de buitenwereld kan meedogenloos zijn als het gaat om alles wat afwijkt. Ja, soms vinden we het wel even leuk, eigenaardig en grappig dat je anders bent. Maar er zijn onzichtbare grenzen. Want als je doorzet met afwijken, kan er weerstand komen.

Je confronteert in feite de ander met keuzes die óók mogelijk zijn.

Maar jij interpreteert de reacties van anderen vaak als: oeps, dat is iets té. En uit voorzorg zet je jezelf dan op de waakvlam. Je denkt: laat ik het maar vóór zijn en maakt een halfhartige keuze. Je damt jezelf in binnen die denkbeeldige grens. Je parkeert je scherpe mening, grootse dromen en wilde wensen op de achterbank en zingt een slaapliedje voor ze. Of… je zwijgt en gaat ondergronds aan de binnenkant onverstoorbaar verder.

Maar je weet wat er gebeurt als je dat TE lang volhoudt. Die waakvlam wordt flets. Kleiner. Je vuur dooft. Jij dooft uit. Je sust je meningen, dromen en wensen in slaap. Je hebt die zogenaamde acceptabele zelf tot je identiteit gemaakt en die wilde levenslustige eigenzinnige vrouw naar de ondergrondse gestuurd en daar mag ze dan verder spelen.

Voor wie doe je dat?

Wie vertelde je dat jij TE…. bent? Wie corrigeerde jou ‘TE-neigingen’? Wat werd jou verteld toen je teveel was, toen je met glimmende ogen je grootse plannen uiteenzette. Of je scherpe mening ventileerde? Wie zette een hek om jou als haantje de voorste. De slimste. De mooiste. De grote dromer. De eigenwijze. Degene die vrij wilde zijn en eigen keuzes wilde maken?

Zelden kreeg ik zoveel reacties als afgelopen weekend toen ik deelde dat ik weiger een baby vast te houden. Je kent dat wel: je gaat op kraamvisite en iemand duwt jou (want je bent vrouw DUS je vindt baby’s leuk) de versgeboren baby in je armen. Want dat hoort bij je rol als vrouw: je vindt het geweldig om een baby vast te houden.

Dat staat blijkbaar in het Grote Hoe-Het-Hoort-Als-Vrouw Boek.

Oeps… niet gelezen!

Dus ik bedank altijd voor de eer met een eerlijk: ‘Nee, dank je wel’ en laat de baby aan mij voorbij gaan.

Toen ik het ooit ergens vertelde vond men het asociaal. En raar. Want ik kon toch best even die baby vasthouden en meedoen? En precies dat is het punt: je moet meedoen. Dat is wat hoort en hoe moeilijk is dat nou? Zie hier hoe halfhartige keuzes ontstaan.

Het grappige dit weekend was: ik kreeg achter de schermen heel veel bijval over die nee. Ik las hele verhalen over wat blijkbaar hoort en niet hoort. Over waar vrouwen van balen als het gaat om hun ‘rol’ en het ‘plaatje’ dat daarbij hoort.

Wat blijkt: dat Grote Hoe-Het-Hoort-Als-Vrouw Boek bestaat alleen in ons hoofd. En we hebben het nog zelf geschreven ook. Tijd om dat boek weg te doen.  

Kies je voor je acceptabele zelf. Voor acceptabele meningen, evenwichtige uitingen en keuzes en doe je mee. Prima, als je je daar uitstekend bij voelt. Maar voelt dat niet OK, dan weet je wat je te doen staat. Want als je blijft meedoen terwijl dat indruist tegen wie jij bent, zul je jezelf nooit volledig ontwikkelen. Niet je talent, je ambities, je leiderschap, je eigen manier van leven. In het meest extreme geval ga je twee levens leiden. Met een binnen- en buitenkant. Want stel je voor dat die collega ondernemers, die collega’s, vrienden of familie echt weten hoe jij denkt en waar je van droomt? Je dekt je in tegen de afwijzing.

Kijk nou: je staat hier zélf je maaiveld te snoeien aan de hand van het Grote Hoe-Het-Hoort-Boek. Want je doet het zelf. 

En geleidelijk aan dooft je vuur. En pas je je aan… en… hoe voelt dat? Waar voel je het vuur in jouzelf nog? Waar zit die pure levenslust? En laat jij hem er helemaal zijn?

Stoei opnieuw eens met dat vuur in je zelf. Als dat waakvlammetje er nog is, blaas hem nieuw leven in. Speel. Wees luid. Aanwezig. Slim. Opvallend. Ja wees TE in alles. Als dat is wat je bent. Want die te slim, te luid te stil bestaat niet omdat dat een meetlat suggereert en wie heeft die in hemelsnaam bedacht? Nou, dan. Ja, die zou kunnen bestaan in de ogen van de ander. In de perceptie van de ander. Maar als dat je focus is, is het de vraag wiens leven jij dan leidt. 

Het beste nieuws van de dag is: jij gaat helemaal niet over de mening of meetlat van die ander.

Gooi dus het acceptabele plaatje dat je hebt gecreëerd uit dat zogenaamde boek weg. Maak je eigen plaatje en kleur ‘m zelf in. Los van je man/vrouw rol en wat daarin wel of niet zou horen. En pak die plek boven het maaiveld met verve als dat nu eenmaal is waar je soms belandt. En proef de vrijheid van die plek.

Hup met dat vuur!

Zin in meer frisse verhalen met nadenkvragen over verlangen, kiezen, durven, doen? Zodat jij krachtige keuzes maakt en leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en ontvang voortaan mijn blogs, podcasts en video’s. Door je aan te melden geef je toestemming je gegevens te verwerken zoals beschreven in het privacy statement.

dit veld niet invullen s.v.p.

Ja, kom maar door