Waar neem jij deze week afscheid van?

Waarom is het zo moeilijk om afscheid te nemen?
Je weet dat je iets wilt.
Je weet dat het goed voor je is.
Je hebt je keuze allang gemaakt.
En dan komt het.

Alsof je een oude pleister moet vervangen voor een nieuwe.

En of je dat nu snel of tergend langzaam doet, je voelt het.
Je merkt het. Het schrijnt, het doet pijn, gaat jeuken en kriebelen.
En toch weet je dat dit is wat je te doen staat.
Omdat je weet: dit is wat ik wil.

Wij mensen zijn een vat vol tegenstrijdigheden.
Meestal is er geen logica.
We zijn irrationele wezens.
We verlangen naar iets maar als het er op aan komt, vinden we het doodeng.
En dan krabbelen we terug. We stellen onze keuzes uit.
Of doen het helemaal niet.

Afscheid voelt als nee zeggen tegen wat er op dat moment voor je neus staat.
En nee zeggen of bedanken voor iets is nu eenmaal niet populair.
Je snijdt een band door en je hoofd maakt overuren.
Maak je wel de goede keuze?
Wat als het nieuwe toch niet is wat het leek te zijn?

Zo vergaat het je als je wisselt van baan.
Je eigen bedrijf opzet. Je relatie verbreekt.
Verhuist. Of een vriendschap verbreekt.

Zo verging het mij ook die eerste weken toen ik voor mezelf begon.
Ik wist dat ik het wilde. Ik was er helemaal klaar voor.
Maar het afscheid was evengoed moeilijk.
Het nieuwe was er al wel, maar voelde nog wat wankel.
Terwijl dat wat ik had, mijn vaste baan, stevig geworteld was.

En zo verging het mij ook deze week.
Ik ging op reis om een maand te wonen en te werken vanuit Madrid.
Ja, leuk, avontuurlijk, mooi, of hoe je het ook wilt noemen. Maar de introverte huismus die ik ook ben, zat op de dag van vertrek toch het liefst onder een steen.

Laat me. Ga weg. Ik wil geen afscheid nemen van waar ik nu ben. Laat me bij man en hond.

Om vervolgens toch te gaan.
Want toen het vliegtuig landde op Madrid Barajas maakte mijn hart een sprongetje.
Dit was wat ik wilde. Dit was wat ik voor ogen had.

Wat je ook kiest in het groot of in het klein, elke keuze heeft een gevolg.
Je neemt afscheid van het oude en gaat naar iets nieuws.
Maak van elk afscheid een ritueel.
Sta stil bij wat is en was en al snel niet meer zal zijn.
Sta stil bij waar je dankbaar voor bent.
Maak er een ritueel alsof het een nieuwjaarsduik is.
Maar dan zonder die idiote mutsen graag.
Stap er niet zomaar achteloos overheen dat je van A naar B gaat.

En als je dat gedaan hebt, richt je dan op datgene waar het allemaal om begonnen was:
Je verlangen, je keuze, je nieuwe werkelijkheid.
Welk gevoel roept je verlangen op?
Waarom wilde je dit ook al weer?
Wat zie je voor je?
Waar werd je ook al weer blij van?

Afscheid is tenslotte niet alleen iets verlaten en weggaan.
Afscheid gaat vooral over ergens naar toe gaan.
Datgene waar je hart sneller van gaat kloppen.
Je bloed sneller stromen.

Waar neem jij deze week afscheid van?

Laat het me weten in de comments hieronder.

Ik ben benieuwd!

Ps. Elk voorjaar woon en werk ik een maand vanuit Madrid.
Mocht je nieuwsgierig zijn naar wat ik daar doe en vooral niet doe?
Volg me dan via facebook.

Meer lezen over eigen keuzes maken, leiderschap, trouw zijn aan jezelf, leven en werken op je eigen manier? Meld je aan en ontvang voortaan de blogs, podcasts en video’s in je inbox. Met hierin volop inzichten, nadenkvragen en af en toe een linkse directe zodat jij werk maakt van je verlangen en keuzes.

dit veld niet invullen s.v.p.

12 Reacties

  1. Linda

    Ik neem voor een week afscheid van mijn snelle leefstijl en doe-modus. Bevalt nu al ;). Genietse in Madrid!

    • Nicole Offenberg

      Wat goed, Linda! Wie weet wil je na deze week die levensstijl wel voortzetten 😉 De keuze is aan jou.

  2. Karin Verheij

    Gisteravond heb ik mijn loopbaancollega’s waar ik de afgelopen drie jaar intervisie mee deed, vertelt dat ik volgende maand voor de laatste keer meedoe. Niet omdat het niet leerzaam of gezellig met ze was, maar na drie jaar is het voor mij tijd om verder te kijken. Ik vond het niet gemakkelijk om te zeggen, vooral omdat het een fijne bijeenkomst was. Toch sta ik achter mijn keuze, en daardoor voelt het ook goed. Ik weet inmiddels ook dat als het afscheid op een goede en bij mij passende manier gebeurt, ik met plezier uitkijk naar nieuwe avonturen.

    • Nicole Offenberg

      Knap dat je dat gedaan hebt, Karin. En ik hoop dat er mooie nieuwe avonturen zich voor jou aandienen! Je hebt nu weer ruimte 🙂

  3. MARIAN

    Ik heb een maand geleden een knoop doorgehakt, nl. dat dit het laatste instroomjaar is voor mijn 3-jarige academie. Ik wil na volgend jaar geen overeenkomsten meer aangaan voor 3 jaar. ik zat er al 2 jaar over te wikken en te wegen. Maar het moest, want ik kan niet in het oneindige doorgaan. Ik ben nu 64, als de laatste afzwaait ben ik 67. Niet oud, ik ga nog rustig door met al mijn lesgeven, dat is mijn passie. maar ik ga alleen nog voor week, maand of jaar trajecten. En natuurlijk het ontwikkelen van mijn online lesgeven.
    Wat ik wel achterlaat is de kick, dat ik mensen tot hun kern kan brengen, want dat is/was mijn missie. Als ik daaraan denk, dan wordt ik wel wat treurig. Maar aan alle goede dingen komt een einde. En als er iets verdwijnt, dan weet ik ook, dat er weer andere zaken voor in de plaats komen. Daar vertrouw ik op. Ik weet het zeker, het wordt heel mooi, alleen niet even anders.

    • Nicole Offenberg

      Mooi, Marian, dat je toch die knoop hebt doorgehakt. Elk afscheid is weer een nieuw begin. En dat treurige gevoel hoort er bij… Ik wens je heel veel plezier met dit nieuwe begin!

  4. Marcel Lahaije

    Al weer een mooi verhaal, love it!
    Ik geloof dat mensen vaak moeite hebben met afscheid nemen omdat er een klein stemmetje is dat zegt “you don’t know what you got untill it’s gone”. De twijfel slaat toe en dat zorgt ervoor dat je geen keuze gaat maken. Het gevoel dat dan uiteindelijk ontstaat is nog erger dan het maken van de ‘verkeerde’ keuze.

    Ik heb deze week in ieder geval afscheid genomen van de Marcel die bang en onzeker was om op een podium zich kwetsbaar op te stellen.

    • Nicole Offenberg

      Gefeliciteerd, Marcel, met het afscheid van de Marcel die niet op het podium durfde te staan. Vanaf nu opent zich een wereld aan nieuwe mogelijkheden!

  5. Sonja van Vuren

    Het eerste wat in me opkomt terwijl ik je blog lees, Nicole, is dat wij in de afgelopen weken vooral veel welkom hebben geheten. Omdat waar we afscheid van namen eigenlijk al ‘weg’ was; het échte leven er niet meer in zat. En dan kun je het nieuwe enkel verwelkomen. Terwijl het oude zich als vanzelfsprekend en ongestoord nestelt in de plek waar het thuishoort: het verleden.

    Zo voelde het en zo voelt het nog steeds, 2 maanden nadat m’n man zijn baan van 25+ (!) jaar zelf heeft opgezegd en mij ook op werkgebied is komen vergezellen én voor zichzelf nieuwe mogelijkheden ontdekt. Er gaat letterlijk en figuurlijk een wereld voor ons open.

    (Maar wat is er een lange wikken en wegen tijd aan vooraf gegaan hè… 🙂 )

    • Nicole

      Mooi, Sonja, afscheid is dus ook welkom heten. En ja, daar kan een hele weg aan vooraf gaan waarbij afscheid en welkom nog een beetje met elkaar concurreren. Tot het oude steeds verder van je af staat.

      Super dat jullie samen een nieuw begin maken, heel veel succes!!

  6. Sylvia

    Hoi Nicole,

    Wat een mooie blog weer, wat fijn om te lezen!

    Ik neem door het lezen van jouw blog afscheid van het idee dat ik er nu toch echt snel achter moet komen wat ik wil worden als ik later groot ben :). Dat ik niet meer alle managementboeken die ik in de kast heb staan MOET doorlezen en op basis daarvan mijn carrierekeuze moet maken.
    Ik mag me nu focussen op het moederschap dat binnen drie maanden voor de deur staat. Heel erg bedankt!!

    Groetjes Sylvia

    • Nicole Offenberg

      Hoi Sylvia,
      Ha, niks ‘moet’! Mooi dat je door het lezen van dit blog je focus verlegd. Gefeliciteerd. Ik wens je goeie maanden toe en geniet er van. Enne… stuur je een geboortekaartje 😉 Hartelijke groeten, Nicole

Reageer