De lat mag wel wat hoger

Doorzetten!

Nope. Doorzetten heeft niet meer zo’n goede pers. Tegenwoordig moet je vooral mindful zijn met me-time, mediteren en moeiteloos manifesteren.

Niks mis mee, laat dat duidelijk zijn. Hoewel… dat manifesteren… daar ben ik niet van. Ook niet van het woord moeiteloos trouwens. Leuk als dat zo gaat, maar soms, vaak, regelmatig moet je gewoon moeite ergens voor doen. Niks niet moeiteloos.

Eerlijk? Ik vind moeite doen fijn. Mijn tanden ergens inzetten. Stevig inzetten op iets moeilijks en dat dan halen (geloof me die resultaten smaken het fijnste). Maar als je dat doet krijg je waarschuwingen. Ho Ho. Maak je vooral niet te druk! Balans! Rust!

Als ik hier zo eens rondkijk op social media is het wel heel veel be-ing en steeds minder do-ing. Doing in de zin van: hard werken, doorgaan, ook als het tegenzit. Moeite doen. Terwijl die twee toch echt hand in hand kunnen gaan, sterker nog: moeten gaan.

There I said it: moeten.

Als je je verlangens wilt waarmaken en avonturen wil beleven dan zul je tevoorschijn moeten komen. Dan zul je op moeten komen dagen. Dan zul je acties moeten ondernemen die niet altijd leuk en noch moeiteloos zijn en soms ronduit spannend.

Ja, doorzetten dus. Want zonder jou gebeurt het niet.

Yep ook soms door die zure appel, de bloed zweet en tranen weg afleggen. Vallen en opstaan. Je hoofd stoten en niet opgeven. Niks niet moeiteloos en ja, het kost je soms verdraaid veel me-time. Want reality check: het leven geeft je soms behoorlijk wat zure appels. En iedereen weet wat daarmee gebeurt als je die maandenlang op de fruitschaal laat liggen.

Wat is er mis met een beetje doorzetten? Waarom moet alles gemakkelijk gaan? Hoe leuk is het echt als alles gemakkelijk je gemakkelijk af ging?

En kijk eens terug: datgene dat je ooit bereikte en waar je heel trots op was, ging dat makkelijk of moeilijk?

Punt is dat doorzetten vaak vanuit het hoofd wordt bekeken. En ook het hoofd heeft niet zo’n goede pers meer. Het gaat om het hart. Je moet je hart volgen, je hoofd zet je maar even buitenspel. Dat wil te veel. Dat wil doorzetten. Dat wil knallen. Maarre… wie zegt dat het hart je die dingen allemaal niet influistert: ‘hup hoofd, nu is het jouw beurt!’

Voor mij gaat het om be-ing and do-ing, doen vanuit wie je bent, actie vanuit wat bij je past, een mooi verlangen waarmaken en daar de randen in opzoeken met alles wat je bij je draagt: je talent, kwaliteiten, sterke en zwakke punten, je kennis, je levenservaring en wijsheid. Alles volledig inzetten bij dat wat je doet. Voluit. Geen dingen doen die je volstrekt niet kunt of mikken op die dingen die buiten je invloed liggen. Want dan is do-ing een doodlopende weg en heeft doorzetten weinig zin.

Maar door-zetten. Het woord zegt het al: zet die stappen. Ga door. Hup. Jij weet zelf wel waar dat nu nodig is. Niks mis mee. Lekker gevoel als je net die ene stap hebt gezet. Inderdaad, van mij mag de lat wel wat hoger.

Dus, toch: waar mag jij wel wat meer in doorzetten?

Ps. Ik weet ’t: teveel en te lang doorzetten is geen goed plan. Ik hoef de burn out cijfers niet te horen, ik ken ze. Doorzetten, doe het met zelfrespect nooit ten koste van jezelf.