Vergeten hoe dat moest: ‘jezelf zijn’?

Het begint al op de kleuterschool.

Een ander heeft mooiere knikkers. Ineens zijn dezelfde knikkers in. Dus wil jij ook die knikkers. Want dan hoor je er bij. Je doet er toe. En je kunt er anderen mee laten spelen. Je hebt iets te bieden.

Op de middelbare school is het je tas. Je schoenen. Je haardracht. Je kleding. Je vertelt: dit ben ik. Maar vooral: ik hoor wel of niet bij jou.

In je studententijd ken je de codes. O ja, je drinkt veel, gaat uit, mist een tentamen, wordt misschien lid van een studentenvereniging. Is goed voor je, voor later, zeggen ze. Een tentamen gemist, dronken? Haha, ja, ik was even met m’n hoofd er niet bij. Stoer man. Kan gebeuren. Zo weet je dat je punten scoort. Nee, je studiepunten heb ik het niet over.

En nu je op dat schoolplein staat, wat je overigens haat, niet vanwege je kinderen maar vanwege de andere ouders, frutsel je verantwoorde traktatieprutsels in elkaar om maar niet achter te blijven in de race naar de ouder-die-niet-achter-wil-blijven. Een race waaraan je in je bedrijf en werk ook al aan mee doet, al denk je van niet. Erbij horen. Knallen. Doorgaan. Laten zien wat je kunt.

Je lijkt cool, relaxed en chill. Je noemt jezelf een leider. Maar in feite ben je een volger. Want je hebt goed opgelet wat wel en niet populair is. Qua taalgebruik. Quotes. Gedrag. Uitstraling. Spullen. Inderdaad, je tas, je knikkers, je haardracht en zelfs je verantwoorde traktatieprutsels (lees: de mooie goodybag die je bij gelegenheid uitdeelt) wijken niet af.

Is er sinds de kleuterschool nu werkelijk zoveel veranderd?

Ben je werkelijk ‘jezelf geworden’, nu je wat ouder bent? Want dat is het gekke. Kijk je naar het aanbod aan trainingen en programma’s van dit moment, dan is alles er op gericht ‘jezelf als jezelf zichtbaar te maken’ of ‘jezelf te worden’ of ‘helemaal jezelf te zijn’ en ‘in je eigen kracht te staan’ (sorry voor deze draak van een zin).

Of kijk nog wat verder: in de wachtkamer van de dokter. Een toenemend aantal mensen is overprikkeld en moe, vanwege het moeten voldoen aan alle eisen die ze zichzelf stellen, vanwege alle prikkels die van buiten naar binnen komen, het eeuwige doorgaan terwijl je lijf allang het stopsignaal geeft. Ze herkennen zichzelf niet meer. Maar ja, wie ben je nog als je zegt: ik doe even niet meer mee. Of: ik ga even linksaf waar een ander rechtsaf gaat, ik laat alle franje voor wat het is.

Niet voor niets is de zin ’Wees jezelf, er zijn al zoveel anderen.’ zo populair. Blijkbaar zijn we vergeten hoe dat moet: ‘jezelf zijn’ en moeten we daaraan herinnerd worden via een quote of training.

Dus je gaat naar een training Persoonlijk Leiderschap en ziet ineens je patroon en het effect van jarenlang afkijken, nadoen en in de pas lopen. Ja, óók toen je dacht dat je in je studententijd heel stoer en uniek was door je af te zetten, was je je in feite aan het aanpassen aan de ongeschreven codes van toen. En ineens zie je dat je dat nu als ondernemer en leider eigenlijk nog steeds doet. Qua taal, qua kleding, qua haardracht, qua tas en knikkers.

Erg? Nee, niet als dit helemaal OK voor jou voelt.

Maar als je nu nog steeds op zoek bent naar ‘jezelf’ omdat je ergens een leegte voelt. Als je voelt dat er ergens iets niet meer voor je werkt. Als je een steeds grotere hekel begint te krijgen aan je eigen moeten en die onrust in je hoofd, en ja, ook gewoon moe bent, sta dan eens stil. Waar ben je mee bezig? Kijk je nog steeds naar buiten? Wil je nog steeds wat die ander ook heeft? Vergelijk jij jezelf nog met steeds anderen? Ben je je nog steeds aan het aanpassen om erbij te horen? Met je knikkers, je tas, je kleding, je schoenen, je haardracht?

Gewetensvraag: wie ben je eigenlijk als je dat doet? Echt? En wat nu, wat nu als je echt zou doen wat jij zou willen doen? Waar verlang je naar? (hup: een uur naar buiten, wandelen en op een bankje je ogen dicht doen en het antwoord plopt op. Ha, daar heb je geen training of coach voor nodig). Je weet het antwoord.

Je wilt je niet meer gek laten maken.

Je bent die loopgraaf waarin je anderen achterna loopt beu. Je wilt niet meer die gemaakte glimlach op het schoolplein laten zien. Niet meer die verantwoorde frutsels maken die je kleuter toch in 1x opeet en vervolgens zegt: bah, mama, ik heb liever chips. Niet meer je knikkers centraal stellen (‘Ik ben een hele succesvolle ondernemer, kijk maar hoeveel knikkers ik heb’). Niet meer je tas, je schoenen en haardracht zoveel aandacht geven (voor wie dit nooit doet: scroll eens door wat foto’s op Instagram en zie hoe ‘jezelf zijn’ er tegenwoordig uit ziet).

Terug naar jou. Gewoon jij. Ontdaan van alle franje. Zou dat lukken?

Jij met dat ochtendhumeur én dat gevoel voor humor. Jij met die mooie ambitie én met voluit twijfels. Die worstelaar én levensgenieter die hardop wil zeggen dat ze soms ook maar wat doet. En-en. Die jij, die rust, ruimte én ook reuring nodig heeft en het liefst de dingen helemaal op haar eigen manier zou willen doen. Compromisloos. Voluit.

Die. Die wil je terug.

Die jij, die zich niet meer gek laat maken. Die eigen keuzes maakt op eigen voorwaarden, ja ook al wijken die keuzes een keer af. En nee: je hoeft niet meteen je hele leven om te gooien en op een berg in India te mediteren om jezelf terug te vinden.

Als je dit ook maar voor een flintertje herkent of misschien wel moest lachen om dit hele verhaal (want ja, je herkende toch vooral anderen er in, niet waar?), voor jou heb ik een serieuze vraag die je alleen maar vandaag hoeft te beantwoorden.

Als jij je niet meer gek wilt laten maken, wat schrap je dan als allereerste?

Probeer het maar. Vandaag. Moet je opletten wat er dan gebeurt.

Ps. En als je hier echt werk van wilt maken, kijk dan eens hier.

Zin in meer frisse verhalen met prikkelende nadenkvragen over verlangen, kiezen, durven, doen? Zodat jij leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en ontvang voortaan mijn blogs, podcasts en video’s. Door je aan te melden geef je toestemming je gegevens te verwerken zoals beschreven in het privacy statement.

dit veld niet invullen s.v.p.

Ja, kom maar door