Help, mijn hond is ziek!
Over kwetsbaarheid, Dave Miles en de selfies van Kim Kardashian
Het is al een tijdje in: kwetsbaar zijn en dat ook tonen. Iets delen over je eigen kwetsbaarheid. Zichtbaar zijn met persoonlijke verhalen die raken. Op social media kun je veel persoonlijke verhalen lezen. Vaak zijn dit prachtige verhalen waarin je verschillende kanten van iemand leert kennen. Ik hou van dit soort verhalen en vind het mooi wanneer mensen zichzelf laten zien. Heel mooi zelfs. Je hoort verhalen die je herkent en persoonlijke verhalen kunnen troost en steun bieden. Je ontdekt dat je niet de enige bent die ergens last van heeft, twijfelt of ergens bang voor is. Ook leer je waar de ander voor staat en wat hem of haar bezighoudt of wat de achtergrond van een keuze is. Persoonlijke verhalen verbinden soms haast op een magische manier.
Maar…
Ja, je voelde hem vast al aankomen. Er zit ook iets gekunstelds in. En dan heb ik het over gehypte kwetsbaarheid. Het zijn de verhalen volgens een vast format: Ik was ooit platzak en dakloos. Lees = Kwetsbaar. Maar nu heb ik ontdekt hoe dat totaal anders kan en help ik jou ook. Lees = Kracht. Want: alles onder controle. Geregisseerde kwetsbaarheid. Je kent ze misschien wel: van die life changing stories en altijd met een happy end. Alsof er een soort lijn is van A naar B en bij B is het leven af. Klaar. Alsof de lijn enkel van shit naar glamour loopt. En vanaf dat moment alleen nog maar glamour kent. Punt.
En juist met dat soort verhalen waarin kwetsbaarheid als een soort van truc wordt opgevoerd heb ik niets. Ze voelen als: o jee, het is woensdag, ik moet weer iets posten op social media. Op mijn kalender staat dat ’t vandaag tijd is voor iets kwetsbaars, maar wat…? Wacht, o, mijn hond is ziek. Ja, dat is een idee. Getimede en gecontroleerde kwetsbaarheid. Lekker veilig. Want we willen ook weer niet té kwetsbaar zijn.
En voor ik nu hondenliefhebbers voor het hoofd stoot. Ja, het is heel vervelend als je hond ziek is, maar het gaat me om iets anders: hoe écht is het en wat is eigenlijk je intentie? Wanneer is iets een kunstje en wanneer is het echt? Die vraag houdt me bezig. En ik heb er geen zwart-wit-helder antwoord op.
Wel denk ik dat alles uiteindelijk draait om intentie en feiten.
Wat bedoel je echt? Wat is echt?
En wat is je agenda?
Welke keuzes maak jij?
Laten zien dat je stoer bent. Prima, als je je dat op dat moment ook echt zo voelt. Laten zien dat je een te gek leven hebt. Fijn, zeker als dat ook zo voor je is. Laten zien dat jij succesvol bent. Mooi, zeker als je verhaal klopt. Laten zien wat jou bezighoudt. Prachtig, maar dan wel met jouw verhaal, niet met dat van een ander.
En wat is je agenda?
Zoals Kim Kardashian ooit haar naakte lichaam schijnbaar nonchalant in een ‘kwetsbare’ selfie verspreidde onder het mom van feminisme, terwijl veel vrouwen zeiden: wacht even, dit is geen feminisme maar marketing. Intentie is alles. Intentie gaat immers over geloofwaardigheid.
Overigens zie je dit niet alleen op social media. Ook offline in bedrijven vertellen leiders persoonlijke verhalen. Ik woonde ooit een bijeenkomst bij waarbij de leider een verhaal vertelde over Dave Miles die hij enorm bewonderde. Zei hij. Toen zijn publiek vragend om zich heen keek: wie is Dave Miles? raadpleegde hij zijn adviseur die hem influisterde dat het Miles Davis moest zijn. Om z’n flinterdunne reorganisatieverhaal een persoonlijk tintje mee te geven, gebruikte hij storytelling. Maar ja, dus wel de story van z’n adviseur. Niet van hemzelf. Een soort Halbe Zijlstra of Dotan avant la lettre. Dus ook je feiten moeten kloppen.
Wanneer is iets echt en wanneer is het een truc waarmee je iets anders bedoelt? Wat is je intentie? Wat wil je eigenlijk echt zeggen? Echt? En hoe helder en expliciet ben je daarover?
Interessant om dat eens na te gaan: met welke intentie laat jij jezelf zien? Als ondernemer. Als leider. Wat mogen anderen van je zien en waarom? Laat je je (onbewust) leiden door wat hoort? Of wat populair is? Een stoere leider. Een succesvolle ondernemer. Alles onder controle met een vleugje kwetsbaarheid, want je wilt wel graag menselijk lijken? Of deel je met jouw mensen waar het echt over gaat? Onverbloemd. The real story. Omdat je iets waardevols wilt delen waar de ander ook echt iets aan heeft. Een inzicht, les of gedachte. In ieder geval iets waarin je intentie helder is en de feiten kloppen.
Wat bedoel je? Wie ben je echt? Hoe helder ben jij over je intenties?
Ware kwetsbaarheid is geen truc.
Het is de intentie die telt. Laat jezelf zien. Laat van je horen. Graag zelfs. We willen je leren kennen. Maar dan wel als jezelf én echt, met mooie verhalen van jou. Met de shit én de glamour, alles ineen.
Ik ben benieuwd hoe jij daarnaar kijkt. Deel het gerust in de comments.
Ps. Het echte verhaal achter de foto: nee, mijn hond is niet ziek; ik gebruikte hem als voorbeeld. Op de foto was ik degene die (echt) ziek was 😉
Zin in meer frisse, echte verhalen met nadenkvragen over hoe je krachtige keuzes maakt en leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en je ontvangt voortaan de blogs, podcasts en video’s over verlangen, kiezen, durven en doen in je inbox.
Hoppa! Top blog!
Dank je wel!
fantastisch geschreven weer Nicole! vooral het echte kwetsbaar opstellen en het niet als marketing truc in zetten, zo kijk ik er ook naar.
Dank je wel!
Hilarisch Nicole!
Ik snapte je blogtitel niet… kon maar niet bedenken wie Dave Miles was.
Gelukkig heb ik verder gelezen . Daarna voelde meneer zich vast en zeker kwetsbaar.
Voor mij start alles met mijn intentie. En de vraag of je waarde deelt. (businesswise dan)
Dat laatste is niet altijd het geval, jammer en voor velen een gemiste kans.
Nieuwsgierig als we zijn, we hoeven ook niet altijd alles te weten. Toch?
Dank je. Ik liet Dave Miles bewust even staan, omdat ik zelf destijds die verwarring ook had, net als jij. En wat je zegt: het start met je intentie, met helderheid, met waarde.
Helemaal mee eens!
Dank je wel!
True true! Fijne blog!
Dank je, Jennie!
Ha! Dit thema komt vaker aan me voorbij deze week. Toeval? 😉
Ik stoor me namelijk enorm aan al die persoonlijke verhalen. En ook weer helemaal niet.
Ik zie ook door de bomen het bos niet meer en ben zelfs gestopt met verjaardagswensen op fb te sturen, het zijn er gewoon te veel!
Daarnaast vraag ik me echt af waarom ik persoonlijke dingen moet delen, dingen die ik vroeger met collega’s ook niet deelde. Aan de andere kant heb ik, als ik prive iets tofs meemaak, vaak wel de behoefte om het online te zetten. Dat is zo’n beetje de eerste reactie. De tweede is ‘delete’. Raar toch?
En in hoeverre is het nodig dat iemand van mij weet waarom ik geen kinderen heb (om maar wat te noemen) als ik hen help met online marketing???? Ik vraag het me echt af. Hoe ver ga je? Moet je er strategisch naar kijken? Of is het iets dat je spontaan laat ontstaan? Voor mij: ik doe wat goed voelt, wat bij mij als persoon past en niet of het businesswise interessant is.
Fijn blog 😉
Ik heb ook geen pasklaar en glashelder zwart-wit antwoord, behalve het advies dat jij jezelf al geeft: doen wat goed voelt en wat bij jou als persoon past. Dat is toch al een mooie heldere intentie! Wel interessant welke aanname je doet bij je tweede reactie (delete) als je eerste reactie is: je behoefte om iets online te zetten. Ik denk dat voor veel mensen herkenbaar is.
Dat komt door de Facebook instant gratification, denk ik. Als er iets positiefs of negatiefs gebeurt dan wil je daar graag erkenning of medeleven voor. Niet bewust overigens. En Facebook vriendjes en vriendinnetjes zijn bijna 24/7 online, dus je hebt direct reactie. Dat is fijn. Dat zoek je soms. En kan een verslaving worden (door de dopamine die het vrijmaakt). Daar komt mijn eerste reactie ook vandaan. Maar als ik dan ga nadenken: is het wel zo verstandig om dit nu te delen? In deze euforie? Dan komt zo’n bericht niet altijd online. Dan vind ik het toch niet deel-waardig. Of wil ik juist die emotie voor mezelf houden. Maar dat zijn dan berichten die je spontaan post, niet die je bewust schrijft om kwetsbaar te willen zijn, zoals in je blog.
Ik heb wel eens posts geschreven over mijn gewicht, dat is wel bewust, want dat is een deel van mij, en een deel waar ik soms onzeker over ben, dat mag men best weten. Ook omdat ik met dingen worstel die een niet-dik mens niet heeft, dat kan nog best interessant zijn ook. Ik vraag me wel steeds vaker af: hoe kwetsbaar mag je zijn als coach, trainer, leider? Wanneer schaadt het je geloofwaardigheid, of wanneer versterkt het juist je verhaal?
En iets bewaren voor offline gesprekken is natuurlijk ook handig, om ook nog eens te verrassen in real life 😉
De rollen van coach, trainer of leider vind ik nogal verschillend. Het gaat in je werk uiteindelijk niet om jou, maar een persoonlijk verhaal kan de ander wel helpen. Mijn idee hierover: deel niet je ‘trauma’, maar de les die je hebt geleerd. Want daar zitten inzichten in of een wijsheid die waardevol kan zijn.
O en dan nog wat. Je hoeft niets te delen. Daar ben je altijd nog zelf de baas over. Jij kiest. Jij bepaalt.
@Bianca:
Ha Bianca, als ik je iets mag meegeven in het kader van delen in de euforie?
Ik heb hier iets over geleerd, over “dingen” delen.. Je deelt het op het moment dat je het zelf doorleefd hebt. Maw; Je barst niet meteen in tranen uit als je dit la plain publique deelt. Je ondergaat je “shit” en als je er klaar mee bent, kun je(maar hoeft niet) dit delen met je publiek.
Heb je er iets aan, of kan ik beter mijn mond houden?? Whahaha
Leuke blog! En gelukkig is Stoffel niet ziek 😉
Exact wat ik lastig vindt, want wat wil ik delen en wat voor mezelf houden?
De verhalen over mijn ‘lessen’ van mijn hond deel ik graag, ook al komt de gedachte dan wel eens op ‘maar lijk ik zo niet een verschrikkelijk slechte trainer?!’ … maar goed ze zijn waar, en ik weet exact hoe rot het is als je echt hard je best doet en je hond wil niet eens naar je kijken!
En dan verder buiten mijn hond om— Ik ben er nog niet over uit… neem de blog mee in m’n achterhoofd 🙂
Dank je wel voor je reactie! En ja, jij weet wat het is als je hond ziek is 😉 En puzzel maar eens op het thema en wat voor jou klopt.
Wie is er nou geen fan van Dave Miles: https://m.youtube.com/watch?v=Ppx1pRt16d8
Dus hij bestaat echt?! Deze Dave Miles lijkt overigens niet op de foto die toen achter de betreffende leider hing. Trouwens… jij was als ik ’t me goed herinner bij dit beruchte Dave Miles moment. Ja, denk daar maar eens over na.
Toch niet als die adviseur hoop ik?