Doe me een mening.

Doe me een mening. Liefst een scherpe en zwartwitte.

Wie niet voor is, is tegen. En wie wel voor is, hoort in een ander kamp.

Dat woord kamp bevalt me ook al niet.

Je ziet het op social media en in talkshows maar ook op het werk. Aandacht krijg je door te roepen, iets te beweren waardoor anderen daar weer over kunnen praten. Alles voor de aandacht en de likes, zodat je glimlachend kunt vaststellen dat je weer reuring en zichtbaarheid hebt gegenereerd.

Eerlijk gezegd ben ik dat een beetje beu. Ook in marketing speelt dit. Zwart wit communiceren genereert aandacht. Nuance wordt al snel saai gevonden. En een mening ventileren wordt een doel in plaats van een middel om vol vuur te vertellen wat je vindt en mensen te laten nadenken.

En daar zit precies het verschil.

Wat is je intentie? Is het een doel op zich geworden om zichtbaar te zijn met een zwart-witmening en aandacht te genereren? Of is je mening een middel om een gesprek aan te gaan? Of dat waar je voor staat vol verve en met vuur neer te zetten? Mensen te laten nadenken?

Ben je een meningenpyromaan? Is het je intentie de boel op te stoken en fikkies te stoken, om vervolgens je lezers of publiek achter te laten in een discussie waar jij je dan uit terugtrekt? Op weg naar alweer de volgende brand? Een mening dumpen als een bokswedstrijd, in de hoop dat veel mensen komen kijken. Voor spanning en sensatie.

Of ben je een meningenaanscherper? En is het je intentie je scherpte in te zetten omdat scherpte je denken slijpt? Bij jou en bij anderen? Niet om de ander meteen in een kamp te duwen.

Met vurige, onderbouwde meningen is niks mis. Met meningen die enkel en alleen bedoeld zijn om fikkies te stoken wel.

De eerste komen van binnenuit. De tweede zijn slechts voor de bühne.