Partypooper dat je er bent!

Je bent het zo gewend: meebewegen.

Een verzoek? Je zegt ja. Je bent de flauwste niet.
Iets voor een ander doen? Prima, no problem.
Een andere mening? Tuurlijk heb je een open mind.

Meebewegen. Het is absoluut een kwaliteit.

Maar meebewegen kan ontaarden in over grenzen gaan. Je grenzen niet meer zien omdat je zoveel meebeweegt dat je bent opgeschoven naar een terrein waar je niet wilt zijn. Je eigen grens is uitgewist van het heen en weer meebewegen. Je ziet je eigen lijnen niet meer scherp.

Je bent in een grijs gebied beland. Het ik-zal-maar-meewerken-terrein, want je wilt geen gedoe.

Het is gemakkelijker om mee te doen dan uit te leggen waarom jij de partypooper bent. Die anders denkt, doet en wil. Degene die niet mee wil werken. Degene die zegt: stop, ho, tot hier en niet verder, het stopt voor mij hier.

Dus beweeg je mee. Rek je je eigen grenzen op. Om daarna met een smoezelig unheimisch gevoel achter te blijven. Niet meer thuis bij jezelf.

Wat is er gebeurd?

Je bent gaan reageren op basis van angstige overtuigingen.

Ze zullen me wel niet meer mogen. Ik word uitgekotst. Raar gevonden of niet aardig gevonden. Ja, zeg, zo raak ik klanten kwijt.

Het vraagt moed op te komen voor je grenzen. Dat heeft niets te maken met ‘flauw doen’ of ‘star zijn’. Grenzen hebben waarde en gaan ook over jouw waarden. Hoe steviger jouw waarden, des te sterker je grenzen.

De moeite waard ze te bewaken, niet waar?

Helemaal in deze soms grensoverschrijdende tijden.