Over verkeerde keuzes, falen en mislukken.

Je leest er nauwelijks iets over: verkeerde keuzes.

Maar ze bestaan.

Ja, we lezen hooguit dat zalvende antwoord: “Nee, het was niet verkeerd hoor, ik leerde heel veel van deze keuze, dus eigenlijk was het een cadeautje.” Brrrrr….

Yeah, right.

Punt een: houd jezelf niet voor de gek. Dan heb je al een halve wereld gewonnen. Want dat overdreven giftig positieve dat je altijd iets leert van een keuze slaat iets heel belangrijks over. 

Je vergeet naar de donkere kant te kijken. De mislukking. De teleurstelling. Het gevoel te falen. 

Want hallo: dat is er. Soms een seconde, soms wat langer. Wees eerlijk.

Sla die donkere kant nooit over. Want doe je dat, dan doe je een blinddoek op. Je zet een dop op de keuze en kijkt er niet echt naar. Je verwaarloost ‘m. Je zult dan een volgende keer weer die fout kunnen maken.

Yes, sommige keuzes zijn fout EN je kunt er iets van leren.

Maar erken op z’n minst dat ze fout waren. Die keuzes die je ooit maakte. Voor de verkeerde plek, dat verkeerde besluit, die verkeerde koers, die verkeerde man of vrouw, die verkeerde vriendschap, die verkeerde baan, die verkeerde samenwerking, die verkeerde afslag. Zie alles maar dan ook álles wat er verkeerd aan was. Keer die keuze binnenstebuiten en vergeet daarin niet je eigen aandeel onder de loep te nemen.

Maar ja, waarom doe je dit niet voluit? Waarom kijk je niet voluit naar die verkeerde keuze?

Je schaamt je. En schaamte houd je het liefst in het donker. Je wil het liefst gewoon doorgaan. Overslaan is de boel onder de mat vegen. Yes, je weet wat daarmee gebeurt. Ooit een boterham van vier weken oud uit je tas moeten vissen omdat je die vergeten was? Juist… dat is wat er gebeurt als je iets onder de mat veegt. Doorleef eerst je schaamte, je aandeel, je mislukking EN je kunt verder.

Ik koos ooit de verkeerde baan (en ja, ik maakte ook nog meer verkeerde keuzes) en dat van die baan wist ik eigenlijk al heel snel. Ik paste er niet. Het was de verkeerde keuze. 

Maar wat deed ik?

Doorzetten. Hup. Hup. Hup. Positief blijven. Niet toegeven. Niet naar buiten en niet naar mezelf. Ja, soms, heel even een paar seconden om vervolgens door te gaan in de doorzetstand.

Niet handig. Maar ja, die overtuigingen: “afspraak is afspraak”, “ik laat me niet kennen” en “wie weet wordt het nog beter…”, die zijn hardnekkig.

“Ik leer hier heel veel van…” (bleh). Nee, je leerde niets behalve dan dat het de verkeerde keuze was.

We kennen allemaal die zinnen waarmee je jezelf voor de gek houdt. 

Ik wist het in de eerste maanden al. Toch hield ik het anderhalf jaar vol. De conclusie: deze baan is geen match, deze organisatie en de mensen zijn geen match is best een pijnlijke. Je denkt dat je hebt gefaald. Je hebt geen zin om het uit te leggen aan anderen want ja: schaamte: jij wilde dit toch… en nu?

Erken de verkeerde keuze. Ja, het was pijnlijk. Ik kon er niemand de schuld van geven. Ik pakte m’n aandeel en maakte een nieuwe keuze: weggaan. En toen kon ik door. 

Pas als je voluit erkent, leer je.  

Dus… ik spoor je aan te kijken naar die verkeerde keuze en hem te erkennen.

Geef je keuze een plek in de eregalerij van verkeerde keuzes. 

Maak een plank vrij en zet hem erop. Verzamel al die verkeerde keuzes in alle categorieën. Geef jezelf een medaille voor de compleet verkeerde keuze die echt briljant verkeerd was. Kijk ernaar en denk: dat was toch wel een staaltje van meesterlijk falen!

En als je dat voluit hebt gevoeld… kun je door!

Verkeerd kiezen… dat toegeven… kijk maar eens in je tas of daar nog een oude boterham in zit of check onder je mat wat daar nog ligt te wachten.

Je kunt maar beter nu beginnen met vegen…