Wat stellen die klaprozen zich aan!

Ik hoor en lees het steeds vaker.

Mensen die de mooie plaatjes en verhalen zat zijn, want die zijn het echte leven niet. Nee, het echte leven is piekhaar, kinderen die jengelen en een onderkin als je een selfie maakt, zeggen ze. Mensen zijn de ‘alleen maar mooie plaatjes’ beu omdat ze zelf meer dagen met piekhaar hebben dan weelderige krullen, zoals anderen laten zien. Omdat ze vaker moe en onderuit gezakt zitten op de bank in plaats van vrolijk zwaaiend met een sjaal op het strand. Ze zien hun eigen situatie en vergelijken hun eigen binnenkant (mwah, het gaat wel) met de buitenkant van de ander (kijk mij eens gelukkig en goed bezig zijn!).

Per definitie een ongelijke vergelijking.

En ik snap die mensen wel die dit zeggen. Je wordt overal overspoeld met mooie foto’s en verhalen. En ook als je mensen in het echt vraagt hoe het met ze gaat, is het antwoord 9 van de 10x: goed. Meestal volgt dan een opsomming van wat ze tegenwoordig doen. Het gaat nooit over hoe ze zich voelen. En ’t zijn vaak mooie verhalen. Want ‘Ach, het gaat zo z’n gangetje’ is immers het antwoord dat je opa zou geven.

En toch snap ik het ook weer niet.

Want, wat nou als die mooie plaatjes óók het echte leven zijn? En dat mooi én lelijk, leuk én minder leuk, piekhaar én weelderig haar (toch behoorlijk subjectieve begrippen) naast elkaar kunnen bestaan. Juist het en-en gehalte van het leven maakt ’t leven zo de moeite waard. Donker naast licht. Piekhaar naast een mooi gekapt hoofd. Wandelen aan het strand én geen idee hebben hoe je de dag door komt. Het is er. En het bestaat naast elkaar in een mensenleven. Niets is ééndimensionaal. Kijk maar naar de natuur.

We zeggen toch ook niet dat we het beu zijn dat een pioenroos schaamteloos staat te bloeien? Alsof dat vervelend zou zijn voor een rodondendron die misschien een wat minder bloeijaar heeft. En wanneer een jonge vogel uitvliegt vinden we dat geweldig. Ook dan staat er in de natuur nooit een vogel op die zegt: hé, wat is dat voor overdreven blije gast; die heeft het niet begrepen. En een kale boom in de winter is niet per definitie lelijker dan in de lente. Welnee, hij is wat ‘ie is: een kale boom. We vinden toch ook niet dat een klaproos zich aanstelt? Zouden we ooit zeggen: die klaprozen kennen het echte leven niet? Nee, we fotograferen ons suf. Waarom? Het is mooi. Het fleurt op. Het maakt blij. Dus die mooie plaatjes die mensen van zichzelf en hun cocktails en verre reizen maken? Waarom zou dat ineens niet ‘het echte leven’ zijn.

Wat is dan het echte leven?

Het is alsof er twee kampen zijn. De ene helft plaatst mooie plaatjes en vertelt mooie verhalen. En de andere helft zegt: ho ho, maar dit is niet het echte leven. Waarschuwende etiketten als op een pakje sigaretten: let op: deze plaatjes zijn niet het echte leven. Er is ook ellende hoor. Tja, voor wie denkt dat ellende niet zichtbaar is, ik zou zeggen: kijk het nieuws, lees de krant. En voor al die mensen die zeggen: wat is het nieuws negatief, waar is het mooie en leuke nieuws? Misschien zijn instagram en andere social media wel een antwoord op die vraag. Foto’s en mooie verhalen als tegenhanger van altijd maar ellende in het nieuws.

Mij maken ze meestal blij. Foto’s en verhalen van blije mensen. Net als de foto’s en verhalen van mensen die worstelen met een bad hairday. Die vind ik óók leuk. Het een is niet minder of meer dan het ander. Als ik iets geleerd heb is het dit: levenslust én lijden, schoonheid en shit kunnen naast elkaar bestaan. Het leven is niet of-of, natuurlijk: uitgezonderd de echte pechvogels onder ons. Het echte leven is én mooie plaatjes én verdriet. Het is én het ene moment zelfvertrouwen voelen én het andere moment twijfelen tot diep in de nacht of je het wel goed doet. En misschien is het dat wel: het aanvaarden dat het leven en-en is, multidimensionaal. Niet zwart-wit. Zoals we in de stervensweek van mijn moeder elke dag een happy hour organiseerden, compleet met hapjes. En-en. Leven en lijden bestaan naast elkaar.

Winter en zomer. Eb en vloed. Het leven is en-en. Niet of-of. Mooie mensen op foto’s én selfies met piekhaar. Mooie fotoshoots in de volle make-up én daarna weer als alleenstaande moeder het babyspuug van je schouder vegen.

En zou het je helpen als een ander met alleen maar mooie plaatjes ineens iets anders vertelt? Zodat jij je beter gaat voelen? En ik snap je: het voelt soms minder alleen als iemand ineens iets kwetsbaars deelt dat je nog niet wist en je voelt je soms meer verbonden als je weet dat een ander ook worstelt met de dingen van alle dag. Dat snap ik helemaal. Maar je goed voelen is toch jouw zaak, niet de verantwoordelijkheid van een ander?

Er is niet zoiets als het alleenrecht op de definitie van ‘het echte leven’ en denken dat iemand met alleen maar mooie plaatjes dat niet kent. Want voor iedereen die denkt dat een ander waarmee het altijd goed lijkt te gaan geen ellende kent… Voor wie denkt dat die mensen met mooie levens aan de buitenkant, nooit eens piekeren, huilen of twijfelen… Wie dat denkt… die raad ik aan nog eens eerlijk de vraag te beantwoorden: wat denk je echt? (en hey, je bepaalt altijd nog zelf wat je wel en niet deelt).

Doe de dingen op jouw manier. Deel je verhalen en je leven op jouw manier. Jij bepaalt je eigen definitie van succes, geluk en je goed voelen. Je kunt die niet voor een ander bepalen. Ieder van ons maakt daar z’n eigen keuzes in. Weten wij buitenstaanders veel?

Stop met het gif van de vergelijking.

Zin in meer frisse verhalen met nadenkvragen over verlangen, kiezen, durven, doen? Zodat jij leeft en werkt op jouw voorwaarden? Meld je aan en ontvang voortaan mijn blogs, podcasts en video’s. Door je aan te melden geef je toestemming je gegevens te verwerken zoals beschreven in het privacy statement.

dit veld niet invullen s.v.p.

Ja, kom maar door

Ps. En nu we het toch over levenslust, mooie plaatjes en het echte leven hebben…

Stel ik zeg: vijf dagen. Vuur. Verlangen. Vrijheid. Sneeuw en stilte. Actie. Avontuur. Aandacht. Met husky’s op pad door een wit landschap. Sneeuwwandelingen in de stilte. Noorderlicht speuren aan de hemel. Met een sneeuwscooter zoevend over de vlakte. Aan de slag met de elementen. Jouw elementen. Je verlangen voelen en uitwerken. Voor jezelf. Voor je bedrijf. Januari 2019. Zodat jouw jaar niet alleen onvergetelijk begint. Maar ook echt onvergetelijk wordt. Wat zeg jij dan? Gaat je hart sneller kloppen? Nou, kijk dan hier maar eens.