Druk. Druk. Druk.
“Maar ik vind het juist fijn om ’s avonds te werken.”
Ze keek me aan. Schuldig haast. Oké, wat ik nu ga zeggen is vast tegen het zere been, maar toch. Ik zal het woord balansmaffia niet gebruiken maar er is wel een tendens dat je zo min mogelijk hoort te werken. Balans moet vinden. Rust moet nemen. Want: druk druk druk is de ziekte van deze tijd.
Not.
Er is namelijk ook een groep mensen die het superfijn vindt lekker bezig te zijn. Ja, met werken. Druk zijn. Uitgedaagd te worden in hoofd en handen. En nee, ik heb het hier natuurlijk niet over burn-outs. Ik ken de cijfers. Nee, ik heb het over mensen die het fijn vinden door te gaan, door te zetten, aan te pakken, daar waar anderen het fijn vinden juist rust te pakken.
De druk-druk-groep snapt wel degelijk dat herstel erbij hoort alleen, de balansgroep snapt niet het aantal uren dat de druk-druk groep werkt. Dat vinden zij al snel “teveel”. Maar wat is teveel?
Het punt is: er is geen norm.
Er is geen norm waaraan jij hoeft te voldoen om het “goed te doen”. Dus gooi weg die 4-urige werkweek. Mind you: Tim Ferris ging naast zijn vier uur werken helemaal niet onder een palmboom zitten. Hij leek drukker te zijn dan ooit.
Het valt me op dat als mensen druk zijn en veel bezig zijn, de balansgroep aangeeft: “ho ho, zou je niet eens rustig aan doen!”. Alsof je een sukkel bent die het niet goed voor elkaar heeft als je -ojee- vijf dagen in de week werkt. Of erger nog: heel veel aan het doen bent, ook ’s avonds…..
Plak niet en nooit je eigen norm op anderen. Ga ervan uit dat de ander heel goed weet wat hij of zij aankan. Ga niet zitten moederen of vaderen over de ander.
Want wat weet je eigenlijk over die ander?
Keuzes…
Je maakt ze nog altijd zelf.
En zo hoort het!